Λουφαδόρος φοιτητής.

Δευτέρα, 19 Ιουνίου 2007

«Η φοιτητική ζωή είναι εύκολη, γεμάτη διασκέδαση, πολύς ύπνος χωρίς –ή ελάχιστη- δουλειά». Πόσο συχνά το ακούω αυτό! Φυσικά όλοι αυτοί που το λένε δεν υπήρξαν φοιτητές, ή έστω αν υπήρξαν, έκαναν αυτά που κατηγορούν, γιατί πώς να εξηγήσω διαφορετικά αυτήν τους την άποψη; Έχω πολλά να πω σ’ αυτούς που τα λένε αυτά. Από πού τα βγάλανε όλα αυτά; Από το μυαλό τους ή μήπως από τις δικές τους εμπειρίες; Και αν είναι από τις δικές τους εμπειρίες πως μπορούν να έρχονται και να μας κατηγορούν;
Γνωρίζω φοιτητές οι οποίοι δουλεύουν πολύ πιο σκληρά από τους περισσότερους που μας κατηγορούν. Και δεν εννοώ αποκλειστικά χειρονακτική εργασία –περισσότερο πνευματική, εκεί υπάρχουν οι πραγματικές δυσκολίες. Η χειρονακτική, μπρος στην πνευματική είναι ξεκούραση. Ξέρω φοιτητές που έχουν καταπιαστεί με πολύ μεγαλύτερα όνειρα από το μπόι τους και κάνουν τα πάντα για να τα εκπληρώσουν. Πόσοι από σας κάνατε κάτι παρόμοιο; Ξέρετε πόσο σκληρό είναι να τεντώνεσαι συνεχώς; Να πολεμάς με το αδύνατο; Να χορεύεις ανάμεσα στο κενό και στο άπειρο; Να έχεις την δύναμη και το θάρρος να ρισκάρεις το βόλεμά σου για τα μεγαλεπήβολα όνειρά σου; και ταυτόχρονα να μην καταδέχεσαι να τα παρατήσεις; Αλλά ξέρω, κούφια λόγια σε κούφια μυαλά. Πόσοι απ’ αυτούς τους βολεμένους που κατηγορούν, ξέρουν τι σημαίνουν όλα αυτά; Αυτοί μπήκαν στο πανεπιστήμιο για να πιάσουν μια καλή δουλειά. Ακόμα και τα όνειρά τους ρηχά είναι. Πως μπορούν να σεβαστούν; Να σεβαστούν τον πόνο ενός φοιτητή ο οποίος κάθε μέρα πρέπει να διαλέγει ανάμεσα σε ένα βιβλίο ή σε ένα καλό φαί. Κάθε μέρα να πρέπει να διαλέγει ανάμεσα σε μια συναυλία ή σε ένα καινούριο ρούχο. (Ίσως να ακούγομαι ρομαντικός φτωχός φοιτητής του ’70, αλλά δεν είμαι, απλά λέω πως νιώθω και τι βλέπω). Κατηγορούν όλοι αυτοί που κλαίνε για την «φτώχια» τους αν θα αγοράσουν το τάδε αυτοκίνητο ή το άλλο. Μα δεν καταλαβαίνουν ότι, ότι και να αγοράσουν οι ίδιοι θα μείνουν. Και μετά οι ίδιοι έρχονται και μας κατηγορούν! Πόσοι από σας μείνατε ξύπνιοι, κύριοι, για την δουλειά σας; Πόσοι από σας κουβαλάτε την αγωνία για το μέλλον της ζωής σας όπου και να πάτε;
Σε βλέπω εσένα που κατηγορείς, σε βλέπω στο δρόμο, στο λεωφορείο να παραμιλάς και να καμπουριάζεις μπρος στην μιζέρια της ζωής σου. Τίποτα δεν είναι ζωντανό μέσα σου, εκτός από την έχθρα σου για την ζωντάνια. Νομίζεις ότι όλοι είναι σαν εσένα. Αλλά όχι, ευτυχώς! Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμα αντιστέκονται στο βόλεμα. Υπάρχουν άνθρωποι που κυνηγάνε κάτι ανώτερο, κάτι πέρα των οριζόντων σου. Και εσύ έρχεσαι και μας κατηγορείς για το ότι λουφάρουμε; Οι αγωνία που νιώθουμε μερικές μέρες είναι πολύ μεγαλύτερη από την συσσωρεμένη αγωνία που ένιωσες εσύ σε ολόκληρη τη ζωή σου. Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να κατηγορείς; Νομίζεις επειδή συντηρείς ένα φοιτητή έχεις και την δικαιοδοσία να κρίνεις; Τίποτα δεν μπορείς να κάνεις παρά να τον ενισχύσεις. Αλλά όχι να κατηγορείς! Η γενιά μου δεν έχει πολυτεχνεία αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε πόλεμο. Κρύβεσαι πίσω από την ιστορία σου, που σίγουρα αν μπορούσες να διαλέξεις θα την άλλαζες, και μας θεωρείς ποταπούς. Έχουμε να κάνουμε πόλεμο με την νοοτροπία της ζωής σου και αυτά που εσύ επιβάλλεις καθημερινά στους ανθρώπους. Γιατί μπορεί να είσαι του πολυτεχνείου αλλά αυτό δεν καταργεί όλα τα’ άλλα. Είσαι η τωρινή γενιά που κυριαρχεί παντού και βλέπουμε τι έκανες. Έχεις σύμβολο την μετριότητα και σημαία το βόλεμα. Και έρχεσαι εσύ να με πεις εμένα τεμπέλη!
Να κοιτάτε τη δουλίτσα σας λέω εγώ και να κάνετε τόπο στους νέους. Αυτό μόνο μπορείς και αυτό οφείλεις να κάνεις. Και εσύ αντί αυτού έρχεσαι και λες πως η νεολαία «μας» είναι άχρηστη! Βλέπω τη δική σου χρησιμότητα, για αυτό με πιάνει ίλιγγος όποτε σε ακούω να μιλάς για μας. Αναφέρεσαι με κάθε ευκαιρία στο πολυτεχνείο και στους αγώνες σας. Καλοί και άγιοι. Αλλά μετά; Τι έκανες; Τίποτα! Σε βλέπω σήμερα πίσω από το γραφείο μιας παλιό-υπηρεσίας να βασανίζεις τους συνανθρώπους σου.
Παρατήστε λέω εγώ αυτά τα μωρουδίστικα καμώματα και υποστηρίξετε τους νέους. Είναι η μόνη ελπίδα σας, άλλην μην περιμένετε.

Α! οι νέοι έχουν πάντα δίκαιο, δεν το μάθατε;