Η Αφροδίτη και ο Μητσάρας.

Βρήκαμε καινούρια πιπίλα.

Αλήθεια τώρα, υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει πως το μοντάζ που έκαναν στο μεγαλειώδες αυτό άγαλμα, την Αφροδίτη της Μήλου, μειώνει καθόλου την αξία του; Ή μήπως παύει να είναι πλέον ένα εξαίσιο έργο τέχνης; Συμπεριφερόμαστε σαν τους μουσουλμάνους που όταν σκιτσογράφησαν τα ΜΜΕ τον θεό τους εξεγέρθηκαν αγρίως. Κατά τα άλλα θέλουμε να λεγόμαστε και Δυτικοί τρομάρα μας. Ταλιμπάν είμαστε.
Η «ιερότητα» ενός έργου τέχνης μετριέται μόνο με την αξία του. Δεν νοείται ιερό έργο τέχνης. Η τέχνη μορφώνει, ανυψώνει και εκπολιτίζει. Δεν αποβλακώνει: δεν παίρνει τον ρόλο της θρησκείας. Ο Αριστοφάνης είχε δικαίωμα να κοροϊδεύει τον Σωκράτη, ο Αρχίλοχος είχε το δικαίωμα να πετάει την ασπίδα του και να το φημίζεται στο ποίημά του, ο Καζαντζάκης να γράψει μια νέα Οδύσσεια, ο Βαμβακάρης να γίνεται Πάρης και να κλέβει την Ελένη. Η τέχνη είναι ζωντανή. Αλίμονο αν απαγορεύαμε την οποιαδήποτε διασκευή κάποιου έργου. Αλίμονο στην τέχνη που μπαίνει σε θαλάμους.
Πραγματικά πιστεύω πως το αληθινό πρόβλημα που μας ενόχλησε τόσο πολύ, δεν ήταν καθαυτό το μοντάζ που έκαναν στην Αφροδίτη, αλλά ότι το χρησιμοποίησαν για να μας κοροϊδέψουν ως λαό. Είμαι σίγουρος πως αν το εξώφυλλο του συγκεκριμένου τεύχους αντί να έχει την Αφροδίτη να κάνει ότι κάνει, αλλά ήταν ένα μοντάζ που αναπαριστούσε το πώς ήταν στην αρχαιότητα το άγαλμα, δεν θα μας ενοχλούσε καθόλου, ίσως να χαιρόμασταν κιόλας. Αλλά επειδή έχει την συγκεκριμένη χειρονομία, και επειδή η χειρονομία απευθύνεται σε μας, θιχτήκαμε. Δηλαδή προβάλουμε το έργο για να προστατέψουμε τον εγωισμό μας. Και αυτό είναι χειρότερη παραποίηση και εκμετάλλευση του αγάλματος απ’ ότι αυτή των γερμανών, γιατί πατάμε πάνω του για να ανυψωθούμε.
Το έργο τέχνης, όπως έλεγε ο Σιδηρόπουλος, έχει δικιά του αυτόνομη πορεία. Δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, ούτε έχει κανείς τα αποκλειστικά δικαιώματα πάνω του, ούτε του απαγορεύεται να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Όλη αυτή η κατάσταση μου θυμίζει αυτόν τον Παΐσιο, τον οποίο αν τον τραβάγαμε στο δικαστήριο της Χάγης πιθανόν θα τον καταδίκαζαν: όταν ο Τελευταίος Πειρασμός κινηματογραφήθηκε, έλεγε ότι έπρεπε να πράξουμε σαν τους εικονομάχους και να μην αφήσουμε αυτό το «βλάσφημο» έργο να προβληθεί. Τώρα που το σκέφτομαι, που αυτόν τον άνθρωπο μερικοί τον λένε άγιο κιόλας, δεν είναι και τόσο περίεργη η αντίδραση μας στο περιοδικό Focus. Με τέτοιους αγίους, τι περιμένεις από τον λαό;
Και στην τελική, μήπως δεν έχουν δίκιο οι γερμανοί; Κλέφτες είμαστε, ένας λαός κλεφτών. Κατάγομαι από ένα πολύ εμπορικό χωριό, και πάντα ντρεπόμουνα για την συμπεριφορά τους απέναντι στους ξένους. Πόσο μάλλον σε μεγέθη κρατών.