Συνέχεια.

Εφόσον ο Παναγιώτης δεν σχολίασε την προηγούμενη ανάρτησή μου, συνεχίζω απτόητος με την μουρμούρα μου.
Δεδομένου ότι το Κράτος είναι η υλική υπόσταση της σύγχρονης πολιτικής, βλέπουμε ότι βασικός του σκοπός είναι η συντήρηση και η διαφύλαξη των ήδη υφιστάμενων πραγμάτων, κάτι που φαίνεται διαμέσου του νομοθετικού και προστατευτικού του χαρακτήρα. Το ελληνικό Κράτος έχει σαν κύριο στόχο την προστασία ενός οικείου τρόπου ζωής, των συνηθειών, της ασφάλειας κτλ. Στα δικά μου μάτια, αυτό είναι αποτέλεσμα παρακμής, καθότι παρακμή σημαίνει γεροντίστικες συνήθειες, δηλαδή αδυναμία και ανικανότητα αλλαγής. Υπερ αυτής της άποψης έχουμε την ίδια την ιστορία. Αρκεί κανείς να συγκρίνει το ελληνικό Κράτος με τα «κράτη» της ελληνικής αρχαιότητας: όλοι οι μεγάλοι ηγέτες (στρατιωτικοί και πολιτικοί, όπου αυτοί δεν ταυτίζονται) αναθεωρούσαν νόμους, ανανέωναν τα πράγματα, είχαν περισσότερο σαν ιδανικό το μπόλιασμα της κοινωνικής ζωής παρά την διατήρηση των πραγμάτων. Αλλά η παρακμή του δικού μας Κράτους μπορεί να διακριθεί και από πιο σύγχρονα παραδείγματα, όπως αυτό των σκανδιναβικών χωρών. Εκεί σημαίνει ηγέτης, εδώ αστυνομία. Εκεί το Κράτος ανακυκλώνει ακόμα και τα οργανικά απόβλητα, εδώ παντού υπάρχουν σκουπίδια. Εκεί παρόλο που έχουν πολλές πηγές ενέργειας, εκμεταλλεύονται την αιολική και ηλιακή ενέργεια στο μέγιστο βαθμό. Εδώ βγαίνει η ΔΕΗ και σου λέει εγώ ακριβαίνω το ρεύμα μου παρόλο που παράνομα μολύνω το περιβάλλον και σένα άμα σ’ αρέσει.
Πρέπει να δώσουμε νέα ώθηση στο Κράτος. Να του δέιξουμε ότι δεν το θέλουμε για τον σημερινό του ρόλο. Το πρώτο βήμα γι’ αυτό είναι να του μειώσουμε τις δικαιολογίες του, να μειώσουμε δηλαδή το έγκλημα. Έτσι θα το αναγκάσουμε να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν μπάτσος. Τότε η δημιουργικότητα, οι νέες ιδέες, η λειτουργικότητα, ο σεβασμός προς την κοινωνία, θα ανθίσουν. Γιατί στις φυλακές τέτοιες αξίες είναι αδιανόητες.