Wednesday, June 13, 2007

Αλλότρια πράματα…

Όποτε διαβάζω ένα τέτοιο τίτλο σε κάποιο άρθρο ή περιοδικό προετοιμάζομαι για μάχη. Κανονική. Στήνω το φρούριό μου και επιστρατεύω τους στρατιώτες μου: γνώσεις, σκέψεις, καρδιά και όλη την λογική. (όση τουλάχιστο μου έχει απομείνει, έπειτα από μια βόλτα που περιλαμβάνει αναπάντεχες συναντήσεις με τυφλούς, κουφούς, ανάπηρους, πεινασμένους.) Εκείνη τη στιγμή βρίσκομαι σε άμυνα γιατί δεν ξέρω τι μπορεί να αντιμετωπίσω: από υπόγειους κόσμους με παράξενα, σκοτεινά πλάσματα, μέχρι εξωγήινους πολιτισμούς που έρχονται σαν φιλικοί επισκέπτες στο περιβάλλον μας αναβοσβήνοντας τα φωτάκια τους.
Τέλος πάντων εδώ δεν πρόκειται για κάτι τέτοιο. Εδώ είναι γη, έδαφος, επιφάνεια, κι ας ακούγεται επιπόλαιο. Αφορά συνηθισμένες καθημερινές φάσεις και κινήσεις.
Αυτές τις μέρες, σε συνεργασία με την ζέστη, παρατήρησα ότι οι γυναίκες πρέπει να ζεσταίνονται περισσότερο από τους άντρες. Παράδειγμα, στα λεωφορεία, στα μετρό, στους δρόμους, βλέπεις γυναίκες να κρατούν κάτι στο χέρι τους και να το φέρνουν πέρα-δώθε. Αυτό το ονόμασα: «υποκατάστατο της βεντάλιας» (βλέπετε η βεντάλια είναι πλέον παλιομοδίτικη). Αυτό μπορεί να είναι οτιδήποτε: περιοδικά, εφημερίδες, διαφημιστικά, τσάντες, οτιδήποτε στην τελική, που μεταφέρει αέρα.
Επίσης, κάτι άλλο που ξεχώρισα είναι ότι οι γυναίκες δεν έχουν κανένα ενδοιασμό να σταματήσουν στη μέση του δρόμου, όπου λόγω καθρέπτη ή λόγω αντανάκλασης από τον ήλιο, μπορούν να δουν τη φάτσα τους. Σε τέτοιες περιπτώσεις μπορεί να δεις πολλά: από το συνηθισμένο χτένισμα με τα χέρια μέχρι και κανονικό βάψιμο, και όλα αυτά στον δρόμο. Αλλά, φυσικά, δεν είναι μόνο στο δρόμο, αλλά παντού. Θυμάμαι μια φορά στο μετρό, μια είχε αρχίσει να βάφει τα νύχια της, και μάλιστα όρθια. Η χαρακτηριστική μυρωδιά πλημμύρισε όλο το βαγόνι. Δεν μπορούσα φυσικά, παρά να γελάσω. Ο σκοπός, τελικά, αγιάζει τα μέσα. Πάντως, εγώ ποτέ δεν είδα άντρα να ξυρίζεται στο δρόμο…
Άλλο μυστήριο, -ο Σοπενχάουερ το ερμήνευε ως καθαρό μίσος και ο Κούντερα ως επίδειξη δύναμης- είναι ότι μια γυναίκα ποτέ δεν κάνει χώρο να περάσεις. Ούτε σε άντρα, αλλά σίγουρα, ούτε σε γυναίκα. Κάτι πολύ βαθύ θα υπάρχει σ’ αυτή την συνήθεια, κάπου, βαθιά μέσα τους νιώθουν πως αυτονόητα, δεν πρέπει να κάνουν πέρα.
Θα ‘λεγα κι άλλα, όπως: οι γυναίκες μόνιμες λοχίες στον στρατό είναι πιο αυστηρές από τους άντρες λοχαγούς, πως οι γυναίκες προτιμούν να βάφονται από το να μένουν φυσικές, ακόμα κι αν άβαφες είναι πιο όμορφες, αλλά βαρέθηκα.

No comments: