Wednesday, June 20, 2007

Καλοκαιριάτικη Αθήνα.

Τετάρτη, 20 Ιουνίου 2007

Τι μαγική που ‘ναι η Αθήνα το καλοκαίρι! Εκρηκτική, εκθαμβωτική, εκτυφλωτική! Αλήθεια, ποια πόλη μπορεί να την ανταγωνιστεί;

Πολλοί βρίζουν εσένα, μάνα του Πολιτισμού και κόρη του Φωτός. Σε κατηγορούν για ασχήμια, για μιζέρια. Μα δεν φταις εσύ, το ξέρω. Αυτοί φταίνε που δεν έχουν μάτια να σε δουν. Να σε δουν όπως σε είδα εγώ σήμερα, γυμνή να μου χορεύεις και να με γοητεύεις. Αντανακλούσες το φως σα πεντακάθαρος καθρέπτης, αλλά κείνοι σε κατηγορούν για ασχήμια! Έκρηξη φωτός το μεσημέρι στο Θησείο. Διαπερνούσε τα πάντα και τα έκανε να φαίνονται διάφανα, αέρια, θεία! Θεία! Μόνο εδώ μπορείς να νιώσεις την Θεότητα -την Θεότητα του Φωτός, της γύμνιας και της ανθρωπιάς.
Οι τουρίστες έχασκαν αποσβολωμένοι μπρος στο μεγαλείο σου. Κοιτούσαν αριστερά, μετά δεξιά -δεν μιλούσαν. Μόνο θαύμαζαν, τουρλώνοντας τα μάτια σαν να είδαν θαύμα. Μόνο αυτοί σε καταλαβαίνουν πραγματικά. Μπρος σε τέτοιο θέαμα δεν πρέπει να μιλάς, το ξέρουν αυτοί. Τι είναι η ψυχρή πολυτέλεια της Βιέννης προς εσένα, Μάγισσα;! Και σίγουρα, κατά λάθος σε κατέταξαν στα Βαλκάνια. Η μελαγχολική τους θλίψη, σου είναι τόσο ξένη όσο και το Σκότος. Τι γνωρίζεις εσύ από θλίψη, από πεζότητα; Είσαι πάντα η ίδια αλλά πάντα καινούρια. Εντυπωσιακά καινούρια κάθε φορά.
Προσπαθούν να σε αμαυρώσουν, και σίγουρα, πολεμάνε για αυτό. Αλλά εσύ ακίνητη, σίγουρη, περιμένεις ξανά τα μεγαλεία. Είναι κάτι μικρά ανθρωπάκια που μάχονται να σε χαλάσουν, να σε κάνουν να φαίνεσαι μικρή σαν εκείνους -τους πολιτικούς σου. Αλλά εσύ που να χωρέσεις στην βλακεία τους; Εσύ διατηρείς ακόμα την αξιοπρέπεια και την περηφάνια σου. Όποτε γυρίσω το βλέμμα μου κατά πάνω σου βλέπω το ειρωνικό σου χαμόγελο να τους κοροϊδεύει –χαμογελώ και εγώ μαζί σου. Ξέρω, είναι περαστικοί από δω –καμιά σχέση δεν έχουν μαζί σου. Τους περιφρονώ, σκύβω και σε προσκυνώ.
Εσένα σου αξίζουν αλήτες, γιατί αλήτισσα είσαι και συ. Ελεύθερη, αδούλωτη, περήφανη. Κάτι αλήτες έκαναν λειτουργία σήμερα, στην δικιά σου εκκλησία, αυτή που μόνο εσύ ξέρεις να προσφέρεις, κάτω από τον ξανθό ήλιο στα θρυμματισμένα μάρμαρα. Σε τιμούσαν με αλκοόλ και χορό, με μουσική και γέλια, με χαρά και δύναμη. Και εσύ γελούσες -σου άρεσε να κάθονται στην ασημένια ποδιά σου, νέοι ωραίοι και ελεύθεροι.
Σε τίμησα κι εγώ σήμερα –αλλά όχι με επάρσεις σημαιών και όπλα. Απλά με ένα μικρό χαμόγελο, και την ταπεινοφροσύνη της ψυχής μου. Αυτό έχω αυτό σου προσφέρω.
Υπό το φως σου όλοι φαίνονται θεοί –ακόμα και οι ζητιάνοι και οι μικροπωλητές. Αυτή είναι η ίδια η μαγεία σου: Πετάς το χρυσάφι σου τόσο απερίσκεπτα σε όλους, που όλοι φαίνονται βασιλιάδες. Βασιλιάδες από το φως σου.
Σε κατηγορούν για έλλειψη υποδομών και εσύ τους κοροϊδεύεις. Τι είναι οι ανθρώπινες υποδομές μπρος στο άσπρο σου χώμα και στο γαλάζιο του ουρανού; Τι είναι ο πολιτισμός τους μπρος στον δεντρόφυτο Παρθενώνα;

Κι όμως, μεθυσμένος δίχως αλκοόλ, ερωτευμένος με σένα χωρίς εσένα, πρέπει να εξηγήσω: «Όταν μιλάει η καρδιά, δεν είναι σωστό η λογική να προβάλει αντιρρήσεις».

No comments: