Κυριακή, 20 Μαΐου 2007
Αντιλαμβάνομαι πως η προηγούμενη δημοσίευσή μου έχει κάποιες ασάφειες. Είναι ξεκάθαρο ότι αναφέρεται στους φανατικούς πολιτικών ιδεολογιών, ωστόσο δεν ανάλυσα επακριβώς γιατί ο φανατικός είναι ένα άθλιο πλάσμα.
Η πνευματική ελευθερία είναι για μένα ο κύριος μου στόχος, γνωρίζοντας πως η σωματική, είναι πρακτικός, ανέφικτη. Έτσι, ορίζω σαν πνευματική ελευθερία την αποβολή κάθε έτοιμης σκέψης, κάθε δεδομένης και σταθερής άποψης. Είναι το να είσαι ο εαυτός σου σε κάθε περίπτωση ξεχωριστά και όχι η αντιγραφή της γνώμης κάποιου άλλου.
Με αυτό σαν γνώμονα, ο φανατικός είναι κάποιος άλλος, το γνήσιο αντίτυπο μιας άλλης άποψης και βούλησης, είναι ανελεύθερος. Έχει αποβάλλει την κρίση του, τη μοναδικότητά του για χάρη της ιδεολογίας του.
Επιπλέον, ο φανατικός, επειδή θα δεχτεί από τον δυνάστη του οτιδήποτε θελήσει, γίνεται κάτι χειρότερο από τους απαθείς: όχι μόνο δεν αντιδρά στις αυθαιρεσίες, αλλά τις υποστηρίζει κιόλας. Υπακούει πιστά και στο τέλος φωνάζει και «μπράβο». Έτσι γίνεται ο υποστηρικτής πιθανής εκμετάλλευσης. Τα στρατιωτικά, φασιστικά κάθε απόχρωσης, καθεστώτα στηρίχτηκαν σ’ αυτόν τον φανατισμό. Ο ηγέτης έχει επίγνωση πως οι πιστοί του δεν θα αντιδράσουν και επιπλέον θα τον επευφημήσουν για ότι θελήσει και έτσι του ανοίγεται ο δρόμος για κάθε είδους εκμετάλλευση ή για να πετύχει τους μικροπρεπείς στόχους του.
Ο φανατικός είναι πολύ χειρότερος από τον δουλοπρεπή, γιατί όχι μόνο δεν αντιδρά σε πιθανή άσκηση εξουσίας, αλλά την υποστηρίζει.
Ο φανατισμός των κομουνιστών άφηνε τον Στάλιν να κοιμάται στα ανάκτορα ενώ οι ίδιοι πεινούσαν. Ο φανατισμός των Γερμανών επί Χίτλερ του έδωσε το δικαίωμα να κάνει ότι έκανε.
Ο φανατικός γίνεται έρμαιο της επιθυμίας του ηγέτη του και όπως φαίνεται από τη σύγχρονη ιστορία, οι επιθυμίες των ηγετών δεν είναι και οι πλέον ευγενικές.
Sunday, May 20, 2007
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment