Saturday, August 25, 2007

Έναστρος ουρανός.

Ήθελε να ξεφύγει. Θέλησε να διώξει τις αλλότριες σκέψεις που τον βασάνιζαν τελευταία. Νόμιζε πως τον ακολουθούσαν παντού, σαν τις αόρατες ενοχές. Σηκώθηκε από το τραπέζι, ήπιε την τελευταία γουλιά καφέ που είχε ξεμείνει στο φλυτζάνι, και πήρε ξοπίσω την άσπρη γραμμή του δρόμου. Δεν ήξερε που να πάει, ούτε γιατί ήθελε τόσο πολύ να πάει κάπου. Απλά ένιωθε ότι έπρεπε να ξεφύγει, να αποδράσει από την μίζερη ρουτίνα -πνιγόταν. "Πήρα τη ζωή μου λάθος", είπε σιγά σαν να μιλούσε σε κάποιον. Και συνέχισε να πατά την άσπρη γραμμή. Κάτι μέσα του ήθελε να βγεί, δεν άντεχε άλλο. Δεν του άρεσε να περιορίζει τις επιθυμίες του κι έτσι άφησε τις φωνητικές του χορδές ελεύθερες να αποβάλλουν το μικρόβιο: "Θέλω να δω τα αστέρια!" αναφώνησε. Μια φωνή που δεν ήταν δικιά του μα ούτε και ξένη. Ευθύς σταμάτησε, βγήκε απ' τον κυμματιστό δρόμο και βολεύτηκε σε μια ραγισμένη πέτρα. Έγειρε το κεφάλι πίσω -πανδαισία αστεριών στον ουρανό. "Δεν έχει καθόλου φεγγάρι απόψε", είπε. Έπειτα: "Καλύτερα, τα αστέρια τώρα θα φαίνονται σαν φωτεινές τρύπες στον κατάμαυρο θόλο του ουρανού". Χάρηκε -του άρεσε να βλέπει τ' αστέρια να πέφτουν λιώνοντας στο άπειρο.
Οι καφετιές πέτρες του κομπολογιού, χόρευαν τον δικό τους ρυθμό στα έμπειρα χέρια του. Ο ήχος τους γλυκός, ακέραιος, τσάκιζε την εκκωφαντική ησυχία που κυριαρχούσε. Οι σκέψεις έφευγαν από το μυαλό του σαν τα κουρασμένα απ' τον χρόνο αστέρια -έπεφταν σιγά-σιγά στο άπειρο κι εκείνες.
Τα κατάφερε να ηρεμήσει το ξεχειλισμένο πηγάδι της σκέψης του. Ηρέμησε. Τώρα τα βλέπει όλα ξεκάθαρα: "Υπάρχουμε μονάχα για να προβληματιζόμαστε. Υπάρχουμε μονάχα για να αγωνιούμε. Οτιδήποτε απομακρύνει τον άνθρωπο από αυτόν τον προβληματισμό, είναι λάθος".
Ένα χαμόγελο σκιαγραφήθηκε στο πρόσωπό του. Δεν γνωρίζει κατά πόσο είναι σωστή η σκέψη του, ωστόσο, του άρεσε.
Τότε ένιωσε ευτυχισμένος. Δεν θυμάται την τελευταία φορά που είχε νιώσει τόσο ευτυχισμένος. Αλλά γιατί να είναι τόσο ευτυχισμένος αυτή την στιγμή;
"Είμαι ευτυχισμένος που επιτέλους νιώθω και 'γω για πρώτη φορά, πως δεν είμαι εκτός δρόμου, πως δεν είμαι ξένος. Πρώτη φορά νιώθω πως δεν είμαι παράξενος."
Σηκώθηκε, άναψε τσιγάρο και συνέχισε τον δρόμο του, ήρεμα, ήσυχα, με μόνη διαφορά ότι τώρα, είναι με το χαμόγελό του αγγαλιά.

22 comments:

νατασσΆκι said...

"Είμαι ευτυχισμένος που επιτέλους νιώθω και 'γω για πρώτη φορά, πως δεν είμαι εκτός δρόμου, πως δεν είμαι ξένος. Πρώτη φορά νιώθω πως δεν είμαι παράξενος."

...ξέρεις, όλοι νιώθουμε-πολλές φορές στη ζωή μας, σε βεβαιώνω!-παράξενοι, ξένοι, "αταίριαστοι", εκτός δρόμου...Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό... Συνήθως το νιώθουν άνθρωποι που η σκέψη τους πάει λίγο παραπέρα, που δεν βολεύονται με όσα τους σερβίρουν και θέλουν να ψάχνουν...

Και είναι όμορφο να "παίρνεις τη ζωή αου λάθος" και να το καταλαβαίνεις, αλλά τι είναι στ' αλήθεια σωστό;;;

Πάντως, κράτα ότι σε κάνει ευτυχισμένο-έστω για λίγο, άλλωστε η ευτυχία είναι στιγμές στη ζωή μας.

Πολύ όμορφο το κείμενο, έκανες τη σκέψη μου να ξεφύγει για λίγο, ευχαριστώ. :)

Εφιάλτης said...

Η φύση του ανθρώπου είναι η σκέψη του να φεύγει πάντα, να ταξιδεύει, έτσι και εδώ που ο ήρωας εκεί που αισθανόταν "άχρηστος" όλα του είχαν παει στραβά.Αλλά τώρα είναι όλα αλλιώς κοίταξε κατάματα και προχωρά. Αλήθεια πόσοι τέτοιοι άνρωποι υπάρχουν τελικά;

KitsosMitsos said...

Ψες το βράδυ συνάνθρωποί μας σηκώθηκαν να κοιτάξουν τον ουρανό. Ουρανός όμως δεν υπήρχε, μόνο καπνός, αποφορά. Φεγγάρι τους οι φλόγες. Ανάσα τους τα καμμένα. Ήρωες που προσπαθούν να σώσουν το βιος τους; Δειλοί που είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν τη ζωή τους; Ποιος ξέρει άραγε;

the muppet show girls said...

Πάντα θα καταφέρνεις να ηρεμήσεις τη σκέψη σου, όταν θα στρέφεσαι στα απλά, όπως τα άστρα.
Κι όποιες σκέψεις αναπηδούν από αυτές τις ώρες με τον ευατό σου, είναι οι πιο αληθινές σου, είτε είναι σωστές είτε λάθος.
Και κράτα το χαμόγελό σου, έστω και για λίγο.
Όσο ο έναστρος ουρανός σου είναι ξάστερος και δεν συννεφιάζει από μαύρα σύννεφα πένθους σαν τα σημερινά.

oneiroparmenh said...

Υπάρχουμε επειδή προβληματιζόμαστε,υπάρχουμε επειδή σκεφτόμαστε,επειδή αμφισβητούμε...Αυτό είναι που μας ξεχωρίζει από τα ζώα.
Κ είναι πολύ ωραίο να βρίσκουμε τρόπους να ηρεμήσουμε ωστε να σκεφτόμαι πιο καθαρά όπως αυτός ο τρόπος που διαλεξε ο ήρωας της ιστορίας σου:να κοιτάξει τ'αστερια...
Κ είναι πολύ σημαντικό αυτό ειδικά σε μια εποχή που με χίλιους τρόπους προσπαθούν να μας κάνουν να σταματήσουμε να σκεφτόμαστε...

Ενεσούλα said...

Πολύ όμορφο...
:]

Skouliki said...

πολυ ομορφο σε μια ασχημη μερα..

λυπαμαι για τις ψυχες που εφυγαν στο πύρινο μαρτυριο τους

Haris said...

@natassaki, σε ευχαριστώ.
Δεν γυρεύω το σωστό και το λάθος. Κουράστηκα. Γυρεύω την ευτυχία -ότι ηδηδγεί στην ευτυχία είναι σωστό.

@Εφιάλτη, λίγοι αλλά συμπληρώνουν όλους τους άλλους.

@KitsosMitso, ο Νίτσε είχε πει: "μερικές φορές, το να πηγαίνεις στο κέντρο της μάχης δειλώνει δειλία". Όπως ΄το είπες.

@the muppet show girls, ενθαρρυντικό αυτό που λες.

@ονειροπαρμένη, όλες οι εποχές έτσι ήταν. Οι ιθύνοντες ήθελαν τους υπηκόους τους άβουλους χωρίς προβληματισμούς.

@ενεσούλα, ευχαριστώ.

@σκουλικάκι, ίσως να ήταν ένας από τους λόγους που ήθελε να ξεφύγει αυτή η "άσχημη μέρα"...

Skouliki said...

με ηρεμει ο τροπος της γραφης σου

KitsosMitsos said...

Χαριτολογώντας - όσο το επιτρέπουν οι συνθήκες. Το τσιγάρο που άναψε για το δρόμο, ελπίζω να μην το πέταξε στο δάσος, ε;

nandia masoura said...

Χαρη, ευτυχια? τί λέξη κι αυτή ; πού τη θυμήθηκες καλέ μου ; τετοιες έννοιες μπορείς να τις βρεις στο αμερικανικό συνταγμα όχι σε μας. Εμείς είμαστε σε κατασταση διαρκούς θλίψης...
τωρα αποδεσμευτηκε το δικό μου συστημα.εμεινε εκτός 12 ωρες συνολικά. εν παση περιπτωσει προσπαθώ να συμμαζεψω τα πραγματα και να δω πού ειμαστε
ριτς

Haris said...

@kitsosmitsos, όχι μην φοβάσαι:)))

@nandia, είμαι υπερβολικά ονειροπόλος ε;

Chameleon_Dark said...

Η λέξη "Ανθρωπος " προέρχεται από το "άνω θρόσκω"-κοιτώ ψηλά... Είναι το μόνο ων που έχει την ικανότητα να φιλοσοφεί,κι ας μας την κουκουλώνουνε κάποιοι κάτω από τόνους γκρίζου ουρανού, μιζέριας της καθημερινότητας και τηλεοπτικών "παρασίτων"...

Κοιτώ ψηλά...και προσπαθώ να θυμηθώ ότι "είμαι άνθρωπος"...

[Πολύ όμορφο, Haris :) ]

το φτυαράτσι said...

Αυτό είναι που λέμε οτι μπήκε στο σωστό τον δρόμο!Αλήθεια γιατί όταν μια ιστορία τελειώνει βλέπουμε πάντα τον ήρωω να καπνίζει?Την κουλημέρα μου!

το φτυαράτσι said...

Αυτό είναι που λέμε οτι μπήκε στο σωστό τον δρόμο!Αλήθεια γιατί όταν μια ιστορία τελειώνει βλέπουμε πάντα τον ήρωω να καπνίζει?Την κουλημέρα μου!

Haris said...

@Chameleon_Dark, είμαστε συνέχεια εν εξελίξει.

@φτυαράτσι, γιατί κι εγώ καπνίζω αρκετά. :)))

το φτυαράτσι said...
This comment has been removed by the author.
Dr. Feleki said...

Πάντα όταν σπας τις "γραμμές" και κάθεσαι για λίγο στην άκρη του δρόμου, ή περπατάς μακριά από αυτές, κάπου εκεί γύρω θα βρείς το χαμόγελό σου...

Την καλησπέρα μου, και με την ευχή να μπορέσουμε να ξεφύγουμε από τις γραμμές...

nandia masoura said...

Χαρη, γειά.Η αρχαια ολυμπια βρισκεται στο ελεος των Θεών πια. Ποιος ξερει τί αμαρτήματα της φυλανε από παλιά κι αυτοί οι μοβόροι
ριτς

ArtBomber said...

Πρόταση συνεργασίας για τη συγγραφή ενός βιβλίου.

Harishome...
o Αrtbomber σε προσκαλεί να συμμετάσχεις σε μια πρωτότυπη εκδοτική προσπάθεια.

Επειδή θέλει να αποτελέσει την ουσιαστική εναλλακτική πρόταση τέχνης και τον πολύτιμο συνεργάτη κάθε νέου καλλιτέχνη που πλέον δεν θα χρειάζεται «καλές δημόσιες σχέσεις» για να αναδείξει το ταλέντο του.

Επειδή πιστεύει ότι ο μοναδικός κριτής ενός λογοτεχνήματος είναι και πρέπει να είναι ο αναγνώστης και όχι ο reader-υπάλληλος μιας εταιρείας

Ο Artbomber αναζητά 30 bloggers – συγγραφείς για μια πρωτότυπη εκδοτική προσπάθεια.

Αν σ’ ενδιαφέρει να συμμετάσχεις, στείλε e-mail στο info@artbomber.com για να σου αποσταλεί ενημερωτικό κείμενο με λεπτομέρειες και οδηγίες συνεργασίας.

Artbomber.com
Το site των δημιουργών.

KitsosMitsos said...

Οργή που ξεχειλίζει.
http://kitsosmitsos.blogspot.com/2007/08/blog-post_909.html

Haris said...

@Βρασίδα, καλησπέρα.

@Νάντια, τι της χρωστάμε εμείς δεν μάθαμε ποτέ.

@κίτσο, σίγουρα. Παιδειά μην χάσετε τις δημοσιέυσεις του Kitsosmitsos. Είναι τέλειες.