Άτιτλο.

“Δεν με νοιάζει η εξωτερική εμφάνιση. Εγώ κοιτάζω μόνο τον εσωτερικό κόσμο του άλλου.”

Αυτή η φράση, την οποία έχω ακούσει χιλιάδες φορές μέχρι σήμερα, μόνο κάτω από μια χριστιανική νοοτροπία μπορεί να ειπωθεί. Απορρέει φυσικά από το διαχωρισμό της πραγματικότητας σε πνεύμα και ύλη -πάντα θα προτιμάται το πνεύμα, η μη-πραγματικότητα. Πρέπει να είσαι Έλληνας για να μπορείς να την περιφρονήσεις. Γιατί ο Έλληνας γνωρίζει πως δεν υπάρχει ομορφιά παρά μόνο στην αρμονία. Η ομορφιά και η σπουδαιότητα των αγαλμάτων της Αρχαϊκής και Κλασσικής περιόδου, πηγάζει ακριβώς από το ότι εναρμονίζουν τον εσωτερική με την εξωτερική ομορφιά. Μια απλή παρατήρηση κάποιου Δισκοβόλου ή ενός Κούρου αυτών των εποχών το μαρτυρά: γυμνασμένο και καλλίγραμμο κορμί χωρίς υπερβολές, που συνδυάζεται με την εσωτερική πειθαρχημένη, φιλόδοξη και προσηλωμένη στο στόχο της, θέληση. Νους υγιής εν σώματι υγιεί, έλεγαν.
Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του χριστιανισμού και του ελληνισμού. Ο πρώτος είναι ουτοπικός και αρνείται την πραγματικότητα (όπως όλες οι ουτοπίες άλλωστε), ενώ ο δεύτερος, λόγω έλλειψης κάποιας υπερβατικής πεποίθησης, λάτρης του εδώ και τώρα, θέλει να το τελειοποίησει. Δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ δύο ανθρωπίνων πρακτικών και δεν υπάρχει πιο διεστραμμένο πράγμα από τον “ελληνοχριστιανικό πολιτισμό”.

Άσε που όποτε μου λένε αυτή την φράση δεν παραξενεύομαι καθόλου. Συνήθως την λένε οι άσχημοι. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η φράση θεωρείται σωστή και υγιής. Η δικτατορία των αδυνάτων.