Και αυτό άτιτλο.

“Υπάρχει θεός;” ήταν το θέμα μιας ανοικτής συζήτησης με καλεσμένους όλους τους φιλόσοφους της ιστορίας. Ο πρώτος ομιλητής βγήκε στο βάθρο και άρχισε να αραδιάζει σκέψεις και μαθηματικές πράξεις προκειμένου να περάσει την άποψή του. Όταν τελείωσε, ένας αξύριστος γέρος που καθόταν πίσω-πίσω στην αίθουσα σήκωσε το χέρι του. Τόση ώρα άκουγε με το δάκτυλο στο μάγουλο και χαμογελούσε ειρωνικά.
“Πες μας Παρμενίδη” του είπε ο ομιλητής.
“Ήρθαμε εδώ”, άρχισε ο Παρμενίδης, “για να συζητήσουμε αυτό το πολύ σοβαρό θέμα. Όμως θαρρώ πως συμπεριφερόμαστε σαν παιδάκια. Γιατί πως γίνεται να ρωτάμε αν ο θεός ή οι θεοί υπάρχουν; Μήπως ακόμη και ο τίτλος της συζήτησης δεν είναι παιδιάστικος;”
“Τι εννοείς;” ρώτησε όλο περιέργεια ο ομιλητής.
“Από τη στιγμή που μιλάμε για κάτι, πάει να πει πως το γνωρίζουμε, το κατανοούμε, το αντιλαμβανόμαστε, άρα υπάρχει. Επομένως δεν μπορούμε να ρωτάμε αν υπάρχει αυτό που δεχόμαστε εκ των προτέρων ότι υπάρχει. Από αυτό βγαίνει ότι ο τίτλος της συζήτησης είναι πέρα για πέρα λανθασμένος. Αν όμως αυτό για το οποίο ρωτάμε δεν το γνωρίζουμε, δεν μπορούμε να το συλλάβουμε με την σκέψη μας, και άρα δεν υπάρχει, τότε η συζήτηση καταντά παιδιάστικη.” Σαν είπε αυτά τα λόγια ο Παρμενίδης κάθισε. Έκτοτε, δεν ξανατέθηκε θέμα αν κάτι υπάρχει ή όχι. (Υπάρχει κανείς σε αυτόν τον κόσμο που μπορεί να κατανοήσει τον θεό; Όχι. Θα μου πεις μα αυτό ακριβώς είναι η μαγεία. Θα σου πω πως αυτό είναι παραλογισμός -παρά τον λόγο- με την καντιανή έννοια.)

Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο το πλαίσιο με το οποίο περιέβαλα την σκέψη του Παρμενίδη είναι σωστή ή έστω όμορφη, όμως νομίζω πως πέρασα ικανοποιητικά τον άκρατο ορθολογισμό του.

Άσχετο: γυναίκα είναι η επινίκια κραυγή της ομορφιάς επί της αλήθειας. Ευτυχώς.