Sunday, May 20, 2007

Ο φανατικός σαν πεπερασμένο ον.

Κυριακή, 20 Μαΐου 2007


Αντιλαμβάνομαι πως η προηγούμενη δημοσίευσή μου έχει κάποιες ασάφειες. Είναι ξεκάθαρο ότι αναφέρεται στους φανατικούς πολιτικών ιδεολογιών, ωστόσο δεν ανάλυσα επακριβώς γιατί ο φανατικός είναι ένα άθλιο πλάσμα.
Η πνευματική ελευθερία είναι για μένα ο κύριος μου στόχος, γνωρίζοντας πως η σωματική, είναι πρακτικός, ανέφικτη. Έτσι, ορίζω σαν πνευματική ελευθερία την αποβολή κάθε έτοιμης σκέψης, κάθε δεδομένης και σταθερής άποψης. Είναι το να είσαι ο εαυτός σου σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά και όχι η αντιγραφή της γνώμης κάποιου άλλου.
Με αυτό σαν γνώμονα, ο φανατικός είναι κάποιος άλλος, το γνήσιο αντίτυπο μιας άλλης άποψης και βούλησης, είναι ανελεύθερος. Έχει αποβάλλει την κρίση του, τη μοναδικότητά του για χάρη της ιδεολογίας του.
Επιπλέον, ο φανατικός, επειδή θα δεχτεί από τον δυνάστη του οτιδήποτε θελήσει, γίνεται κάτι χειρότερο από τους απαθείς: όχι μόνο δεν αντιδρά στις αυθαιρεσίες, αλλά τις υποστηρίζει κιόλας. Υπακούει πιστά και στο τέλος φωνάζει και «μπράβο». Έτσι γίνεται ο υποστηρικτής πιθανής εκμετάλλευσης. Τα στρατιωτικά, φασιστικά κάθε απόχρωσης, καθεστώτα στηρίχτηκαν σ’ αυτόν τον φανατισμό. Ο ηγέτης έχει επίγνωση πως οι πιστοί του δεν θα αντιδράσουν και επιπλέον θα τον επευφημήσουν για ότι θελήσει και έτσι του ανοίγεται ο δρόμος για κάθε είδους εκμετάλλευση ή για να πετύχει τους μικροπρεπείς στόχους του.
Ο φανατικός είναι πολύ χειρότερος από τον δουλοπρεπή, γιατί όχι μόνο δεν αντιδρά σε πιθανή άσκηση εξουσίας, αλλά την υποστηρίζει.
Ο φανατισμός των κομουνιστών άφηνε τον Στάλιν να κοιμάται στα ανάκτορα ενώ οι ίδιοι πεινούσαν. Ο φανατισμός των Γερμανών επί Χίτλερ του έδωσε το δικαίωμα να κάνει ότι έκανε.
Ο φανατικός γίνεται έρμαιο της επιθυμίας του ηγέτη του και όπως φαίνεται από τη σύγχρονη ιστορία, οι επιθυμίες των ηγετών δεν είναι και οι πλέον ευγενικές.

No comments: