Μην βιάζεστε και λέτε,
ο "άδοξος ποιητής"
πως θάνατο αναβλύζει.
Κι αν το σκοτάδι
τον εσκέπασε γοργά,
την "αχτίδα" πρόλαβε να γνωρίσει.
Κι αν τον λέτε εσείς μαυροντυμένο
εγώ θα απαντήσω
πως στην μαύρη του φορεσιά
τριαντάφυλλο είχε, αιματωμένο.
Friday, September 21, 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
12 comments:
έχω ένα θέμα με το μαύρο χρώμα.. γενικότερα!
γιατί το θεωρώ αρκετά όμορφο;
Ωωω!Πολύ καλό το ποίημα σου!Ιδίως η τρίτη στροφή φανταστική!Αν και ο καημένος ο ποιητής πονάει!Την κουλησπέρα μου!
Πάντα η αισιοδοξία βρίσκεται εκεί όταν πρέπει.Είναι θέμα ισορροπίας εσωτερικής και εξωτερικής:)
Πάρα πολύ ωραίο! Και το μήνυμα που βγάζει...
"στην μαύρη του φορεσιά
τριαντάφυλλο είχε, αιματωμένο."
Aman re mas psixoplakoses... Sto ypa oti to poly poto den kani kalw
Εγω τι λεω?Καλοοοοο,πολυ καλοοο το ποιημα φιλε Χαρουλη!Εδωσες ρεστα!
Σιωπώ, μα ειμαι εδώ.
Ας ήταν η "αχτίδα" να έπεφτε και πάνω μας, έστω και για μια στιγμή...Θα'ταν αυτή η στιγμή μια αποκάλυψη, συνειδητοποίηση του "τώρα" και του "πάντοτε"...
Ας είναι...
Και η πιο μαύρη νύχτα
θα φέρει το φως.
Μ. Μπρεχτ
...χαίρομαι που άρχισες να βλέπεις τα πράγματα λίγο καλύτερα! Καλησπέρα!
μάλιστα..
ο Πόνος του ποιητή, ο πόνος του ανθρώπου που αντιστέκεται σε μια καθημερινότητα
με τριαντάφυλλα. Αυτό σε κάνει ποιητή.
Δεν ξέρω αν είναι αισόδοξο ή απαισιόδοξο
ξέρω όμως ότι σου επιτρέπει να φοράς μαύρα γυαλιά τη νύχτα και φορώντας τα να βλέπεις χρώματα.
Πολλά φιλιά..
πολυ καλο
ο άδοξος ισως δεν προλαβε να αποδωσει την δοξα στα ματια των υπολοιπων .. δεν προλαβε οχι δεν μπορεσε
Πολύ όμορφο..
Post a Comment