Friday, June 15, 2007

Μια ιστορία.

Πέμπτη, 14 Ιουνίου 2007

«Μια ιστορία θα σας πω…», αλλά όχι για τον Μπάμπη τον Φλου, ούτε για κανένα άλλο. Στην πραγματικότητα, τα πρόσωπα και οι καταστάσεις είναι φανταστικά, παρόλα αυτά, φέρω απόλυτη ευθύνη για τυχόν σύμπτωση με την πραγματικότητα.

Μια φορά, σ’ ένα μακρινό χωριό, ήταν ένας τύπος που τον έλεγαν Χάρη. Λοιπόν, αυτός ο Χάρης είχε ένα φίλο –δεν μπορούσες δηλαδή να τον πεις ακριβώς φίλο, γιατί ποτέ τους δεν συμφωνούσαν σε τίποτα, παρόλο που βαθύτερα ήσαν οι ίδιοι. Αυτόν τον φίλο, που λέτε, τον έλεγαν Κυριάκο. Οι δύο αυτοί φίλοι ήταν πάντα μαζί, εκ γεννησιμιού, παρόλο που ο Κυριάκος ήταν μεγαλύτερος. Έτσι, ένιωθε πάντα μέσα του την ανάγκη να διδάξει στον Χάρη όσα περισσότερα μπορούσε. Του έδινε συμβουλές, τον βοηθούσε, προσπαθούσε να του μάθει γράμματα. Μα ο Χάρης, δεν χρειαζόταν βοήθεια στα γράμματα, ποτέ του. Τα έπιανε από παιδί. Έτσι, ποτέ του δεν άκουγε τι του έλεγε ο Κυριάκος για το σχολείο. Άκουγε όμως, με πολύ προσοχή όλα τα άλλα, γιατί ήθελε να τα μάθει όλα από μικρός. Δεν το ‘δειξε φυσικά ποτέ του ότι άκουγε –είναι βλέπετε αυτός ο διάσημος αντρικός εγωισμός, δεν μπορούσε με τίποτα να το κάνει. Κάπου όμως, στο πίσω μέρος του μυαλού του φύλαγε σαν τον μόνο θησαυρό του, όλα τ’ άλλα που του μάθαινε –και να! μόλις τώρα θυμήθηκε ένα περιστατικό: μια ηλιόλουστη μέρα ο Χάρης, πήγε για βόλτα στο διπλανό κήπο του σπιτιού τους. Εκεί βρήκε ένα περίεργο φυτό που δεν το ‘χε ξαναδεί στη ζωή του και από ενθουσιασμό ανάμικτο με περιέργεια, το έκοψε και το πήρε σπίτι. Μόλις το είδε ο Κυριάκος, λυπήθηκε για το αδικοχαμένο πανέμορφο λουλούδι, και είπε στον Χάρη: «το κάθε πλάσμα πάνω στη γη έχει ίσο δικαίωμα στη ζωή όσο με μας τους ίδιους. Δεν πρέπει να αφαιρείς αυτό το δικαίωμα από κανένα». Ο Χάρης να το ακούσει αυτό, έπεσε σε βαθιά κατάθλιψη. Απογοήτευσε τον φίλο του! Μετά από λίγες ώρες όμως, του πέρασε αυτή η λύπη και κατάλαβε πως ο Κυριάκος είχε απόλυτο δίκαιο. Και επίσης κατάλαβε ακόμα κάτι: είχε μόλις πάρει το σημαντικότερο μάθημα στη ζωή του. Σημαντικότερο ακόμα απ’ όλα τα μαθήματα, απ’ αυτά που ούτε στο πανεπιστήμιο δεν τα μαθαίνει κανείς. Και έκανε όρκο στον εαυτό του να τον διατηρήσει μέχρι να πεθάνει.

Δεν ήταν όμως, το μοναδικό μάθημα που είχε πάρει από τον Κυριάκο.
Όπως καταλάβατε, ο Κυριάκος ήταν σοφός, ήταν αυτό που λέμε: «έφαγε τη ζωή με το κουτάλι». Είχε πολλά να του διδάξει. Αλλά είχε ένα παράξενο τρόπο: δεν του τα έλεγε ευθέως (εκτός το περιστατικό με το λουλούδι), είχε άλλο τρόπο. Έμμεσο. Μερικές φορές μονολογούσε και έλεγε: αν είναι άξιος θα καταλάβει τι εννοώ, δεν θα του τα προσφέρω και «κουκιά καθαρισμένα!». Μα και ο Χάρης καταλάβαινε –είπαμε, ήταν πανομοιότυποι. Έτσι, με τον καιρό, έμαθε να αγαπά τον συνάνθρωπό του με την πραγματική αγάπη, εκείνη του σεβασμού, έμαθε να ακούει περισσότερο τον εαυτό του παρά οποιονδήποτε άλλο, έμαθε να μην συμβιβάζεται και να μην υποδουλώνεται. Και όλα αυτά, χωρίς να του πει ούτε μια λέξη! μόνο με τις πράξεις του.
Ο Χάρης, μετά από πολλά χρόνια, αφού καταστάλαξε η άποψή του για τον Κυριάκο, δεν τον έλεγε πια Κυριάκο, αλλά Ζορμπά. Ήταν ο δικός του «Γέροντας». Μα και για τον Κυριάκο άλλαξε η εικόνα που είχε για τον Χάρη. Δεν είναι πλέον εκείνος ο ανεύθυνος που νόμιζε στις αρχές, ούτε κανένα φαντασιόπληκτο παιδί. Και τώρα ο Κυριάκος, του έχει περισσότερη εμπιστοσύνη και τον αφήνει ελεύθερο να κάνει τις δικές του επιλογές.

Εδώ τελειώνει η ιστορία του Χάρη και του Κυριάκου. Αλλά θα επιστρέψω με περισσότερες στο μέλλον…

1 comment:

maxis said...

...κανε αυτο που σου λεει η ψυχη πρωτα και μετα η καρδια σου. ..Φτανει σαν κοιταξεις πισω να μην λυπασαι μα μητε και να ντρεπεσαι. Η ζωη ειναι ενα θεριο . Παντα πρεπει να το πολεμας ... μα σαν δεν τ‘αγαπησης θα πει πως δεν σταιρειωσες καλα.