Ηθική και αξιοπρέπεια.

Τετάρτη, 13 Ιουνίου 2007

Είναι λάθος ο τίτλος. Σωστότερος θα ήταν: «Χριστιανική ηθική και γεννήσεις». Ναι γεννήσεις, γιατί εκεί θέλω να επικεντρωθώ.
Η εξέλιξη της τεχνολογίας σε συνδυασμό με την έκρηξη της ιατρικής τα τελευταία χρόνια έδωσε στους γιατρούς την δυνατότητα να μπορούν να εξετάσουν τα μωρά πριν γεννηθούν για τυχών χρόνιες παθήσεις ή σωματικές ανεπάρκειες. (μεσογειακή αναιμία, τύφλωση, εκ γενετής αναπηρία καθώς και άλλα). Αυτό μπορεί να είναι πολύ θετικό γιατί μπορούμε πλέον να απαλλάξουμε αθώους ανθρώπους από το να ζήσουν μια δυστυχισμένη, γεμάτη ελλείψεις και δυσκολίες ζωή. Αλλά όχι! Οι θρησκευόμενοι το θεωρούν αμαρτία! Πραγματικά κύριοι ηθικολόγοι, έχετε ποτέ αντικρύσει κανένα τυφλό μωρό; Έχετε δει ανάπηρα παιδιά που ποτέ τους δεν ένιωσαν τι σημαίνει ζωή; Έχετε ποτέ μιλήσει με κανένα 11χρονο που πάσχει από μεσογειακή αναιμία και που γνωρίζει πως στα είκοσί του θα πεθάνει; (όπως δυστυχώς και έγινε). Αλλά όπως είπε και ο Δήμου: «ποτέ δεν υπήρξε θέμα ηθικής». Φυσικά και δεν τίθεται τέτοιο θέμα. Ναι ξέρω τις απαντήσεις: ο θεός μόνο, «πνέει» ζωή στους ανθρώπους και αυτός μόνο έχει το δικαίωμα να την πάρει, και κάθε επέμβαση ανθρώπου επ’ αυτού του θέματος θεωρείται αμαρτία ή ανταρσία ενάντια του. Φυσικά δεν θα μου αναφέρει κανένας τους πολέμους που έγιναν στο όνομα αυτού του θεού και που σκοτώθηκαν εκατομμύρια ανθρώπων, ή τις φρικαλεότητες των ανθρώπων επί των ζώων –όπου κανείς απ’ αυτούς δεν αντιδρά. (Άσχετη ερώτηση: το να σκοτώσεις ζώο δεν θεωρείται αμαρτία; Μάλλον όχι, αφού ο καλός θεούλης, μας έβαλε στην κορυφή της τροφικής αλυσίδας.) Οπότε δεν είναι θέμα ηθικής γιατί, αν κρίνουμε με βάση αυτό, οι ρασοφόροι και οι συγγενείς τους έχουν κλεισμένο πρώτο τραπέζι –ή καζάνι;- στην κόλαση. Οπότε περνάμε σε πιο «ανθρώπινα» κριτήρια. Δεν μπορώ να κρύψω μια σκέψη που μόλις τώρα μου ήρθε στο μυαλό: σκεφτείτε έναν θρησκευόμενο γονιό, του οποίου το μωρό που μόλις γεννήθηκε και έχει, για παράδειγμα, μεσογειακή αναιμία. Εφόσον η ιατρική αδυνατεί να το γιατρέψει κάπως τέλος πάντων πρέπει να το προστατέψει. Έτσι, πολύ πιθανό, θα πάει σε ένα μοναστήρι ή σε μια εκκλησία να κάνει τάμα ώστε οι αδιόριστοι γιατροί του ουρανού, να το γιατρέψουν. Εκεί θα αφήσει και το «κατιτί» του (χρυσαφικά, ασημικά, κοσμήματα, ή ότι βρεθεί βρε αδερφέ!), και όχι μόνο αυτό, αλλά ταυτόχρονα θα κρέμεται από το στόμα του «ιερωμένου-τηλέφωνο». Πραγματικά, πιστεύω πως οι έντονες αντιδράσεις τις εκκλησίας για τέτοια θέματα (ευθανασία, έκτρωση κτλ) δεν είναι επειδή έρχονται αντιμέτωπα με την κυριαρχούσα ηθική (τους), αλλά με το ένστικτο της αυτοσυντήρησης: η Εκκλησία ζει, επιζεί καλύτερα σαν παράσιτο, σ’ αυτήν ακριβώς την αδυναμία του ανθρώπου να αντιμετωπίσει κατάματα τη ζωή. Και ποιος είναι πιο ευάλωτος στην αδυναμία και στην ελπίδα μιας μεταθανάτιας ζωής; Φυσικά όλοι αυτοί που από σωματικές ή και πνευματικές αδυναμίες και ελλείψεις, θέλουν να πιστεύουν σε μια άλλη, καλύτερη και πιο δίκαια (μόνο για αυτούς) ζωή. Οπότε ποντάρουν και προστατεύουν το σώμα που κάποτε θα τους αποφέρει εξουσία και χρήμα.

Θα ήθελα να δω την φάτσα ενός απ’ αυτούς τους ηθικολόγους την ώρα που θα πιάνει στα χέρια του το νεογέννητο τυφλό, άρρωστο, παράλυτο, κουφό, υδροκέφαλο παιδί τους. Να δούμε δηλαδή, κατά πόσο πραγματικά πιστεύουν σ’ αυτήν την ανήθικη ηθική τους. Αλλά επειδή εγώ είμαι ανήθικος (για την ηθική τους), δεν τους το εύχομαι. Απλά θέτω την προηγούμενη πρόταση, υποθετικά.