Κι εμείς μετανάστες.

Σάββατο, 30 Ιουνίου 2007

Έχω την δυσάρεστη εντύπωση πως σε λίγα χρόνια θα γίνουμε κι εμείς, αναγκαστικά, μετανάστες. Όχι οικονομικοί, ούτε πολιτικοί, αλλά «δασικοί» μετανάστες. Πραγματικά, με τους σημερινούς, αχαλίνωτους ρυθμούς που καίγονται –τάχα τυχαία- τα δάση μας, σε λίγα χρόνια δεν θα ‘χουμε πια οξυγόνο να αναπνεύσουμε. Θα αναγκαστούμε να μεταφερθούμε σε μια άλλη χώρα (ποια;) για να μπορέσουμε να ζήσουμε.

Σίγουρα πίσω απ’ όλες αυτές τις πυρκαγιές κρύβονται συμφέροντα –αν δεν ήταν έτσι τότε γιατί μόλις καεί κάτι αντί να ξαναφυτέψουν την περιοχή, αρχίζουν αμέσως σχεδόν, το κτίσιμο σπιτιών και δρόμων; Αν ήταν πράγματι τυχαίες και ανεπιθύμητες οι πυρκαγιές δεν θα έκτιζαν πάνω στην καμένη γη, αλλά θα την καθάριζαν και θα την ξαναφύτευαν.

Πόσο λυπάμαι όταν καίγονται δέντρα! Δεν υπάρχει πιο φρικτό θέαμα σ’ ολόκληρη τη γη. Θα μου πείτε ο πόλεμος τότε τι είναι; Μα ο πόλεμος είναι αποκλειστικά δημιούργημα του ανθρώπου, αυτός το κάνει και αυτός πεθαίνει απ’ αυτό. Αλλά τα δέντρα δεν πολεμάνε μεταξύ τους, κι ας ακούγεται γελοίο. Στα μάτια (;) των δέντρων είμαστε άθλιοι και βλάκες.

Πιο συχνά, λυπάμαι τα δέντρα που καίγονται και τα ζώα που βασανίζονται παρά τους ανθρώπους. Η δυστυχία του ανθρώπου, απ’ τον άνθρωπο ξεκινά και στον άνθρωπο καταλήγει -αλλά στα ζώα και στα φυτά την δυστυχία εμείς τους την φέρουμε.

Εγώ, σε έναν πόλεμο, λυπάμαι πολύ περισσότερο τα δέντρα που βομβαρδίζονται παρά τους στρατιώτες. Γιατί όπως και να το κάνουμε, αν δεν υπήρχαν στρατιώτες δεν θα υπήρχαν και πόλεμοι -και σίγουρα για τον πόλεμο καμιά ευθύνη δεν φέρουν τα δέντρα, μόνο οι άνθρωποι.

Τώρα όσον αφορά τις πυρκαγιές της Ελλάδας το θέαμα είναι θλιβερό, όπως θλιβερές και οι αιτίες των. Μικροπρεπή συμφέροντα με τεράστιες συνέπειες. Ο άνθρωπος για να ζήσει 30 χρόνια σε ένα σπίτι, καταστρέφει δουλειά αιώνων της φύσης.