Ελληνικό Δημόσιο.

Τρίτη, 12 Ιουνίου 2007

Πραγματικά, ποιος ακούει τη λέξη «δημόσιο» και δεν την μεταφράζει ως βόλεμα, γραφειοκρατία, σπάσιμο νεύρων, χάσιμο της μέρας με αργόσχολους υπαλληλάκους, συνεχείς ταλάντευση ανάμεσα στον ένα και στον άλλο; Ποιος όταν έχει υποχρεώσεις απέναντί του δεν αγχώνεται;
Είμαι τόσα χρόνια φοιτητής στην Αθήνα και όλη μέρα ακούω στην τηλεόραση, στο δρόμο, στο λεωφορείο, ανθρώπους να βρίζουν το δημόσιο ή ακόμα, και την πολιτεία, λες και αυτό είναι φταίξιμο των πολιτικών. Και εγώ απλά ρωτώ έναν απ ‘αυτούς τους κλαμένους ποιανού ευθύνη είναι το δημόσιο. Άραγε των πολιτικών; Αυτοί εξάλλου, δεν το χρειάζονται, οι νόμοι του δεν λειτουργούν επάνω τους. Μήπως των πλουσίων και των «μεγαλοκαρχαριών»; Αυτοί ούτε που το ακουμπάνε, διότι αν το κάνανε δεν θα ήταν «καρχαρίες». Άλλωστε στέλνουν υπαλλήλους για αυτές τις υποχρεώσεις.
Μια ζωή ο Έλληνας κατηγορεί τους υπαλλήλους, την «κοινωνία», την πολιτεία, για την κατάντια του δημοσίου και τις δυσκολίες που του επιφέρει. Και ταυτόχρονα κάνει τα πάντα για να πιάσει και αυτός μια «θεσούλα». Πάει σχολείο, πανεπιστήμιο, ακούει τις συμβουλές τις μάνας: «πιάσε γιέ μου μια θέση στο δημόσιο να ησυχάσεις!» για να κάνει και αυτός ακριβώς τα ίδια με τους προηγούμενους! Μερικές φορές τα κάνει και χειρότερα: ξέρει τα κόλπα και τα παραθυράκια και έτσι δυσκολεύει τους άλλους περισσότερο. (Είναι αδιανόητα μερικά πράγματα, ωστόσο συνεχίζουν να λειτουργούν και να υπάρχουν.) Η πλειοψηφία αυτών που χρησιμοποιούν το δημόσιο, τουλάχιστο οι μεγαλύτεροι, έχουν γιούς ή κόρες που τους κατευθύνουν να γίνουν δημόσιοι υπάλληλοι, αλλά ποτέ τους δεν τους είπαν ότι όλοι αυτοί είναι λάθος, ότι βασανίζουν τους γείτονές τους και πολύ πιθανό, τους συγγενείς τους. Όχι, τους οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια να γίνουν και αυτοί άθλιοι υπαλληλάκοι που δεν τους ενδιαφέρουν οι άλλοι. Αυτό όμως, που δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί, είναι ότι η νοοτροπία τους θα στραφεί κάποτε ενάντιά τους. Το παιδί τους θα τους βασανίζει στη συνέχεια όταν θα χρειαστούν το δημόσιο.
Δηλαδή είναι τραγικό: Η τάξη αυτών που χρησιμοποιούν περισσότερο το δημόσιο, είναι η ίδια με αυτήν των υπαλλήλων! Είναι τα παιδιά όλων αυτών των γέρων που βλέπεις να μουρμουράνε στο δρόμο για τις δυσκολίες που πέρασαν το πρωινό σε μια υπηρεσία. Αλλά είναι τα παιδιά τους, είναι αυτοί που τους ανάθρεψαν μ’ αυτό τον τρόπο ώστε να γίνουν έτσι…Ο ένας ανεύθυνος, ο άλλος βολεψάκιας...
Και ο φαύλος κύκλος του δημοσίου, γυρίζει και βασανίζει συνεχώς τους ίδιους και τους ίδιους…