Ο ήλιος της Αθήνας.

Σάββατο, 2 Ιουνίου 2007

Μεσημέρι Σαββάτου Μοναστηράκι. Η Αθήνα φορούσε το αγαπημένο της φόρεμα, πέπλο χρυσόσκονης. Μουσικές από μια άλλη εποχή ξεχύνονταν στον αέρα, μπουζούκι ή κιθάρα, και οι περαστικοί σιγοτραγουδούσαν και χαμογελούσαν. Ο ήλιος της Ακρόπολης, σκέφτηκα, έκανε πάλι το θαύμα του. Τα περιστέρια, χορτάτα επιτέλους, λιάζονται στο χορτάρι. Θα ‘λεγε κανείς πως και εκείνα έχουν τις καθημερινές και τις συνήθειές τους μα, τα σαββατοκύριακα, φροντίζουν να τα περάσουν διαφορετικά. Πιο κάτω, μια παρέα ρομαντικών ταξιδιωτών ζητούσε λεφτά για μπύρα παίζοντας άγνωστες μελωδίες με διάφορα όργανα. Κάθισα απέναντί και τους παρακολουθούσα. Αξύριστα αντρικά πρόσωπα, άβαφες κοπέλες τραγουδούσαν, χόρευαν, γελούσαν. Ήσαν ευτυχισμένοι, σίγουρα. Τότε θυμήθηκα τα όνειρα που έκανα παιδί: να αγοράσω, λέει, ένα αυτοκίνητο και να κινήσω να κάνω το γύρο της Ευρώπης. Τις νύκτες, φανταζόμουνα τον εαυτό μου σαλιγκάρι που κουβαλά το σπίτι του όπου και να πάει. Αμέσως, άρχισαν οι θύμησες να ξεπροβάλουν, πάντα έτσι είναι: το παρελθόν μας είναι μια μεγάλη κλωστή. Όταν θελήσεις να τραβήξεις ένα κομμάτι κοντά σου, τραβάς ταυτόχρονα όλα τ’ άλλα, καλά ή κακά, δεν έχει σημασία. Όλα είναι συνδεδεμένα μεταξύ τους τόσο σφικτά που αν αφαιρέσεις τα άσχημα, χάνεις αυτόματα, και τα ωραία.