Νεκρά κοχύλια.

α’
Αδειανές διαδρομές ζωής
που η ίδια η μήτρα τους
τις ξέβρασε σε κάποια αμμουδιά.
Χρωματιστά σώματα
που μια μοίρα ακαλούπωτη αποφάσισε γι’ αυτά.

Νεκροταφεία οι παραλίες
που τα μικρά παιδιά περίχαρα μαζεύουν
τα απομεινάρια ζωής κάποιων άλλων
αγνοώντας στην αθωότητά τους
την παραλία των δικών τους κοχυλιών.

β’
Όταν οι άλλοι κολυμπάνε
εγώ μαζεύω όνειρα.
Όνειρα ψεύτικα, αληθινά
τι σημασία να έχει πια;

γ’
Το κάθε κοχύλι
έχει την δικιά του παραλία
γι’ αυτό είναι τόσο όμορφα.
Ας γίνουμε λοιπόν εμείς, τα καλύτερα.
Ας γίνουμε εμείς, τα αγαπημένα των παιδιών.

(Αφιερώνεται στην παρέα της Ύδρας.)