Ελληνική Πολιτική Σκηνή.

Τετάρτη, 6 Ιουνίου 2007

Παρακολουθώ –περισσότερο με απέχθεια παρά ενδιαφέρον- την προεκλογική εκστρατεία και τα συνέδρια των ηθοποιών-πολιτικών μας. Βγαίνουν, κλασσικά, σ’ ένα βήμα και αρχίζουν τις ρητορείες και τα λογοπαίγνια. Αρχίζουν με ένα απλό αλλά βροντερό «Εμείς!», και συνεχίζουν φροντίζοντας πάντα να κατηγορήσουν την αντίπαλη παράταξη για την διάσημη πλέον, «συσπείρωση του κόμματος». Έπειτα, μόλις τα συνθήματα αρχίσουν, που σημαίνει ότι η «συσπείρωση» πέτυχε, αρχίζουν να πετάνε ανήθικα στον αέρα ελπιδοφόρα λόγια για την βελτίωση της χώρας και της εργασίας καθώς και άλλα πολλά. Ένας μάλιστα, είπε ότι θα πολεμήσει το φαινόμενο του θερμοκηπίου. Η εξουσία βλέπετε, θέλει πολύ ψέμα, αυτό είναι το φανερό μυστικό της. Πολλά χειροκροτήματα και συνθήματα ακούγονται κάθε φορά που ο ομιλητής βάζει τελεία. Κανείς δεν τον ακούει και κυρίως κανείς δεν τον πιστεύει πραγματικά. Αλλά πάντα χειροκροτούν, και μάλιστα επιδεικτικά, είναι και αυτό μέρος του σχεδίου. Όλοι όσοι είναι εκεί, χεσμένη έχουν την βελτίωση της χώρας τους, την μόλυνση του περιβάλλοντος, την διαφθορά, το μέλλον των παιδιών τους. Είναι εκεί για να φανούν. Είναι εκεί για να αποδείξουν την αφοσίωσή τους στο κόμμα ώστε να έχουν τα μούτρα αύριο να ζητήσουν κάποιο ρουσφέτι. Είναι ένας κύκλος διάβρωσης που μόνο μια μεγάλη καταιγίδα μπορεί να την σταματήσει.
Ίσως, την λιγότερη ευθύνη για την σημερινή Ελλάδα την έχουν οι πολιτικοί. Αυτοί θέλουν εξουσία, και ο λαός τους την δίνει ότι και να κάνουν, ή καλύτερα, όσο πιο πολύ διαβρωμένοι γίνονται τόσο περισσότερο θα αποσπούν εξουσία από το λαό. Γιατί, εν τέλη να αλλάξουν; Επειδή είπαμε, ζούμε στην Ελλάδα, στην χώρα της «αιώνιας επιστροφής» της διάβρωσης.

Προσωπικά, δεν λυπάμαι κανένα, επιλογή τους είναι άλλωστε, απλά απορώ. Απορώ πως ένας άνθρωπος που τους ψηφίζει μπορεί να πάει στο καφενείο και να τους κατηγορήσει ή να κλαίει για την μοίρα του και την αθλιότητα της ζωής του. Μήπως δεν καταλαβαίνει την ευθύνη που κουβαλά την ώρα που ρίχνει το ψηφοδέλτιο; Ή μήπως θέλει την κατάσταση έτσι όπως είναι; Αλλά και πάλι αν είναι έτσι, γιατί παραπονιέται;