Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην ντόπα.

Όλοι σοκαρίστηκαν με την είδηση του ντοπαρισμού των αρσιβαριστών μας. (Εγώ προσωπικά όχι, γιατί δεν με ενδιαφέρει πόσα κιλά σηκώνει ένας άνθρωπος, ούτε θεωρώ αυτό το βάρβαρο άθλημα ως πολιτισμό ή εξευγενισμένη ανθρώπινη ασχολία). Αυτοί έπαιρναν και θα παίρνουν, φαρμακευτικές ντόπες. Εμείς παίρνουμε ψυχολογικές και κοινωνικές. Με ενδιαφέρουν οι δεύτερες. Μήπως το μέσο, το βύσμα, οι γνωριμίες, η διαφθορά, δεν είναι κοινωνικές ντόπες που σου δίνουν ώθηση να νικήσεις στον πρωταθλητισμό της καριέρας; Είναι αυτό που λέγαμε για την βλακεία. Δεν έχει επίγνωση του εαυτού της. Έτσι και το θέμα με το ντοπάρισμα. Όλοι χρησιμοποιούμε ντόπες στην κοινωνία μας. Όσοι δεν έχουν, χάνουν. Όσοι παίρνουν τις πιο παράνομες –άρα και τις πιο δυνατές- έχουν περισσότερες πιθανότητες ανέλιξης.

Κι όμως έγινε μεγάλη είδηση αυτό το θέμα. Να ‘ναι άραγε γιατί το έθνος μας είδε τον εαυτό του κατάμουτρα;