Καπνίζω.

Κυριακή, 18 Ιουνίου 2007

Ξαπλωμένος στο κρεβάτι –Χαρούλα στο ραδιόφωνο. Ούτε να διαβάσω μπορώ, ούτε να γράψω. Περασμένες 4 το πρωί, η νύστα κάνει έφοδο. Κοιτάω το ταβάνι και ασυναίσθητα ανάβω τσιγάρο. Βλέπω την κόκκινη λαμπερή κουκίδα που –μάταια- προσπαθεί να διαμελίσει το σκοτάδι. Κόκκινη σαν αίμα μα που μάχεται το αίμα. Αρχίζω να σκέφτομαι. Τις συμβουλές των γονιών, των καθηγητών, τις διώξεις και τις ηρωικές μας φυγές. Τίποτε το παράξενο δεν υπήρχε σε εκείνες τις πράξεις –αντίθετα: ότι απαγορεύεται γίνετε πιο γλυκό. Πάντα, κι ας λένε. Δυο-τρεις γερές ρουφηξιές. Νιώθεις τον καπνό να διαχέετε σ’ όλο το κορμί. Διαβάζω στο κουτί: «Το κάπνισμα σκοτώνει». Απλό, τελεσίδικο, ανατριχιαστικό. Σκέφτομαι τις ειδήσεις: «Άτυχος νεαρός σκοτώθηκε από διερχόμενο αυτοκίνητο καθώς διασταύρωνε τον δρόμο», «Επίθεση αυτοκτονίας σκότωσε 36 Παλαιστίνιους», «Πατέρας σκότωσε τη γυναίκα του και τα 2 ανήλικα παιδιά του», «Τουρίστας πνίγηκε στη θάλασσα ενώ κολυμπούσε». Ξαναδιαβάζω στο πακέτο: «Το κάπνισμα σκοτώνει», λέει. Όλα σκοτώνουν, λέω. Μα όλα. Ο απλός περίπατος μπορεί να αποβεί μιας διαδρομής.
Κι όμως, ΌΛΑ σκοτώνουν: Οι λέξεις αυτές μπαίνουν βαθιά μέσα μου και κάνουν κατοχή. Η ζωή μας είναι τόσο τυχαία όσο και ο θάνατός μας. Άδικα τα όνειρα, οι προσδοκίες, τα θέλω. Τώρα υπάρχω, σίγουρα. Αύριο; Μετά από μια ώρα; Ίσως. Ανάβω ακόμα ένα τσιγάρο, ανοίγω το παράθυρο και βγαίνω έξω. Μια γλάστρα με δυόσμο με περιμένει στο σκοτάδι –ξέρει δεν θα τον πειράξω, ποτέ δεν έκοψα ούτε ένα φύλλο του. Σκύβω να τον ποτίσω και να τον μυριστώ. Ευθύς, τρυπώνει στα πνευμόνια μου διαχέοντας μια μυρωδιά γλύκας και αγριάδας –της φύσης. Ντράπηκα και πέταξα μακριά το τσιγάρο -ευτελής η γεύση του, σκέφτηκα. Το μυαλό αρχίζει να ταξιδεύει σε παλιά αναγνώσματα –σταματάει στον Ντοστογιέφσκι: «Μόνο η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο». Σίγουρα, είπα, χωρίς ομορφιά είμαστε καταδικασμένοι. Τι είναι η όποια απαγόρευση μπρος στην ομορφιά; Μπρος στην ομορφιά του σωστού και στην ασχήμια του λάθους; Ναι, γιατί εγώ δεν είμαι σκεπτικιστής –πιστεύω στην αντικειμενική ομορφιά: ο δυόσμος δεν βρομάει, ούτε το χρώμα του ουρανού είναι άσχημο. Αυτές είναι Αλήθειες, οι μόνες ίσως, που πρέπει να κυνηγούμε -τις Αλήθειες τις αίσθησης.

Αλλοπαρμένος από την ευτυχία μιας μυρωδιάς και μιας καλής σκέψης, πέφτω να κοιμηθώ, ελπίζοντας ότι όλα αυτά θα τα θυμάμαι αύριο που η φασαρία των αυτοκινήτων και η συνεχής επιβεβαίωση της θνητότητάς μας από τις ειδήσεις, θα κυριαρχούν το κεφάλι μου…