Πρότεινε τίτλο.

Δεν είχα σκοπό να σχολιάσω τίποτε για τις εκλογές, αλλά όλες αυτές οι παπαρολογίες των μικρόνοων αρθρογράφων, δεν μ’ αφήνουνε σε ησυχία. Ο Παναγιώτης με ξέρει, θα πάω απ’ τον δύσκολο δρόμο.
Στην φιλοσοφία, το Ον, είναι αυτό που υπάρχει. Δηλαδή, λέει ο φιλόσοφος: η πραγματική ουσία του κόσμου, αυτό που πραγματικά υπάρχει, είναι είτε η ύλη, είτε ο θεός, είτε το άτομα κοκ. Τα αισθητά φαινόμενα δεν είναι κατ’ αυτούς παρά οι εκφάνσεις αυτής της ουσίας, τα οποία αναλόγως, είτε απορρίπτονται από τον φιλόσοφο ως παντελώς ψευδή (Παρμενίδης) είτε, παρόλο που τα αποδέχονται, ωστόσο τα θεωρούν μικροπρεπείς απομιμήσεις της πραγματικής Ουσίας (Πλάτωνας).
Ο Παρμενίδης, μην μπορώντας να αντιληφθεί ότι αυτή η πρωταρχική, βασική Ουσία, το Είναι, αλλοιώνεται, αρνήθηκε στην ύπαρξη το κενό. Αρνούμενος το κενό, αρνούνταν την κίνηση, και συνεπώς, την μεταβολή και την αλλοίωση της Ουσίας: ότι πραγματικά υπάρχει, είναι όπως είναι τώρα και για πάντα, και δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ο Παρμενίδης αρνήθηκε το κενό, το μη-ον, την μη-ουσία. Μόνο το αμετάβλητο Ον υπάρχει.
Ο Δημόκριτος, λίγο αργότερα, αποδέχτηκε εν μέρει την άποψη του Παρμενίδη ως προς την φύση των ατόμων του, αλλά δεν ήθελε να αρνηθεί την κίνηση. Έτσι, είπε ότι η πραγματική ουσία που απαρτίζει τον κόσμο, δεν είναι μόνο τα ά-τομα (Ον), αλλά και το κενό (το μη-Ον): και τα δύο μετέχουν εξίσου στην ύπαρξη.
Αιώνες αργότερα, εμφανίζεται ο Hegel, ο οποίος «νομιμοποίησε» την θέση του Δημόκριτου, περί της ίσης συμμετοχής του Οντος και του μη-Οντος στην ύπαρξη: η μη-ύπαρξη, το κενό, η ανυπαρξία, γίνεται πλέον μέρος της Λογικής.
Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις εκλογές.
Αν οι ψήφοι, που είναι θετική ποιότητα και προσδιορίζει την ύπαρξη, είναι η θέση, η αποχή, δηλαδή οι μη-ψήφοι, είναι η αντί-θέση. Ο Hegel έλεγε ότι μέσω της αλληλεπίδρασης ανάμεσα στην θέση (ψήφοι) και στην αντίθεση (αποχή), δημιουργείται μια (καινούρια) σύνθεση.
Σ’ αυτές τις εκλογές, σ’ όλη την Ευρώπη, ψήφισε το 43,09%. Δηλαδή λίγοτεροι από ένας στους δύο. Και εδώ όλα τα προλεχθέντα καταλήγουν: όπως δεν νοείται κίνηση χωρίς κενό, χωρίς μη-ον, έτσι γίνεται και με τις εκλογές. Τόσα χρόνια θέσης, δεν άλλαξαν τίποτε, επειδή οι ίδιοι ψήφιζαν τα ίδια, για τους ίδιους λόγους και όλα έμεναν αμετάβλητα.
Με το κενό που δημιούργησε η αποχή, δίνει τη δυνατότητα (καλύτερα το χαστούκι) στο Ον (τους πολιτικούς) να κινηθεί ώστε να μεταβληθεί. Το πολιτικό σύστημα θέλει δεν θέλει θα αλλάξει. Και αυτήν την μεγαλειώδη αποχή μπορούμε να τη θεωρήσουμε, όσοι τουλάχιστο είναι κοντά στην ηλικία μου, την μεγαλύτερη πολιτική θέση που ζήσαμε μέχρι τώρα.
Η «δημοκρατία» μας βρωμάει, επειδή στηρίζεται στην ηλίθια διαρπαγή ψήφων, όχι με σκοπό την Πολιτική, με την αρχική έννοια, αλλά για την μικρο-πολιτική. Και αυτή η αποχή, δεν σημαίνει μονάχα την άρνησή μας ως προς τους πολιτικούς και τα κόμματα, αλλά διευρύνεται και αρνείται τον ίδιο τον θεσμό που αυθαίρετα ονομάσαμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία: προκειμένου η ανυπαρξία να μην παραμερίσει την ύπαρξη, θα αναγκαστεί η τελευταία να αλλάξει πορεία και πρόσωπο. ‘Η, καλύτερα, στην διαλεκτική μάχη ανάμεσα στην πολιτική και την αποχή, την θέση και την αντίθεση, προκειμένου να μην εξαφανιστεί η θέση (κάτι που δεν θα γίνει), θα δημιουργηθεί μια καινούρια σύνθεση, δηλαδή θα μεταβληθεί και θα συμπορευθεί η πολιτική σύμφωνα με το αίτημα της αποχής.