Φιλανθρωπία σήμερα είναι: η οικονομική βοήθεια που δίνεται σε "επίσημα" ατυχή περιστατικά, όπως στην Αϊτή ή τα παιδιά με καρκίνο. Στα "ανεπίσημα", πχ στην περίπτωση χρεωκοπίας κάποιου, δεν δίνεται τίποτε, επειδή εκεί λειτουργεί ο νόμος της οικονομίας μας.
Έτσι στις ΗΠΑ όποιος είναι ανασφάλιστος και αρρωστήσει τον πετάνε στον δρόμο, αλλά στην Αϊτή είναι πρώτη. Και στην Ελλάδα, βοηθιούνται τα "επίσημα" άτομα που χρειάζονται βοήθεια, ενώ για τα “ανεπίσημα” δεν της καίγεται καρφί.
Θεωρώ την σημερινή φιλανθρωπία πολύ γελοίο πράγμα. Φυσικά τίθεται ηθικά το θέμα της Αϊτής. Και τι πρέπει να κάνουμε; Δεν λέω να μην βοηθήσουμε, αλλά δεν γίνεται να βοηθάμε οικονομικά μια χώρα που κανείς μας δεν ξέρει που βρίσκεται και την ίδια στιγμή να δέρνουμε πακιστανούς και αλβανούς στα λιμάνια και τις πλατείες μας, ή να έχουμε τόσους άστεγους και πολλά άλλα. Δεν γίνεται να στέλνουμε στρατεύματα στο Αφχανιστάν και γιατρούς χωρίς σύνορα στην Αϊτή. Ή είσαι ή δεν είσαι. Φιλάνθρωπος βάσει κριτηρίων είναι υποκριτής σε απόλυτο βαθμό.
Παρενθετικά: πως έφτασε η λέξη φιλανθρωπία, που ετυμολογικά σημαίνει την αγάπη για τον άνθρωπο, να σημαίνει ουσιαστικά να δίνεις ψιλά; Σίγουρα από κάτι μετριοπαθείς πλούσιους χριστιανούς το πράμα έφτασε μέχρι εδώ, για την καλή τους συνείδηση. Ίσως η απίστευτη υποκρισία της εποχής μας να εξηγείται κάπως βάσει αυτού, δεδομένου πως οι «ευϋπόληπτοι πολίτες» μας είναι και «καλοί» χριστιανοί.
Friday, January 29, 2010
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
3 comments:
Μου έλεγε ένας πακιστανός που μένει σε μια ερηπωμένη οικοδομή:
"πρέπει να γίνει σεισμός, να με πλακώσουν τα ντουβάρια για να υπολογίσουν για άνθρωπο"...
Αν ήμασταν φιλάνθρωποι θα τα δίναμε πρίν τον σεισμό. Τωρά προσπαθούμε απλά να εξαγοράσουμε τις τύψεις μας..
Ασκαρδαμυκτί, και γω αυτό λέω.
Παναγιώτη, γιατί όμως δεν τα δώσαμε πριν (δεδομένου πως χρειαζόταν βοήθεια); Το ποστ μου θεωρώ πως είναι η απάντησή μου σε αυτό: διότι φιλανθρωπία δεν είναι η αγάπη για τον άνθρωπο, αλλά η δημιουργία μιας βιτρίνας που να λέει ότι είσαι φιλάνθρωπος. Εξ ου και τα "επίσημα" και "ανεπίσημα" περιστατικά. Άλλωστε, και απολύτως νοητικά (χωρίς να συμμερίζομαι την άποψη) ένας πατέρας με 3-4 παιδιά και με πολύ χαμηλό ή καθόλου εισόδημα, χρειάζεται περισσότερη βοήθεια από ένα παιδί 2 χρονών που πάσχει από AIDS και είναι ουσιαστικά καταδικασμένο. Αλλά το παιδί είναι "αθώο", ενώ ο συγκεκριμένος πατέρας είναι αποτυχημένος -ασπουμε ότι εκείνος φτάει. Πχ εκείνη η Βαρδινογιάννη, η εφοπλίστρια, έχει ένα σωρό φιλανθρωπικες οργανώσεις, ωστόσο είναι βέβαιο πως δεν νοιάζεται και πολύ για τις συνθήκες εργασίες στα καράβια. Αυτό εννοώ ως φιλανθρωπία βάσει κριτηρίων. Και φυσικά δεν είναι φιλανθρωπία. Είναι απλά μια βιτρίνα.
Αλλά σε μεγέθη κρατών θεωρώ πως αλλάζει κάπως το πράγμα (παρόλο που δεν το σχολιάζω στο ποστ). Η οικονομική βοήθεια σε περιπτώσεις όπως στην Αϊτή, δεν έχει μόνο ως στόχο την δημιουργία μιας βιτρίνας ενός κράτος που να λέει πως αγαπά τους ανθρώπους, για να αναπτερώσει την ηθική υποχρέωση των πολιτών της προς αυτήν φυσικά, αλλά και την κατοπινή υποχρέωση της Αϊτής προς τους ευεργέτες της. Είναι καθαρά χριστιανική φιλανθρωπία: σε βοηθώ για να σωθώ -να κερδίσω.
Βασικά θεωρώ όλη την κατάσταση ηθικώς λανθασμένη.
Post a Comment