Συνέχεια.

Αυτή η ανάρτηση κανονικά ήταν η απάντηση στον Ευάγγελο (http://reflexivity.wordpress.com/) στο σχόλιο που άφησε στην προηγούμενή μου ανάρτηση. Αλλά επειδή είδα πως έλεγα πολλά, προτίμησα να κάνω καινούρια, και να συμπεριλάβω σε αυτήν ολοκληρωμένη την άποψή μου, γιατί παρεξηγήθηκα, είμαι σίγουρος.

Πριν 90 χρόνια, η Οκτωβριανή Επανάσταση, επιδίωκε –κυρίως- την ίση αφθονία αγαθών για όλους. Το κίνητρο αυτό ήταν, αλλά, απέτυχε οικτρά. Σήμερα, το πράγμα πηγαίνει αντίστροφα. Η κατανάλωση είναι αυτή που έρχεται πρώτη, μεταφέροντας μαζί της, έναν νέο κόσμο. Δεν μιλώ ούτε για σωτήριους κόσμους, ούτε για ευτυχία. Μιλώ για το πλάτεμα του ανθρώπινου ματιού. Άλλωστε αυτός είναι ο ρόλος της Αριστεράς. Ότι και αν σημαίνει αυτή η έννοια.
Προσωπικά, δεν έχω και πολύ σχέση με την κατανάλωση. Κοιταζόμαστε απλά. Αλλά αυτό –η κατανάλωση- δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα –και σίγουρα ανάγκη του ανθρώπου- που πρέπει, αν πραγματικά θέλουμε να «βάλουμε το δικό μας νερό στο αυλάκι», να πορευτούμε μαζί της. Ποτέ μου δεν μίλησα για αυτό-πραγμάτωση του ανθρώπου διαμέσου των αγαθών. Αλλά πρέπει να διαλυθεί αυτός ο πουριτανισμός που κυριαρχεί στις μέρες μας. Γι’ αυτό και η προηγούμενη ανάρτησή μου είναι λιγάκι επιθετική, ίσως να φαίνεται και επιπόλαια. Επίθεση. Έτσι θα την ονόμαζα. Γιατί, όπως φάνηκε και απ’ τα σχόλια, οι περισσότεροι είναι βαθιά διαποτισμένοι με τις παρλαπίπες των παπάδων, των δασκάλων, και τον ξύλινων κομουνιστών για την κατανάλωση. Το ΚΚΕ –αυτό με ενδιαφέρει, χωρίς να σημαίνει πως είναι το μόνο- στην Ελλάδα έχασε. Και έχασε κυρίως γι’ αυτόν τον λόγο. Δεν προχωρά με την εποχή του, έχει μείνει πίσω βλακωδώς, θεωρώντας τον κορεσμό των πραγματικών αναγκών του ανθρώπου –δεν υπάρχουν πλασματικές ανάγκες, καταλάβετέ το!- ως αλλοτρίωση και τα συναφή. Αυτό για το ΚΚΕ το έγραψα, γιατί αυτό είναι που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει την αριστερά στην Ελλάδα. Και οι νέοι που έχει στους κόλπους του, οι πραγματικοί νέοι, που ακόμα πιστεύουν, καταστρέφονται.
Μακρηγορώ. Αυτό που ήθελα να πω, είναι ότι η κατανάλωση είναι απλά το δόλωμα. Ο καπιταλισμός γέννησε τον δολοφόνο του, τον καινούριο Δία. Προσφέρει λίγα-λίγα τα αγαθά στους πολίτες, στους φτωχούς, αυτοί ξυπνάνε, λένε και εγώ μπορώ, και κάποτε, όταν ξυπνήσουν πλήρως, θα γίνουν οι αλλαγές. (Dark_Era, νομίζω πήρες τις απαντήσεις σου.) Έτσι βλέπω εγώ τον κόσμο. Αντίστροφα. Οι άλλοι βλέπουν καταστροφή, εγώ βλέπω την «παπαρούνα που πολεμάει να σπάσει την άσφαλτο». Ο κόσμος δεν πάει ποτέ πίσω. Ο κόσμος ποτέ δεν ήταν καλύτερος από τον τωρινό. Δεν νιώθω καθόλου τύψεις όταν βλέπω νέες ψυχές να καίγονται στην φωτιά των καταστημάτων. Δεν νιώθω τύψεις γιατί ξέρω πως κάποτε θα έρθει ο κορεσμός των αναγκών αυτών, στο τέλος θα τις βαρεθούν, και θα στραφούν αλλού. Άλλωστε, σε καμιά εποχή δεν ήταν όλοι οι νέοι συνειδητοποιημένοι. Πάντα είχανε απώλειες.
Τι έρχεται; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να δημιουργήσουμε κάτι, γιατί η τέλεια στιγμή, μια στιγμή μονάχα θα κρατήσει.