Ισότητα.

Κυριακή, 10 Ιουνίου 2007

Η αγαπημένη λέξη των ιδεολόγων και των Χριστιανών.

Η ισότητα (ή μάλλον καλύτερα, η ισοπέδωση) όλων των πιστών απέναντι στη υποτιθέμενη βούληση του θεού –εννοείται φυσικά, στη θέληση των παπάδων- υποκαταστάθηκε, μετά τον οριστικό και επίσημο θάνατο του θεού, από τις ιδεολογίες, οι οποίες αντικατέστησαν αυτόν τον υπέρτατο ηθικό νόμο που μονοπωλούσε μέχρι τώρα ο Χριστιανικός θεός. Σπέρμα αυτής της έξαρσης των ιδεολογιών είναι ακριβώς η έλλειψη ενός πανανθρώπινου νόμου, υπό τη σκιά του οποίου όλοι οι άνθρωποι θεωρούνται ίσοι. Οι ιδεολογίες μετέτρεψαν τον μεταθανάτιο παράδεισο σε έναν μελλοντικό επίγειο, και προσπάθησαν, με το θράσος που διακατέχει όλους όσους θεωρούν πως βρήκαν το μόνο σωστό δρόμο του ανθρώπου, να τον επιβάλλουν. Η ολοκληρωτική ηθική, ο μηδενισμός του ανθρώπου ως μεμονωμένο άτομο απέναντι στον όποιον Νόμο, η άκριτη και ακέραια πίστη που ζητούν από τους οπαδούς τους, υποδηλώνει την ανάγκη για αντικαταστάτη του ρόλου του θεού. Απ’ αυτό φαίνεται καθαρά η αδυναμία του ανθρώπου να αποδεχτεί ότι δεν υπάρχει παράδεισος, ούτε επίγειος ούτε στους ουρανούς, η αδυναμία του να ξέρει ότι δεν είναι υποταγμένος σε καμιά υπέρτατη ηθική, ότι ευτυχία του ανθρώπου δεν υπάρχει, ότι εν τέλει, σκοπός δεν υπάρχει. Ο άνθρωπος είναι, θέλει δεν θέλει, ελεύθερος, επειδή δεν υπάρχει για κανέναν ανώτερο σκοπό, δεν έχει κανέναν εκ των προτέρων προορισμό.

Μηδενισμός; Ίσως. Αλλά τον προτιμώ από τον μηδενισμό της απαλοιφής κάθε ατομικότητας, από τον μηδενισμό μιας ολοκληρωτικής ηθικής. Οι πραγματικά σοφοί, τόσα χρόνια μας διδάσκουν μόνο ένα πράγμα: ότι ο κάθε άνθρωπος είναι ξεχωριστός, ότι βλέπει τα πράγματα ξεχωριστά και ότι δεν μπορεί να επιβληθεί σε όλους τους ανθρώπους ένας ορισμένος και μοναδικός νόμος, επειδή η κάθε ηθική ή ο κάθε νόμος απορρίπτει, αυτόματα, κάποιους ανθρώπους από την ευτυχία. Δεν μπορείς για παράδειγμα, να σκοτώσεις ή να επιβάλεις με την δύναμη, την μελλοντική ευτυχία του κόσμου γιατί γίνεσαι και δολοφόνος αλλά και ψεύτης. Η ζωή στους αιώνες ήταν μια τεράστια μάχη, όπου κάθε φορά ο νέος νόμος κατάστρεφε τον προηγούμενο, ώσπου και αυτόν να τον αντικαταστήσει ένας νεότερος, πιο ευρύχωρος αυτή τη φορά. Έτσι είναι, όλες οι εξεγέρσεις το μαρτυρούν: πολεμούσαν το παλαιό κατεστημένο για να εγκαθιδρύσουν ένα νεότερο και πιο ανθρώπινο. Αλλά ποτέ, κανένα ολοκληρωτικό καθεστώς δεν θα καταφέρει να επιζήσει, διότι καμιά ιδέα δεν μπορεί να χωρέσει όλους τους ανθρώπους. Είμαστε αναγκασμένοι να πολεμάμε συνεχώς παρόλο που γνωρίζουμε ότι δεν μπορούμε να νικήσουμε.
Η αντικατάσταση του θεού απέτυχε, αλλά ποτέ δεν κατάλαβα γιατί πρέπει να γίνει αυτή η αντικατάσταση. Ίσως είναι επειδή ο άνθρωπος φοβάται να ξέρει πως είναι ελεύθερος, ότι αυτός ορίζει την μοίρα του, γι’ αυτό και χρειάζεται τις ιδεολογίες ή το θεό, ναι, χρειάζεται στην πραγματικότητα, να ξέρει πως υπάρχει για ένα συγκεκριμένο σκοπό, ότι υπακούει σε πανανθρώπινους νόμους.

Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, αυτός ο σκοπός δεν υπάρχει και καλό θα ΄ταν οι φασίστες όλων των σημαιών και χρωμάτων να το καταλάβουν.