Μουσική.

Δευτέρα, 11 Ιουνίου 2007

«Η μουσική, όπως και κάθε άλλη μορφή τέχνης, είναι υποκειμενική.» Πολλές φορές το έχω ακούσει αυτό. Όπως επίσης έχω ακούσει ότι η «κάθε μουσική έχει την ώρα της.» Διαφωνώ απόλυτα. Η μουσική, όπως και οι άλλες μορφές τέχνης, δεν μπορούν να κριθούν με υποκειμενικά κριτήρια. Φυσικά το κάθε έργο μιλά στον καθένα ξεχωριστά, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι κρίνεται και υποκειμενικά. Ένα έργο τέχνης είναι απλά ωραίο ή απλά χρήσιμο ή και τα δύο μαζί. Δηλαδή, ένα μάτσο σκουπίδια αραδιασμένα σε μια gallery δεν μπορεί να είναι τέχνη. Όπως και ένα τραγούδι που είναι μια καθαρή φασαρία, χωρίς μελωδία και χωρίς ιδιαίτερες φωνητικές ικανότητες εκ μέρους του τραγουδιστή, δεν μπορεί να περιληφθεί στην κατηγορία της μουσικής. Έχω, ως εκ τούτου, από καιρό σβήσει από το λεξιλόγιό μου τη γενικότατη λέξη «μουσική». Γιατί δεν μπορώ να ανεχτώ ότι η Χάρις Αλεξίου μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι με την Πέγκυ Ζήνα, ή ο Νταλάρας με τον Πετρέλη για παράδειγμα. Οι συγκλονιστικές παρουσίες της Τάνιας Τσανακλίδου δεν είναι το ίδιο με την Έφη Θώδη. Υπάρχει διαφορά, αναμφισβήτητα, ακόμα και αν αυτή τη διαφορά είναι δύσκολο να την εξηγήσεις.
Μουσική είναι το υπέρτατο είδος τέχνης γιατί πολύ απλά δεν χρειάζεται ανάλυση. Την νιώθεις μέσα σου, να κυριαρχεί το σώμα σου και να σε πλημμυρίζει ευδαιμονία. Σε κάνει να ονειρεύεσαι, να αγαπάς, να αισθάνεσαι. Τι το κοινό υπάρχει μεταξύ αυτής της έννοιας της μουσικής και της μοιρολατρικής φασαρίας που παίζονται στα μπουζούκια; Είναι, ως συνήθως, γεμάτα μοιρολατρία για την χαμένη τους αγάπη –και άλλα υπέροχα τραγούδια μιλάνε γι’ αυτό, αλλά όχι με τόση παραφωνία και τόση μονοτονία στον ήχο-, ή γνήσιες ανατυπώσεις και επαναλήψεις ενός ορισμένου ρυθμού που ο χρόνος έδειξε πως έχουν επιτυχία. Που βρίσκετε η καλλιτεχνική δημιουργία σ’ αυτά τα τραγούδια; Που βρίσκετε το ξεχωριστό νόημα στους στίχους τους; Τι προσφέρει τελικά αυτό το είδος μουσικής;