Σάββατο, 4 Αυγούστου 2007
Αυτός ο στίχος του Πορτοκάλογλου με βαραίνει από τον καιρό που τον πρωτάκουσα. Με προβλημάτιζε γιατί ένας άνθρωπος να σκέφτεται έτσι για τον άλλο.
Να είναι εκδίκηση; Να είναι φθόνος; Μάλλον. Εκδίκηση και φθόνος για τους ελεύθερους. Ο σκλάβος βλέπει τον ελεύθερο και θέλει να τον περιορίσει. Μισάνθρωποι σκλάβοι δημιούργησαν τους (κάθε είδους) στρατούς.
Ίσως όμως, ο στίχος αυτός να χωράει ένα μικρό περιθώριο αλλαγής: μπορεί να αντικατασταθεί η λέξη στρατός με την λέξη δουλειά, χωρίς να αλλάξει το νόημα της πρότασης.
Saturday, August 4, 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
11 comments:
Μάλλον, από αίσθημα κατωτερότητας είναι...
Βέβαια, λόγω της επίγνωσης της κατωτερότητάς τους, θέλουν και τους υπόλοιπους σαν αυτούς. Η δουλειά, ο στρατός, είναι σαν οδοστρωτήρες που τα μηδενίζουν όλα.
ego aderfe mou leo..
pos pola apo ta tragoudia einai ipovoles pou katefthinoune tin siniditotita ton mialon pros ta simferonta kapion allon..
aloste oloi giatin agapi milate kai tin gnosi tou fotos..ma oloi nekroi perpatate epano stis tafoplakes tis monaksias sas..
xarika pou ida kapion akoma na ksipnaei kai na provlimatizete....xari..
kalos se crika .
sinexise .poli oreo to post sou.
mono xari mas ..
logariasan xoris ton ksenodoxo..o sklavos ellhnas ksipna...!!
Ναι και ωφείλουμε να εμείς να τους ξυπνήσουμε απ' δω μέσα. Μια σύγχρονη επανάσταση.
Αμφιβάλλω ακόμα για τη δυνατότητα ενος καλύτερου κόσμου. Αλλα δεν δεχομαι να συμβιβαστω και με τη μα@@κια που δέρνει μερικούς.
Αντε να δούμε τι θα δούμε.
Ο κόσμος ολοένα γίνετε καλύτερος, αλλά όχι με άλματα. Στις λεπτομέρειες φαίνετε η εξέλιξη.
Eνθαρρυντικό αυτό αν θεωρήσεις οτι και ο κόσμος μας (των blog) είναι κι αυτός μια ... λεπτομέρεια...
Μια εξελιγμένη λεπτομέρεια. Σίγουρα. Για σκέψου φίλε, την διαδήλωση για την Πάρνηθα στο Σύνταγμα. Η τον σάλο που έγινε για την αδικοχαμένη Αμαλία. Αν δεν υπήρχαν οι μπλόκερς θα ήταν μερικές ακόμη συνηθισμένες διαδηλώσεις κομμάτων και οργανώσεων που επιζητούν εξουσία.
Εχεις δίκιο. Το πρώτο βήμα να αποπολιτικοποιηθούμε και να απεξαρτηθούμε από τον κάθε καραγκιόζη γίνεται σιγά σιγά πραγματικότητα. Και είμαστε μια δυνατή μάζα "γνωστών - αγνώστων" χωρίς όμως την ψυχολογία του όχλου. Με όπλο το λόγο και την αποφασιστικότητα.
Ένα μικρό χαμόγελο αισιοδοξίας σκιαγραφήθηκε στο πρόσωπό μου...
Post a Comment