Ψηλορείτης.

Κυριακή, 28 Μαΐου 2007

Πολλά έχουν ειπωθεί για τον Καζαντζάκη. Άλλοι τον λατρεύουν σαν ηγετική μορφή στον χώρο των γραμμάτων στην Ελλάδα και άλλοι τον κατηγορούν ότι ήταν απλώς ένας μιμητής σκέψεων άλλων φιλοσόφων και λογοτεχνών. Σίγουρα έχει μια γεύση και από τις δύο απόψεις, αλλά δεν πιστεύω ότι ήταν μόνο το ένα ή το άλλο.
Πολλοί συγγραφείς, ακόμα και φιλόσοφοι, υπήρξαν αντιγραφείς άλλων συγγραφέων. Άλλοι βγάζουν βιβλίο απλά για να αναλύσουν την θεωρία του τάδε. Αυτή είναι μια καθαρή αντιγραφή. Όμως, ο Καζαντζάκης δεν αντέγραφε απλά. Δημιουργούσε πάνω στην βάση μιας ξένης σκέψεις λογοτεχνικά αριστουργήματα. Το «Ο Τελευταίος Πειρασμός» είναι μοναδικό στο είδος. Το «Βραχόκηπος» εξαιρετικό. Η «Ασκητική» έχει το μοναδικό προνόμιο να σε βάζει στη θέση του υποκειμένου έτσι ώστε να θεωρήσεις τον εαυτό σου υπεύθυνο για την εξέλιξή σου. Τα βιβλία του, μιλούν διαφορετικά στον καθένα, και αυτή είναι η γοητεία του και ταυτόχρονα η κατάρα του. Παρερμηνεύτηκε για αυτό τον λόγο.
Απλά σκεφτείτε πόσοι από μας γνωρίσαμε τον Νίτσε ή τον Μπέρξον, τον Βουδισμό ή τον κομουνισμό, τον υπαρξισμό και τον μηδενισμό χάρη στην γοητεία που άσκησαν τα γραφτά του Καζαντζάκη πάνω μας.