Η ΔΕΗ και η Εκκλησία.

Αυτές τις φωτογραφίες τις έχω βγάλει εγώ από τον Ιερό Ναό Νεκταρίου στους Δελφούς. Ο λογαριασμός ήταν πάνω στο παγκάρι ανοιγμένος. Για την περίοδο 19/10/2008-15/12/2008 ο ναός έπρεπε να πληρώσει 10 ευρώ. Μάλλον σε αυτή την εκκλησία χρησιμοποιούν μόνο κεριά.

10

Οι αριστεροί της εποχής του Ελύτη τον κατηγόρησαν ότι είναι «Κυριακάτικος ποιητής», ειρωνικά φυσικά, εννοώντας πως δεν είναι ποιητής της κοινωνίας (με την δικιά τους έννοια). Δηλαδή και κατά βάθος τον ειρωνεύτηκαν επειδή δεν ήταν σαν αυτούς. Αλίμονο, τότε οι αριστεροί ήταν αυτό που μπορεί να ονομαστεί ως «επαναστατικό κατεστημένο». Και, ευτυχώς, δόξα στην Μαρία Νεφέλη, δεν προσπάθησε καθόλου να τους φτάσει.

Κάπου το βρήκα πεταμένο στο διαδίκτυο, δεν ξέρω καν αν όντως το έχει πει ο Αϊνστάιν, αλλά στην πραγματικότητα δεν με νοιάζει καθόλου η προέλευσή του: «Τα προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν από το ίδιο επίπεδο συνείδησης που τα δημιούργησε".
Πρέπει να το χαράξουμε στους τοίχους κάθε βουλής, κάθε τράπεζας, σε κάθε «οικονομική κρίση», σε κάθε ωραίο οικονομολόγο που μιλάει για συσσώρευση και αύξηση χρημάτων με τις λέξεις «ανάπτυξη», «βελτίωση» κτλ.

Μα δεν είναι ειρωνεία και κάλπικος πουριτανισμός το γεγονός ότι η ελληνική έκδοση της Microsoft Office Word 2007 δεν αναγνωρίζει την λέξη «μαλάκας»; Ούτε την λέξη «πουτάνα». Δεν δοκίμασα άλλες λέξεις αλλά σίγουρα θα υπάρχουν και άλλες. Απλά επιβεβαιώνει ότι οι απόψεις περί πορνογραφίας του Πετρόπουλου ήταν ορθές.

9

Η άποψη ότι η υπευθυνότητα, η γνώση, η αξιότητα, η ικανότητα να αντιληφθεί και αισθανθεί την αλήθεια ένας άνθρωπος, σχετίζονται άμεσα με τα χρόνια ζωής του, είναι βλακεία σε βαθμό κακουργήματος.

Ο Ηλίας Πετρόπουλος είναι (ήταν, καλύτερα) η ομορφότερη μορφή πνευματικού ανθρώπου των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα: αυτοεξόριστος στο Παρίσι, πορνογράφος (δηλαδή βαθύτατα αναρχικός), λάτρευε τα ρεμπέτικα, δεν έκλεισε ποτέ το στόμα του, δεν λογόκρινε ποτέ τον εαυτό του, περιφρονούσε θρησκείες, πατρίδες και τα τοιαύτα, ρητά η κληρονομιά του ήταν όταν πεθάνει να τον κάψουν και να πετάξουν την στάχτη του στον υπόνομο. Όπως και έγινε. Σ’ αυτό προσθέστε πως στην κηδεία του αντί να υπάρχουν παπάδες, επικήδειοι λόγοι και άλλα βαρετά, ήταν μόνο ένας μάγκας με το μπουζούκι του να τραγουδάει το Ένας αλήτης πέθανε.

Λέγεται ότι όταν κάποια παιδιά άκουσαν τον Αναξίμανδρο να τραγουδάει, αρχίσανε να γελάνε γιατί προφανώς είχαν ένα κάποιο γούστο. Και αυτός είπε: «Πρέπει να τραγουδήσω καλύτερα για τα παιδιά». Για φαντάσου. Ολόκληρος Αναξίμανδρος.

Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί μερικοί λένε πως το διαδίκτυο θα χαλάσει την γλώσσα μας επειδή γράφουμε με λατινικούς χαρακτήρες. Γίνεται ποτέ να φταίει ο δρόμος επειδή εσύ τρέχεις και υπάρχει περίπτωση να χάσεις την ζωή σου; Αν το διαδίκτυο θα έχει κάποιες επιπτώσεις στην γλώσσα μας, αυτό δεν θα γίνει επειδή είναι εκ φύσεως κακό και ο δημιουργός του το έφτιαξε για να μας καταστρέψει ως λαό (βλέπε Κίσιγκερ και άλλους ηλιθίους), αλλά λόγω της κακής του χρήσης –κάτι που ισχύει και για όλα τα θέματα της τεχνολογίας. Ακόμα δεν κατάλαβα πως γίνεται να συνδεθούν τόσο απόλυτα οι γλωσσικοί χαρακτήρες που χρησιμοποιείς, με την γνώση της γλώσσας. Αν ήταν έτσι, τότε όσοι έγραφαν στα ελληνικά θα γνώριζαν και ελληνικά. Οπότε αυτό το επιχείρημα είναι παιδαριώδες.

Οι οικονομολόγοι σήμερα στις ανεπτυγμένες κοινωνίες παίζουν τον αντίστοιχο ρόλο των φιλοσόφων τα ωραία χρόνια.

Ακόμα και αν δεχτούμε ότι η οικονομική κρίση των ημερών μας είναι πραγματική, τότε η λύση για να βγούμε από αυτή δεν μπορεί να είναι η σκληρότερη δουλειά: μάλλον φτάσαμε μέχρι εδώ επειδή ακριβώς δώσαμε στην εργασία και την παραγωγή πλούτου υπερβολική αξία. Άρα;

Μερικοί άνθρωποι –συνήθως οι δειλοί- όταν φοβούνται μιλάνε πολύ.

Τουριστική κατοχή.

Μεταξύ σοβαρού και αστείου, οι γερμανοί πολίτες πρότειναν ως τρόπο να απαλλαγούμε από τα χρέη μας να πουλήσουμε ένα νησί μας. Τι να το κάνουν; Μήπως δεν έχουμε όλα μας τα νησιά "πουλημένα" στους γερμανούς και τους άλλους τουρίστες;

Πριν καιρό έβλεπα μιαν εκπομπή όπου μίλαγε για ένα παραθαλάσσιο χωριουδάκι, στο οποίο πήγαιναν οι γερμανοί τουρίστες για να κάνουν γυμνισμό (δεκαετία ‘70). Είχε τόσο πολύ τουρισμό που το χωριό αναπτύχθηκε ραγδαία, κτίστηκαν πολυτελή ξενοδοχεία, και όλοι σχεδόν οι κάτοικοί του έβγαζαν το ψωμί τους από τον τουρισμό. Όμως ένας παπάς δεν μπορούσε άλλο να αντέξει τις χυδαιότητες (το ανθρώπινο σώμα χυδαιότητα!) των γυμνιστών, έτσι διοργάνωσε διαμαρτυρίες και πορείες προκειμένου να σταματήσει αυτό το αίσχος στην περιοχή. Ως συνήθως σ αυτήν την χώρα, τα κατάφερε. Αλλά ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το χωριό εγκαταλείφτηκε σχεδόν, και οι ελάχιστοι εναπομείναντες κάτοικοί του έμειναν χωρίς (μεγάλα) εισοδήματα. Αυτό είναι απλά ένα παράδειγμα. Δεν μπορώ να φανταστώ την Ρόδο, την Μύκονο, την Ύδρα και τόσα άλλα νησιά χωρίς τουρισμό. Όλοι οι κάτοικοι θα τρέξουν να φύγουν από κει.
Κάθε χρόνο ακούμε τα νησιά μας και τους εμπόρους τους να παραπονιούνται για την μείωση του τουρισμού, το πόσο δύσκολη πλέον είναι η ζωή τους χωρίς πολύ τουρισμό. Φανταστείτε πόσο πολύ εξαρτόμαστε από τους ξένους για την επιβίωσή μας. Πρέπει να το καταλάβουμε αυτό: έχουμε εναποθέσει το εισόδημά μας στους ξένους. Έχουμε πουλήσει τα νησιά μας και τους τουριστικούς προορισμούς της χώρας μας στους ξένους. Τα νησιά μας δεν είναι δικά μας: ανήκουν στον τουρισμό. Αυτός τα διοικεί, τα ελέγχει και τα προσαρμόζει ανάλογα με τις επιθυμίες του. Αυτές οι 3 λέξεις είναι αυτές που χρησιμοποιούμε για να καταλάβουμε ποιος ανήκει που. Το μόνο που τους λείπει για να είναι και επίσημα πλέον δικά τους είναι ένα χαρτί που να τους εξασφαλίζει την ιδιοκτησία τους. Βασικά δεν είμαστε απλά ιδιοκτησία τους: μας κυριαρχούν. Μας επιβάλλονται. Είμαστε δούλοι τους. Διατηρούμε γαϊδούρια, οι περισσότερες ταμπέλες μας είναι στα αγγλικά και πουλάμε greek souvlaki ή nice point of view γιατί χωρίς αυτά δεν είμαστε τίποτε απολύτως.

Η ανεξαρτησία αντιφάσκει προς την εξάρτηση. Κάποιος που είναι εξαρτημένος από κάτι έξω από τον εαυτό του δεν είναι ελεύθερος ούτε φυσικά ανεξάρτητος. Επομένως, όσον αφορά τα τουριστικά μας μέρη, δεν είναι δικά μας, αλλά υπάγονται στην δικαιοδοσία του τουρισμού.
Πως μπορείς να πουλήσεις κάτι που δεν σου "ανήκει"; Και γιατί κάποιος να θέλει να αγοράσει κάτι όταν μπορεί να το έχει όπως θέλει;
"Το Αιγαίο ανήκει στους τουρίστες του!"

Η Αφροδίτη και ο Μητσάρας.

Βρήκαμε καινούρια πιπίλα.

Αλήθεια τώρα, υπάρχει νοήμων άνθρωπος που να πιστεύει πως το μοντάζ που έκαναν στο μεγαλειώδες αυτό άγαλμα, την Αφροδίτη της Μήλου, μειώνει καθόλου την αξία του; Ή μήπως παύει να είναι πλέον ένα εξαίσιο έργο τέχνης; Συμπεριφερόμαστε σαν τους μουσουλμάνους που όταν σκιτσογράφησαν τα ΜΜΕ τον θεό τους εξεγέρθηκαν αγρίως. Κατά τα άλλα θέλουμε να λεγόμαστε και Δυτικοί τρομάρα μας. Ταλιμπάν είμαστε.
Η «ιερότητα» ενός έργου τέχνης μετριέται μόνο με την αξία του. Δεν νοείται ιερό έργο τέχνης. Η τέχνη μορφώνει, ανυψώνει και εκπολιτίζει. Δεν αποβλακώνει: δεν παίρνει τον ρόλο της θρησκείας. Ο Αριστοφάνης είχε δικαίωμα να κοροϊδεύει τον Σωκράτη, ο Αρχίλοχος είχε το δικαίωμα να πετάει την ασπίδα του και να το φημίζεται στο ποίημά του, ο Καζαντζάκης να γράψει μια νέα Οδύσσεια, ο Βαμβακάρης να γίνεται Πάρης και να κλέβει την Ελένη. Η τέχνη είναι ζωντανή. Αλίμονο αν απαγορεύαμε την οποιαδήποτε διασκευή κάποιου έργου. Αλίμονο στην τέχνη που μπαίνει σε θαλάμους.
Πραγματικά πιστεύω πως το αληθινό πρόβλημα που μας ενόχλησε τόσο πολύ, δεν ήταν καθαυτό το μοντάζ που έκαναν στην Αφροδίτη, αλλά ότι το χρησιμοποίησαν για να μας κοροϊδέψουν ως λαό. Είμαι σίγουρος πως αν το εξώφυλλο του συγκεκριμένου τεύχους αντί να έχει την Αφροδίτη να κάνει ότι κάνει, αλλά ήταν ένα μοντάζ που αναπαριστούσε το πώς ήταν στην αρχαιότητα το άγαλμα, δεν θα μας ενοχλούσε καθόλου, ίσως να χαιρόμασταν κιόλας. Αλλά επειδή έχει την συγκεκριμένη χειρονομία, και επειδή η χειρονομία απευθύνεται σε μας, θιχτήκαμε. Δηλαδή προβάλουμε το έργο για να προστατέψουμε τον εγωισμό μας. Και αυτό είναι χειρότερη παραποίηση και εκμετάλλευση του αγάλματος απ’ ότι αυτή των γερμανών, γιατί πατάμε πάνω του για να ανυψωθούμε.
Το έργο τέχνης, όπως έλεγε ο Σιδηρόπουλος, έχει δικιά του αυτόνομη πορεία. Δεν είναι ιδιοκτησία κανενός, ούτε έχει κανείς τα αποκλειστικά δικαιώματα πάνω του, ούτε του απαγορεύεται να το χρησιμοποιήσει όπως θέλει. Όλη αυτή η κατάσταση μου θυμίζει αυτόν τον Παΐσιο, τον οποίο αν τον τραβάγαμε στο δικαστήριο της Χάγης πιθανόν θα τον καταδίκαζαν: όταν ο Τελευταίος Πειρασμός κινηματογραφήθηκε, έλεγε ότι έπρεπε να πράξουμε σαν τους εικονομάχους και να μην αφήσουμε αυτό το «βλάσφημο» έργο να προβληθεί. Τώρα που το σκέφτομαι, που αυτόν τον άνθρωπο μερικοί τον λένε άγιο κιόλας, δεν είναι και τόσο περίεργη η αντίδραση μας στο περιοδικό Focus. Με τέτοιους αγίους, τι περιμένεις από τον λαό;
Και στην τελική, μήπως δεν έχουν δίκιο οι γερμανοί; Κλέφτες είμαστε, ένας λαός κλεφτών. Κατάγομαι από ένα πολύ εμπορικό χωριό, και πάντα ντρεπόμουνα για την συμπεριφορά τους απέναντι στους ξένους. Πόσο μάλλον σε μεγέθη κρατών.

8

Μαργαριτάρια από τα λέξεις-κλειδιά για το ιστολόγιό μου. Τώρα νιώθω ολοκληρωμένος (στις παρενθέσεις δικά μου).

θετικα του φανατισμου

εφιμεριδεσ ελευθεροτιπια
(τελικά είναι καλύτερα τα greeklish)

î— î¶ï‰î®, îºî±ïï†ï‰î¼î¬î½î• ïƒï„î¿î½ î¼î±ïïî¿ ï„î¿î½ ï„î¿î¯ï‡î¿, ïƒî±î½ ï„�
(προφανώς αυτός δεν βρήκε αυτό που έψαχνε)

finos films tis kakomoiras free photos

άνθρωπος δεν σημαίνει άνω θρόσκω??
(μάλλον όχι φίλος)

αποφθεγματα για τους μαυρους

δεν θέλω πλούτη να μου κτίσεις και παλάτια-αλεξίου
(έτσι)

κκε
(θα θύμωσε μάλλον αυτός όταν μπήκε εδώ)

λόγια του νίτσε στα γερμανικά
(γιατί δεν το έγραψε στο γερμανικά;)

ξεβρακώσουν μωρο μου

πλακα κανεις
(θεσσαλονικιός θα 'ναι αυτός)

που γυριστηκε η ταινια τησ κακομοιρας

σε ποιά θεική δύναμη πιστεύουν οι χριστιανοί
(στον Βούδα)

στην πραγματικη δημοκρατια η αποχη ειναι πολιτικη θεση
(μαζί σου)

ταφοσ δειγμα
(ή δεν έχει ξαναδεί ο φίλος τάφο ή διαλέγει από τώρα)

χριστιανος ερωτευμενος με κομουνιστρια
(τι μπορεί να έψαχνε ο άνθρωπος;)

αποφθεγματα χιτλερ
(τελείωσε το σαπούνι)

''μην τρυπατε το μελλον ''
(ξεφουσκώνει)

photo me lefta mes sta louloudia

th thriskia exoun sto parisi

youtube χαρισ αλεξιου ολο ουζο ουζο το βαρεθηκα
(εγώ πάλι όχι)

ανθρωποι που εκαναν πολλα λαθη στη ζωη τους
(χάρης, μανώλης, κώστας, ελένη, μαρία)

ζήκοσ μπακάλικο πλατεία βάθης

καληνυκτα καληνυκτα καληνυκτα
(καληνύκτα)

κινηγι γινεκας

ολοι οι ανθρωποι είναι ίσιοι, κάποιοι όμως είναι ποιό ίσοι
(όλοι οι άνθρωποι είναι ίσιοι. Ο Σωκράτης είναι άνθρωπος. Άρα ο Σωκράτης ήταν ίσιος)

πωσ να μαθω το παπαγαλακι μου να καθετε στο χερι μου
(αν το κολλούσες;)

τι εγινε με τον διογμό τον τουρκων
(όλα καλά πατριώτη)

7

Φιλανθρωπία σήμερα είναι: η οικονομική βοήθεια που δίνεται σε "επίσημα" ατυχή περιστατικά, όπως στην Αϊτή ή τα παιδιά με καρκίνο. Στα "ανεπίσημα", πχ στην περίπτωση χρεωκοπίας κάποιου, δεν δίνεται τίποτε, επειδή εκεί λειτουργεί ο νόμος της οικονομίας μας.
Έτσι στις ΗΠΑ όποιος είναι ανασφάλιστος και αρρωστήσει τον πετάνε στον δρόμο, αλλά στην Αϊτή είναι πρώτη. Και στην Ελλάδα, βοηθιούνται τα "επίσημα" άτομα που χρειάζονται βοήθεια, ενώ για τα “ανεπίσημα” δεν της καίγεται καρφί.
Θεωρώ την σημερινή φιλανθρωπία πολύ γελοίο πράγμα. Φυσικά τίθεται ηθικά το θέμα της Αϊτής. Και τι πρέπει να κάνουμε; Δεν λέω να μην βοηθήσουμε, αλλά δεν γίνεται να βοηθάμε οικονομικά μια χώρα που κανείς μας δεν ξέρει που βρίσκεται και την ίδια στιγμή να δέρνουμε πακιστανούς και αλβανούς στα λιμάνια και τις πλατείες μας, ή να έχουμε τόσους άστεγους και πολλά άλλα. Δεν γίνεται να στέλνουμε στρατεύματα στο Αφχανιστάν και γιατρούς χωρίς σύνορα στην Αϊτή. Ή είσαι ή δεν είσαι. Φιλάνθρωπος βάσει κριτηρίων είναι υποκριτής σε απόλυτο βαθμό.
Παρενθετικά: πως έφτασε η λέξη φιλανθρωπία, που ετυμολογικά σημαίνει την αγάπη για τον άνθρωπο, να σημαίνει ουσιαστικά να δίνεις ψιλά; Σίγουρα από κάτι μετριοπαθείς πλούσιους χριστιανούς το πράμα έφτασε μέχρι εδώ, για την καλή τους συνείδηση. Ίσως η απίστευτη υποκρισία της εποχής μας να εξηγείται κάπως βάσει αυτού, δεδομένου πως οι «ευϋπόληπτοι πολίτες» μας είναι και «καλοί» χριστιανοί.

6

"ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

Περιοδική έκδοση μελών ΠΑΣΟΚ και ανένταχτων σοσιαλιστών

για την Κοινωνική Δημοκρατία
Με μεγάλη χαρά σας προσκαλούμε στην καθιερωμένη Χριστουγεννιάτικη εκδήλωσή μας στο ανακαινισμένο μπακάλικο του Μπακαλόγατου Ζήκου , όπου το 1963 γυρίστηκε η γνωστή κινηματογραφική ταινία «της κακομοίρας» και σήμερα έχει μεταμορφωθεί σε μουσικό μεζεδοπωλείο!

Επιλέξαμε την πάλαι ποτέ καλλιτεχνική γειτονιά του Αγίου Παύλου, στην πλατεία Βάθη, όπου πραγματοποιούνταν τα περισσότερα εξωτερικά γυρίσματα της ιστορικής Φίνος Φιλμ (FF), του Εθνικού Ωδείου, των θεάτρων Βέμπο, Περοκέ και πολλών άλλων χώρων πολιτισμού, για να τονίσουμε το ενδιαφέρον μας για την άλλη Αθήνα.

Μαζί μας η Μαρία Κανελοπούλου και ο Νίκος Καρακαλπάκης σε ένα μουσικό οδοιπορικό στο καλό λαϊκό και έντεχνο τραγούδι. Τους συνοδεύουν οι μουσικοί: Αναστάσης Χαμηλάκης (πιάνο), Αρετή Κόκκινου (κιθάρα) και ο Θεόδουλος Παρασκευαϊδης (μπουζούκι).

Και αφήστε τους διάφορους Τρισέ, Αλμούνια, Άκερμαν και λοιπούς λοχίες του νεοφιλελευθερισμού να γρυλίζουν...

Την Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2009, 9μ.μ.,

στον Aκροβάτη, Μαιζώνος και Ψαρρών 26, Άγιος Παύλος (1’ από το σταθμό ΜΕΤΡΟ «Μεταξουργείο»).

Θα χαρούμε πολύ να ανταμώσουμε!

PROSKLHSH_NEOY_AGWNISTH

ΝΕΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ

www.neosagonistis.gr

Επιμένουμε σοσιαλιστικά!"

5

Παναγιώτη, κάτι βρήκα τελικά.

" ανάρτηση 27.11.09
η άσπρη λέξη της ημέρας - άνθρωπος < άνω + θρώσκω;
Θέμα της εβδομάδας: Παρετυμολογίες


Όλοι ίσως θυμόμαστε το/τη φιλόλογο των μαθητικών μας χρόνων που όταν έφτανε στο σημείο να ετυμολογήσει τη λέξη «άνθρωπος» έλεγε με καμάρι: «Η λέξη άνθρωπος είναι σύνθετη και προέρχεται από τα άνω + θρώσκω, γιατί ο άνθρωπος πάντα κοιτάει προς τα πάνω». Οι καιροί εκείνοι παρήλθαν ανεπιστρεπτί, η γλωσσολογία εξελίχθηκε ως επιστήμη και πλέον είναι στο ευχάριστο σημείο να καταρρίψει το μύθο: ο άνθρωπος δεν προέρχεται από τις λέξεις άνω + θρώσκω!

Στην πραγματικότητα η λέξη άνθρωπος είναι αβέβαιης ετυμολογίας. Το πιθανότερο είναι να περιέχει τη λέξη ανήρ (γενική ανδρός) + ωπός (= όψη), δηλαδή αυτός που έχει όψη άντρα, όπου άντρας σήμαινε τον άνθρωπο. Το ίδιο συμβαίνει και σε άλλες γλώσσες (βλ. αγγλική man = άνθρωπος και γαλλική home = άνθρωπος). Αρχικά η λέξη χρησιμοποιήθηκε με μειωτική σημασία, αφού ήθελε να διαχωρίσει τους θνητούς από τους θεούς. "

Και ο Hofmann, στο περίφημο λεξικό του της αρχαίας ελληνικής γλώσσας, αναφέρει πως η λέξη άνθρωπος έχει αβέβαιη ετυμολογία, ωστόσο «αν το θ αντικατασταθεί από δ, έχει ίσως την σημασία «ο έχων πρόσωπο ανδρός», συγγενικό του ανήρ + ωψ, άνθρωπος». Ο ίδιος δεν κάνει καν αναφορά για το σίγουρα λανθασμένο άνω θρώσκω, που αυτή η ετυμολογία έχει μάλλον σκοπό τον προσυλιτισμό περισσότερο, παρά την πραγματική γνώση.

4

Σήμερα είναι η μέρα του ασύλου. Το άσυλο. Ωραία λέξη, αν έχει αντίκρυσμα. Και αν έχει σκοπό. Σήμερα όμως; Έλα μωρέ, μεταξύ μας είμαστε. Εδώ απ' τις σχολές διώχνουν τους παράνομους μικροπωλητές για να βάλουν την τι-στο-διάλο-ειναι, την ING. Νόμιμα φυσικά, με χώρο που είναι αποκλειστικά δικός της. Και οι φιλήσυχοι επαναστάτες μας -τους κομματοποιημένους εννοώ- λένε ότι το χρέος μας βρίσκεται στους δρόμους.
Έστω, να πούμε ότι μια εταιρεία δεν παίζει μεγάλο ρόλο. Οπότε το μελό "ελεύθερη διακίνηση των ιδεών" μπορεί να ισχύσει. Για να κυκλοφορούν όμως ελεύθερες οι ιδέες, πρέπει να τις εκφέρουν άτομα ελεύθερα. Και πως νοείται η ελευθερία δίχως γνώση; Πως νοείται η ελευθερία με τους δυνάστες κάθε σχολής, τα μπλε και τα πράσινα σκυλάκια, να καραδοκούν και να μονοπωλούν τα πάντα; Η γνώση και η ελευθερία, δεν έχουν κόκκινες επικεφαλίδες, ούτε πράσινες. Από που λοιπόν γνώση; Απ΄τα νοσοκομειακού τύπου κτίρια, ή από τους πανάθλιους βαριεστημένους καθηγητές; Και μην ελπίζετε στην καραμέλα των πολλών, και καλά για τον χαμηλό προϋπολογισμό. Στο ΤΕΙ Αθήνας, ένα τεράστιο οικοδόμημα, ικανό να φιλοξενήσει 40,000 φοιτητές, άλλαξαν φέτος τις πόρτες και τα πλακάκια. Ναι παρακαλώ, έβαλαν πόρτες ασφαλείας παντού, ακόμα και στις γραμματείες. Αυτό θεώρησαν ως αναγκαίο. Και να πούμε ότι έτσι φέρνει περισσότερο σε σχολή; Χειρότερο έγινε. Απλά είναι καινούριο. (ενδεικτικά, η φθηνότερη πόρτα ασφαλείας αξίζει 800 ευρώ. Οι απλοί καθηγητές αμείβονται με 1800 ευρώ...) Από τα μέσα βρομάνε όλα, ακόμα και το ψάρι.
Προσωπικά, χέστηκα για το άσυλό σας. Δεν έχει νόημα να είμαι ελεύθερος σε ένα μέρος όπου το μόνο που μου προσφέρει είναι δωρεάν φαγητό. Κοροϊδία είναι, όχι άσυλο.

3

"Εκλογές, παγίδα για μαλάκες" Σαρτρ.

2

Να κάτι ενδιαφέρον για όσους ασχολούνται με την φιλοσοφία: http://anoiktofilosofikosxoleio.blogspot.com/
Στις 8 Σεπτεμβρίου αρχίζει το νέο "μάθημα" το οποίο είναι αφιερωμένο στον Επίκουρο, και αν κρίνω από την βιβλιογραφία που αναφέρεται, θα είναι μια εξαιρετική εκδήλωση.

1

Όλοι οι ηλίθιοι έχουν ίδιο τρόπο σκέψης. Σίγουρα κάπως συνεννοούνται υπογείως. Επικοινωνία μεταξύ τους δεν έχουν –η ουσία της βλακείας είναι ότι δεν μπορεί να επικοινωνήσει: είτε με τον εαυτό της, είτε με τους άλλους. Αλλά δεν μπορεί, δεν εξηγείται διαφορετικά: κάποια πηγή έχουν, γιατί τέτοια συμφωνία απόψεων δεν την βρίσκεις ούτε στα πιο δογματικά κόμματα, πχ στο ΚΚΕ. Ασπούμε, οι πιο άχρηστοι Έλληνες, είναι ταυτόχρονα οι πιο φανατικοί ελληνάρες, αυτοί που κυριολεκτικά θεοποίησαν ότι πέρασε από τούτη την έρμη χώρα. Οι πιο άχρηστοι δημόσιοι υπάλληλοι και οι πλέον διεφθαρμένοι πολίτες, είναι οι πρώτοι και καλύτεροι στην καταδίκη του ελληνικού κράτους. Η μόνη δικαίωση που μπορούν να έχουν, είναι ότι τα μυαλά τους καθοδηγούνται απ’ τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Αλλά η δικαίωσή τους είναι η καταδίκη τους: το ότι πιστεύουν ότι τους πουν (είναι γραμμένο! σου λένε), είναι πρώτη ένδειξη διανοητικής αποβλάκωσης. Το επόμενο στάδιο, είναι ο φανατισμός πάνω σε αυτό που τους είπαν. Και εδώ κλείνουν τις πόρτες: δεν μπορούν να μιλήσουν πάνω από 2-3 λεπτά χωρίς πέσουν σε αντιφάσεις. Αλλά δεν δέχονται επικρίσεις. Τον βλάκα πρώτα τον διαμορφώνουν κατά πως θέλουν και μετά τον φανατίζουν. Αλλά υπάρχουν και βλάκες αυτοδίδαχτοι. Αυτοί είναι συνήθως μεγάλοι σε ηλικία. Στην καλύτερη των περιπτώσεων, δεν έχουν παιδιά. Αν έχουν όμως, αυτά γίνονται συνήθως το είδος του δασκαλεμένου βλάκα. Ο αυτοδίδαχτος βλάκας είναι περήφανος: το χει καμάρι που τα μαθε όλα μόνος του. Εν προκειμένω, τα όλα που ξέρει, δεν είναι περισσότερα απ΄όσα βλέπει μια μύγα. Αλλά το μυαλό του βλάκα είναι σαν ψύλλος: μπορεί να πεταχτεί απ’ το έδαφος σε μεγάλο ύψος χωρίς μεγάλη δυσκολία. Έτσι ο ψύλλος συναγωνίζεται την μύγα. Φυσικά η μύγα δεν το ξέρει αυτό, αλλά το ξέρει πολύ καλά ο ψύλλος. Η μύγα βλέπει τα πάντα, χωρίς να φτάνει στο βάθος των πραγμάτων. Γι’ αυτό πάντα νικάει ο ψύλλος: αυτός καταφέρνει όχι μόνο να τα δει όλα, αλλά και να συνδέσει τα ασύνδετα. Οι αυτοδίδαχτοι βλάκες, επειδή διαβάζουν, όταν δεν βαριούνται, μόνο αθλητικές εφημερίδες, δεν μπορούν φυσικά να σε παραπέμψουν για αποδείξεις σε κάποιο βιβλίο ή κάτι τελοσπάντων. Γι’ αυτούς, το κυριότερο επιχείρημα είναι η πείρα. Μεγάλο πράγμα η πείρα. Δικαιούται να λέει ότι θέλει. Ο πεπειραμένος βλάκας, αυτοδιαμορφώνεται και αυτο-αποβλακώνεται. Μόνο η πείρα δικαιούται να το κάνει αυτό, γι’ αυτό οι νέοι, βλάκες και μη, οφείλουν να κάτσουν να ακούσουν την πείρα και να μην φέρουν αντιρρήσεις. Και φυσικά, η πείρα είναι το μεγαλύτερο σχολείο του ανθρώπου. Δεν διαφωνώ, αλλά απορώ γιατί μας βάζουν να σπουδάζουμε σε κατώτερα σχολεία, αντί να μας αφήσουν στον ήλιο να ωριμάσουμε ώστε να γίνουμε και μεις πεπειραμένοι απόλυτοι γνώστες. «Πήγαινε παιδί μου να μορφωθείς», αλλά κανείς δεν ρωτάει τον «μορφωμένο». «Εγώ θα σου πω πως γίνεται». Ή, «εσύ είσαι μορφωμένος, θα με καταλάβεις». Αυτή είναι η ουσία του ψύλλου: μπορεί να πει ξύλινο σίδηρο.

Πρότεινε τίτλο.

Δεν είχα σκοπό να σχολιάσω τίποτε για τις εκλογές, αλλά όλες αυτές οι παπαρολογίες των μικρόνοων αρθρογράφων, δεν μ’ αφήνουνε σε ησυχία. Ο Παναγιώτης με ξέρει, θα πάω απ’ τον δύσκολο δρόμο.
Στην φιλοσοφία, το Ον, είναι αυτό που υπάρχει. Δηλαδή, λέει ο φιλόσοφος: η πραγματική ουσία του κόσμου, αυτό που πραγματικά υπάρχει, είναι είτε η ύλη, είτε ο θεός, είτε το άτομα κοκ. Τα αισθητά φαινόμενα δεν είναι κατ’ αυτούς παρά οι εκφάνσεις αυτής της ουσίας, τα οποία αναλόγως, είτε απορρίπτονται από τον φιλόσοφο ως παντελώς ψευδή (Παρμενίδης) είτε, παρόλο που τα αποδέχονται, ωστόσο τα θεωρούν μικροπρεπείς απομιμήσεις της πραγματικής Ουσίας (Πλάτωνας).
Ο Παρμενίδης, μην μπορώντας να αντιληφθεί ότι αυτή η πρωταρχική, βασική Ουσία, το Είναι, αλλοιώνεται, αρνήθηκε στην ύπαρξη το κενό. Αρνούμενος το κενό, αρνούνταν την κίνηση, και συνεπώς, την μεταβολή και την αλλοίωση της Ουσίας: ότι πραγματικά υπάρχει, είναι όπως είναι τώρα και για πάντα, και δεν υπάρχει τίποτε άλλο. Ο Παρμενίδης αρνήθηκε το κενό, το μη-ον, την μη-ουσία. Μόνο το αμετάβλητο Ον υπάρχει.
Ο Δημόκριτος, λίγο αργότερα, αποδέχτηκε εν μέρει την άποψη του Παρμενίδη ως προς την φύση των ατόμων του, αλλά δεν ήθελε να αρνηθεί την κίνηση. Έτσι, είπε ότι η πραγματική ουσία που απαρτίζει τον κόσμο, δεν είναι μόνο τα ά-τομα (Ον), αλλά και το κενό (το μη-Ον): και τα δύο μετέχουν εξίσου στην ύπαρξη.
Αιώνες αργότερα, εμφανίζεται ο Hegel, ο οποίος «νομιμοποίησε» την θέση του Δημόκριτου, περί της ίσης συμμετοχής του Οντος και του μη-Οντος στην ύπαρξη: η μη-ύπαρξη, το κενό, η ανυπαρξία, γίνεται πλέον μέρος της Λογικής.
Τώρα τι σχέση έχουν όλα αυτά με τις εκλογές.
Αν οι ψήφοι, που είναι θετική ποιότητα και προσδιορίζει την ύπαρξη, είναι η θέση, η αποχή, δηλαδή οι μη-ψήφοι, είναι η αντί-θέση. Ο Hegel έλεγε ότι μέσω της αλληλεπίδρασης ανάμεσα στην θέση (ψήφοι) και στην αντίθεση (αποχή), δημιουργείται μια (καινούρια) σύνθεση.
Σ’ αυτές τις εκλογές, σ’ όλη την Ευρώπη, ψήφισε το 43,09%. Δηλαδή λίγοτεροι από ένας στους δύο. Και εδώ όλα τα προλεχθέντα καταλήγουν: όπως δεν νοείται κίνηση χωρίς κενό, χωρίς μη-ον, έτσι γίνεται και με τις εκλογές. Τόσα χρόνια θέσης, δεν άλλαξαν τίποτε, επειδή οι ίδιοι ψήφιζαν τα ίδια, για τους ίδιους λόγους και όλα έμεναν αμετάβλητα.
Με το κενό που δημιούργησε η αποχή, δίνει τη δυνατότητα (καλύτερα το χαστούκι) στο Ον (τους πολιτικούς) να κινηθεί ώστε να μεταβληθεί. Το πολιτικό σύστημα θέλει δεν θέλει θα αλλάξει. Και αυτήν την μεγαλειώδη αποχή μπορούμε να τη θεωρήσουμε, όσοι τουλάχιστο είναι κοντά στην ηλικία μου, την μεγαλύτερη πολιτική θέση που ζήσαμε μέχρι τώρα.
Η «δημοκρατία» μας βρωμάει, επειδή στηρίζεται στην ηλίθια διαρπαγή ψήφων, όχι με σκοπό την Πολιτική, με την αρχική έννοια, αλλά για την μικρο-πολιτική. Και αυτή η αποχή, δεν σημαίνει μονάχα την άρνησή μας ως προς τους πολιτικούς και τα κόμματα, αλλά διευρύνεται και αρνείται τον ίδιο τον θεσμό που αυθαίρετα ονομάσαμε αντιπροσωπευτική δημοκρατία: προκειμένου η ανυπαρξία να μην παραμερίσει την ύπαρξη, θα αναγκαστεί η τελευταία να αλλάξει πορεία και πρόσωπο. ‘Η, καλύτερα, στην διαλεκτική μάχη ανάμεσα στην πολιτική και την αποχή, την θέση και την αντίθεση, προκειμένου να μην εξαφανιστεί η θέση (κάτι που δεν θα γίνει), θα δημιουργηθεί μια καινούρια σύνθεση, δηλαδή θα μεταβληθεί και θα συμπορευθεί η πολιτική σύμφωνα με το αίτημα της αποχής.

Περιβάλλον και παρατάξεις.

Αυτοί που έκατσαν αριστερά στην Γαλλική Εθνοσυνέλευση, δεν είπαν είμαστε προοδευτικοί επειδή υποστηρίζουμε τα συμφέροντα του κοσμάκη (και οι δικτάτορες ανέκαθεν αυτό έκαναν), αλλά είμαστε προοδευτικοί γιατί αντιλαμβανόμαστε τις ιστορικές συνθήκες της εποχής μας, οι οποίες απαιτούν ανανέωση. Και έτσι έκαναν. Οι κομματοποιημένοι αριστεροί μας αυτό δεν πρέπει να το καταλάβουν. Και, κανείς δεν φοβάται, δεν το κάνουν.
Αλήθεια, ποιο επείγει περισσότερο; Η καταστροφή του περιβάλλοντος ή ο κατώτερος μισθός; Με "μειωμένο" τον δεύτερο ζεις τουλάχιστο. Στα πανεπιστήμια κάθε βδομάδα σπαταλώνται τόνοι χαρτιού απλά για να πρασινίσουν (τραγική ειρωνεία άραγε;) ή να κοκκινίσουν τους τοίχους. Για να κάνουν δηλαδή διαφήμιση. Οι αριστερές παρατάξεις δεν αναφέρουν τίποτε για το περιβαλλοντικό ζήτημα. Και φυσικά ούτε κάνουν: όταν μια φορά ζήτησα από μια φοιτητική παράταξη να εφαρμόσει σύστημα ανακύκλωσης υλικών στην μπουάτ της, με βγάλανε τρελό. Και όταν μιλούσα με μια κοπέλα απ' αυτήν την παράταξη γι' αυτό ακριβώς το θέμα, η απάντησή της ήταν τόσο ηλίθια όσο και αποστομωτική: ας προσέχουν το περιβάλλον αυτοί που το καταστρέφουν περισσότερο, εννοώντας φυσικά, όντας η ίδια "αριστερή" (με πολλά εισαγωγικά), τους κακούς άλλους. Αυτή η απάντηση είναι ένας διπλός ορισμός: α) της βλακείας και β)της κομματοποίησης.
Επέρχονται φοιτητικές εκλογές. Δεν θα ψηφίσω γιατί θα λείπω. Αλλά και αν ήμουν εδώ, το άκυρο θα ήταν δεδομένο. Και ξέρετε γιατί; Γιατί είσαστε ανεδαφικοί, εκτός πραγματικότητας. Είσαστε κόμμα, όχι κίνημα. Και μόνο τα κινήματα είναι προοδευτικά, γιατί τα κινεί η φωνή -το μοναδικό χρέος- της εποχής τους. Τα κόμματα είναι ακριβώς αποκρυσταλλωμένα κινήματα. Γι' αυτό είσαστε μόνο για το θέατρο.
Φυσικά θα μου πεις με ποιο δικαίωμα μιλάς εσύ; Θα σου πω: με το δικαίωμα του ανορθόδοξου, που μπορεί να βλέπει εξωτερικά και χωρίς κανένα συμφέρον το ορθόδοξο.
Θα το διαβάσουν αυτό το κείμενο εκείνοι που πρέπει, αλλά θα γελάσουν. Ή θα με πουν διπλοπρόσωπο. Αλλά η δημοσίευση κειμένων μπορεί να βγει και έξω απ΄το διαδίκτυο.

Η πτυχιακή μου εργασία, η οποία έχει τον φιλόδοξο στόχο να γίνει πανεπιστημιακό βοήθημα (κατά ομολογία του υπεύθυνου καθηγητή), έχει ως θέμα την ηθική και την ενσωμάτωσή της στην περιβαλλοντική διαχείριση ενός οικονομικού οργανισμού, κάτι που αποτελεί ένα από τα πλέον φλέγοντα θέματα αυτή τη στιγμή παγκοσμίως και που αφορά τους πάντες. Αυτή η εργασία είναι και το τελευταίο γεφυράκι που μπορώ να κτίσω για την επικοινωνία μου μαζί σας. Αλλιώς, υπάρχουν χιλιάδες άλλοι τρόποι, που μου ταιριάζουν και καλύτερα και είναι και πιο αποτελεσματικοί.

;;;;

Κοιτάξτε email που μου ήρθε σήμερα (δεν άλλαξα τίποτε). Μα δεν είναι συγκινητικό;

ti ginete re?mpika sto blog sou.ante gia re!!!!!!!!!!

Τέχνη.

"Η τέχνη πρέπει να παρηγορεί τον άνθρωπο και να του μαλακώνει την ψυχή" έλεγε ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής στην Καθημερινή της Κυριακής.
Μα που ξανακούστηκε κάτι τέτοιο; Η Τέχνη είναι το σχολείο του ανθρώπου, είναι το φως στο σκοτάδι του, είναι ο δρόμος μες το χάος του. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι και τον Μεσαίωνα η τέχνη ήταν σχεδόν αποκλειστικά θρησκευτική.
Μόνο ένας μεταγενέστερος Αχιλλέας μπορεί να διαβάσει την Ιλιάδα για να παρηγορηθεί και να μαλακώσει η ψυχή του. Αλλιώς του γίνεται μαστίγιο και σκοπός: ο Μέγας Αλέξανδρος είχε τα έργα του Ομήρου μαζί του όπου και αν πήγαινε.
Για να σταθείς απέναντι σε ένα πραγματικό έργο τέχνης και να νιώσεις αυτά που λέει ο Σμαραγδής, πρέπει να είσαι και ο ίδιος ένα έργο τέχνης. Αλλιώς νιώθεις λειψός. Και ποιος μες την συνείδηση της έλλειψής του νιώθει την ψυχή του να μαλακώνει ή να παρηγοριέται;
Αλίμονο, η τέχνη είναι το σκληρότερο στρατόπεδο. Και όσοι θητεύουν κοντά της δεν μπορούν παρά να γίνονται σκληρότεροι. Όχι να πηγαίνουν εκεί για παρηγοριά και ξεκούραση!
Το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι αυτός ο σκηνοθέτης, μεταξύ άλλων, έκανε και το Ελ Γκρέκο. Το οποίο είναι εξαιρετικό. Αλλά το ζήτημα έγκειται στο ότι αυτό το έργο δείχνει με το δάκτυλο το χρέος, και όχι τη χαζοχαρούμενη ανεμελιά μιας παρηγορημένης και μαλακωμένης ψυχής. Έτσι, το έργο και τα λόγια του Σμαραγδή γίνονται οι πρωταγωνιστές μιας τραγικής αντίφασης.
Ένας χριστιανός όταν έβλεπε την ψηλόλιγνη κουρελιασμένη εικόνα ενός αγίου, και έχει μέσα του τον σπόρο -το σκουλίκι- της υπέρβασης του εαυτού του, της ταύτισης του με το ιδανικό του, δεν νιώθει παρηγοριά. Νιώθει τα σφυριά του Αγώνα να του σφυρηλατούν την ψυχή του. Και αυτό ισχύει, αναλογικά, για την κάθε εποχή, με τα ξεχωριστά ιδανικά της. Γι' αυτό η τέχνη είναι στρατόπεδο, και όχι ναός.
Αλλά τι καλύτερο παράδειγμα από την δική μας τέχνη: δεν λέει απολύτως τίποτε, εκτός μερικών εξαιρέσεων. Αλλά ποιος το κατάλαβε αυτό και ένιωσε παρηγοριά;

Πραγματικά, όλα αυτά μου φαίνονταν αυτονόητα και με βάζει σε σκέψεις που ένας τόσο διάσημος καλλιτέχνης είπε ακριβώς το αντίθετο. Και μάλιστα δημόσια. Δεν είμαι ηθικολόγος, δεν λέω τι πρέπει να κάνει ο άλλος. Αλλά λέω ότι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει κάτι. Όλα αυτά περί ανάπαυσης, μαλθακότητας και παρηγοριάς είναι καλό να λέγονται στα γηροκομεία. Όχι σε μια Ελλάδα που πάσχει ακριβώς από αυτά.

Ταξιδάκι.

Πρόσωπα: Ερωτηματικός (?), μένει Αγγλία.
Θαυμαστικός.
Περιέργεια, η μάνα τους. Δεν παρουσιάζεται.

Ερωτηματικός
Γιατί είμαι έτσι καμπυλωτός; Γιατί κοιτάω κάτω;
Και τι είναι επιτέλους αυτή η κουκκίδα;
Ο Θαυμαστικός μπαίνει κορδωτός.
Είσαι γελοίος!
Ερ.
Who me?
Θα.
Ναι ρε! εσύ.
Ερ.
Και γιατί παρακαλώ το λες αυτό;
Θα.
Ρωτάει κιόλας! Αν δεις το πώς είσαι, θα καταλάβεις.
Ερ.
Έγινες περισσότερο υπερόπτης ή μου φαίνεται;
Θα.
Απλά αναγνωρίζω την αξία μου. Και είμαι περήφανος γι’ αυτό!
Ερ.
Ναι το βλέπω. Αλλά γιατί δεν με αναγνωρίζεις επιτέλους ως δίδυμο αδερφό σου;
Θα.
Μπα!
Ερ.
Ε πώς; Δεν άκουσες ποτέ την μάνα μας, την Περιέργεια, να το λέει;
Θα.
Δεν σε ξέρω. Κάπου σε ξανάδα, αλλά αδερφός μου, δεν είσαι, σίγουρα!
Ερ.
Κι όμως, εγώ γεννήθηκα πρώτος. Η μάνα μας ίσως δεν σου μίλησε για μένα. Όμως γιατί να σου πω ψέματα;
Θα.
Εγώ, φίλε, είμαι το μόνο που υπάρχει. Είμαι η πίστη!
Ερ.
Ε και ‘γω η αμφιβολία. Αφού δεν με λογαριάζεις, θα σου κάνω κακό. Δεν με φοβάσαι;
Θα.
(Γελάει δυνατά). Θα αστειεύεσαι.
Ερ.
Καθόλου. Μάλιστα μπορώ να σου δείξω ότι μπορώ να σε αφανίσω. Είσαι;
Θα.
Εγώ είμαι ισχυρός σαν ατσάλι. Εγώ τυφλώνω!
Ερ.
Και δεν φοβάσαι που μπορεί να σου διώξω τους οπαδούς σου;
Θα.
(ξεκαρδίζεται) Αιώνες με κυνηγάς, αιώνια σου ξεφεύγω και συνεχώς μεταφυτεύομαι αλλού. Είμαι αήττητος!
Ερ.
Θυμήθηκες τώρα, ε; Και πως είσαι τόσο σίγουρος ότι αυτό θα συνεχίζεται για πάντα;
Θα.
Ωραία λοιπόν, ας συνεχίσουμε!


Η παράδοση λέει πως οι 7 σοφοί της αρχαιότητας αφιέρωσαν την ουσία της σοφίας τους στον θεό Απόλλωνα. Έτσι, πάνω στο μαντείο των Δελφών χάραξαν τα «Γνώθι σαυτόν» (γνώρισε τον εαυτό σου/έχε επίγνωση της κατάστασής σου) και «Μηδέν άγαν» (μην υπερβάλλετε). Θα έχω την τύχη να σταθώ στο μέρος όπου ο θεός του μέτρου, της μουσικής και της μαντικής, έγινε δελφίνι (εξού και το δελφικός) προκειμένου να φέρει τους άντρες ενός μινωικού καραβιού που περνούσε από κάτω, για να τους κάνει τους πρώτους ιερείς του μαντείου του.

Ευλογία.

Ξέρετε, οι ειδικοί λένε ότι τα πεύκα αυτοπυρπολούνται. Παρόλο που προκαλούν την ίδια τη καταστροφή τους, ωστόσο έτσι ανανεώνουν και το είδος τους αλλά και το δάσος συνολικά. Έτσι και με μας, αυτά που γίνονται, μπορούμε να τα δούμε με δυο τρόπους. Αν τα κοιτάξουμε συμβατικά, θα δούμε την ανάγκη που εξώθησε και τις δύο πλευρές στα άκρα. Εμείς οι ίδιοι προκαλέσαμε την καταστροφή μας (είτε με την σφαίρα, είτε με τις φωτιές και τις καταστροφές), αλλά απ' την άλλη αυτό τράνταξε συνειδήσεις, και ελπίζω, μας μπόλιασε με περισσότερη θέληση και επίγνωση της πραγματικής κατάστασης της κοινωνίας μας. Του αδιεξόδου στο οποίο βαδίζουμε δηλαδή. Αν το κοιτάξουμε υπερβατικά, δεν μπορούμε παρά να δούμε ότι όλο αυτό είναι η έκφραση μιας βάρβαρης θέλησης για αλλαγή, ένα ισχυρότατο όχι προς την υπάρχουσα κατάσταση. Σίγουρα όλοι μας κρύβουμε μια άρνηση προς την κοινωνία (που παρατραβηγμένη είναι οι κουκουλοφόροι) και μια θέληση για ασφάλεια και ήρεμη ζωή (που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύουν οι μπάτσοι). Απλά μερικοί γέρνουν περισσότερο στην μια ή στην άλλη κατάσταση. Αυτό είναι όλο, αυτή είναι η αιώνια φύση της κοινωνίας, αυτός είναι ο νόμος της, αυτόν τον τρόπο γνωρίζει για να αλλάζει τον εαυτό της. Εν τέλει όλο αυτό θα επιφέρει την συνολική αλλαγή.

Μαθητοδιδάσκαλος.

Εφόσον δεν μπορώ να έχω δασκάλους, οφείλω να γίνω ο διδάσκαλος του εαυτού μου: πρέπει να αποκτήσω γνώση, να την μεταδώσω στον μαθητή μου, ώστε αυτός να καταλάβει, να βρει την ουσία. Είναι σαν να είσαι διατεθειμένος να τρέξεις μαραθώνιο απλά και μόνο για να μελετήσεις την στιγμή του τερματισμού. Γιατί όμως; Δεν ξέρω. Κανείς δεν ρώτησε τους σολομούς γιατί παίρνουν έναν τόσο μακρύ και δύσκολο δρόμο απλά για να αναπαραχθούν και να πεθάνουν.

Συνέχεια.

Εφόσον ο Παναγιώτης δεν σχολίασε την προηγούμενη ανάρτησή μου, συνεχίζω απτόητος με την μουρμούρα μου.
Δεδομένου ότι το Κράτος είναι η υλική υπόσταση της σύγχρονης πολιτικής, βλέπουμε ότι βασικός του σκοπός είναι η συντήρηση και η διαφύλαξη των ήδη υφιστάμενων πραγμάτων, κάτι που φαίνεται διαμέσου του νομοθετικού και προστατευτικού του χαρακτήρα. Το ελληνικό Κράτος έχει σαν κύριο στόχο την προστασία ενός οικείου τρόπου ζωής, των συνηθειών, της ασφάλειας κτλ. Στα δικά μου μάτια, αυτό είναι αποτέλεσμα παρακμής, καθότι παρακμή σημαίνει γεροντίστικες συνήθειες, δηλαδή αδυναμία και ανικανότητα αλλαγής. Υπερ αυτής της άποψης έχουμε την ίδια την ιστορία. Αρκεί κανείς να συγκρίνει το ελληνικό Κράτος με τα «κράτη» της ελληνικής αρχαιότητας: όλοι οι μεγάλοι ηγέτες (στρατιωτικοί και πολιτικοί, όπου αυτοί δεν ταυτίζονται) αναθεωρούσαν νόμους, ανανέωναν τα πράγματα, είχαν περισσότερο σαν ιδανικό το μπόλιασμα της κοινωνικής ζωής παρά την διατήρηση των πραγμάτων. Αλλά η παρακμή του δικού μας Κράτους μπορεί να διακριθεί και από πιο σύγχρονα παραδείγματα, όπως αυτό των σκανδιναβικών χωρών. Εκεί σημαίνει ηγέτης, εδώ αστυνομία. Εκεί το Κράτος ανακυκλώνει ακόμα και τα οργανικά απόβλητα, εδώ παντού υπάρχουν σκουπίδια. Εκεί παρόλο που έχουν πολλές πηγές ενέργειας, εκμεταλλεύονται την αιολική και ηλιακή ενέργεια στο μέγιστο βαθμό. Εδώ βγαίνει η ΔΕΗ και σου λέει εγώ ακριβαίνω το ρεύμα μου παρόλο που παράνομα μολύνω το περιβάλλον και σένα άμα σ’ αρέσει.
Πρέπει να δώσουμε νέα ώθηση στο Κράτος. Να του δέιξουμε ότι δεν το θέλουμε για τον σημερινό του ρόλο. Το πρώτο βήμα γι’ αυτό είναι να του μειώσουμε τις δικαιολογίες του, να μειώσουμε δηλαδή το έγκλημα. Έτσι θα το αναγκάσουμε να σταματήσει να συμπεριφέρεται σαν μπάτσος. Τότε η δημιουργικότητα, οι νέες ιδέες, η λειτουργικότητα, ο σεβασμός προς την κοινωνία, θα ανθίσουν. Γιατί στις φυλακές τέτοιες αξίες είναι αδιανόητες.

είναι αδύνατο να παράγω τίτλους.

Το πρώτο πράγμα που προσέχουμε σε μια γυναίκα είναι η φιγούρα της: ελκυστική γυναίκα είναι αυτή που ξέρει να ντύνεται, που ξέρει πως να περπατά, που έχει ωραία μαλλιά. Όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα και άχρηστα για κείνες με ψυχολογία πόρνης ή μοντέλου, δηλαδή εκείνες που σκοπός τους είναι το κέρδος μέσω του πόθου που δημιουργούν. (Επειδή η λέξη πόρνη δεν εννοείται κυριολεκτικά εδώ αλλά μεταφορικά, διατηρόντας ωστόσο το βασικό της νόημα, έτσι και το κέρδος δεν σημαίνει αποκλειστικά το χρηματικό.)

Το Κράτος τρέφεται από το έγκλημα, και το έγκλημα από το Κράτος. Κανείς ποτέ δεν δάγκωσε το χέρι που τον ταΐζει. Πάντα θα συλλαμβάνονται τα βαποράκια αντί οι μεγαλοέμποροι ναρκωτικών, όχι (μόνο) γιατί υπάρχουν ατομικά συμφέροντα από τους ιθύνοντες της πολιτικής ζωής (πχ με φακελάκια από τους έμπορους στους πολιτικούς για να τους συγκαλύπτουν), αλλά γιατί πρέπει να υπάρχει το έγκλημα καθαυτό: πως αλλιώς θα δικαιολογηθεί η ύπαρξη τόσης αστυνομίας; Και κατ΄επέκταση, το ίδιο ισχύει με όλα τα παραπλήσια επαγγέλματα: εφοριακοί, τελωνιακοί, δικαστές, φύλακες, ακόμα και οι κλειδαράδες (ποια η χρησιμότητά τους αν δεν υπάρχει έγκλημα;). Επειδή ακριβώς το Κράτος (όπως και οι τράπεζες) επιβιώνει οικονομικά χάρην στον φαύλο κύκλο φόρος-μισθός (συνεχής διακίνηση χρημάτων). Όμως και τα δύο για να υπάρχουν, πρέπει να δικαιολογηθούν: έτσι οι φόροι απαιτούνται για να διατηρήσουν την αστυνομία και τα άλλα παραπλήσια επαγγέλματα, και η αστυνομία από την ύπαρξη του εγκλήματος. (Το ποσοστό του προϋπολογισμού της Ελλάδας που πάει για την αστυνομία, τον στρατό, τους εφοριακούς κτλ, είναι κατεξοχήν το μεγαλύτερο).
Για να υπάρξει Κράτος Πρόνοιας, πρέπει να καταργηθεί το έγκλημα, ακόμα και το πιο μικρό: ακόμα και τα 20 λεπτά που σε κλέβει ο ταξιτζής, απ’ αυτήν την άποψη, θεωρείται έγκλημα και δικαιολογεί τα πάντα. Μόνο έτσι θα αλλάξει πορεία το Κράτος, και από επιβαλλόμενο και εξουσιαστικό, γίνει στήριγμα για τους ανθρώπους (όπως του αρμόζει: για τον άνθρωπο). Όσο σπαταλά τη δύναμη και τις δυνατότητές του στο έγκλημα, θα δίνει στην Παιδεία (ή στην Υγεία) μόνο το 3% του προϋπολογισμού.
Ανάληψη ευθύνης, εξάλειψη εγκλήματος, αλλαγή πορείας του Κράτους (=ουτοπία).

Παρόλα αυτά, πολλά τρεχάματα στην σχολή -βάλθηκα να την τελειώσω επιτέλους. Έμεινα και χωρίς υπολογιστή και έτσι γράφω και μπαίνω όποτε μπορέσω. Άλλαξα και χρώμα –πολύ μαυρίλα το άλλο.

Φυλακή.

Τα ξέρω όλα αυτά
τα 'χω ξαναζήσει
(σε αυτή τη ζωή
ή μήπως σε καμιά παράλληλη;)
οι λέξεις σου
να χάνονται στο άπειρο
και τα λόγια τους
λόγια του αέρα
να αποδεικνύουν έτσι την προέλευση των ιδίων
με τον εγωισμό τους περιτύλιγμα
και τον μολυσμένο τους αέρα περιεχόμενο
ολοένα να ρίχνουν άγριες μαχαιριές
και συ να ξεραίνεις
τον λαιμό και την καρδιά
την ευαισθησία και την αγάπη σου
για ένα τίποτα
που θέλει να παραμείνει τίποτα.

Κάθε μου γνωστός
κι ένα κάγκελο της μοναξιάς μου.
Κάθε μου αγάπη
κι ένα αγκάθι.

Κάθε νύχτα όλο και πιο μόνος.

Συναυλία της Καραΐνδρου.

Στην προηγούμενη ανάρτηση, αν σκεφτείς τον στίχο του Σεφέρη, “για ένα πουκάμισο αδειανό/ για μιαν Ελένη”, και γνωρίζεις τι εννοούσε ο Ποιητής με αυτόν τον στίχο, ίσως να βγει κάποιο νόημα. Διαφορετικά ούτε 'γω δεν βγαίνω από μέσα.

Το καλοκαίρι τυπικά τελείωσε σήμερα, εμείς έχουμε εξεταστική, κάνει πολύ ζέστη και στις 12 και 13 του μήνα έχει συναυλία η Καραΐνδρου. Στην διαφημιστική αφίσα γράφει “πρώτη παγκόσμια παρουσίαση του καινούριου της δίσκου” και καταλαβαίνεις πόσο μεγάλη συνθέτρια είναι. Το πρόβλημα είναι ότι για την συναυλία εγώ σήμερα το έμαθα και αυτό τυχαία καθώς το μάτι μου έπεσε στην αφίσα της, που ήταν καλά κρυμμένη στην βιτρίνα κάποιου καταστήματος (την συναυλία της Μαντόνας αντίθετα, την γνώριζα από τον Μάϊο σχεδόν, παρόλο που ούτε ενδιαφέρθηκα να μάθω). Κάπως έτσι είναι γενικά τα πράματα στην Ελλάδα. Κάπου ενδόμυχα γνωρίζουμε πως έχουμε μερικούς από τους σπουδαιότερους ανθρώπους στο θέμα της μουσικής, και σχεδόν είμαστε περήφανοι γι αυτούς, όμως δεν πάμε να τους δούμε (γι αυτό δεν διαφημίζονται -άδικος κόπος και σπατάλη χρημάτων θα είναι η διαφήμισή τους).
Για όσους δεν γνωρίζουν, η Καραΐνδρου έγραψε την μουσική για “το 10” που παίχτηκε στην τηλεόραση και που είναι βιβλίο του Καραγάτση, και είναι αυτή που γράφει την μουσική για τις ταινίες του Θέο(δωρου) Αγγελόπουλου.

Καλώς ξαναβρεθήκαμε.

Και πάλι με βλακείες, και πάλι, και πάλι.

Αδειανά πουκάμισα είναι αυτά
που ποτέ δεν φορεθήκαν.
Εγώ όμως αγαπώ τα πουκάμισα
τα λευκά, τα γαλάζια, τα λινά
παρόλο που και 'γω και κείνα γνωρίζουμε
πως πριν τα φορέσω
και μόλις τα βαρεθώ
θα ξαναβγούν στην ανεργία
όπως και πριν
θα ξαναγίνουν αδειανά
όπως και πριν.
Όμως τι αξία έχει ένας άνθρωπος γυμνός;
Τι αξία έχουν τα διπλωμένα πουκάμισα;
Είτε για προστασία από το κρύο
είτε από αγάπη για το ρούχο
όπως και να 'χει
είναι ντροπή να σαι γυμνός.

(Γιατί ο Οδυσσέας έφυγε από την Καλυψώ;)

Εμείς εδώ έχουμε πάντα καλοκαίρι.

Μάντεψε.

Μυτιλήνη σου 'ρχόμαστε
στον ήλιο να λιαζόμαστε
τις ομορφιές σου να δούμε
και καμιά μπύρα να πιούμε.

Άραγε υμνείς και συ τον Ήλιο
σαν όλα τα νησιά
με κάτασπρα σπίτια
και χαρούμενη καρδιά;

Έχεις απλωμένη την ψυχή σου
με κεχριμπαρένιους σβόλους
και καλείς τον Ήλιο
να μας φιλήσει όλους;

Έχεις απλωμένα κορμιά
γυναικεία και αντρικά
να χαίρονται την αγκαλιά σου
και που είναι κοντά σου;

Πάλι άτιτλο;

Σήμερα είδα το πιο τρελό φανελάκι. Το φορούσε ένα γομάρι με ξυρισμένο κεφάλι -φασιστόφατσα. Στο πάνω μισό έγραφε Ολυμπιακοί Αγώνες με μεγάλα γράμματα και δίπλα τις αρχαίες χρονολογίες που έγιναν. Στο κάτω μέρος είχε ένα αντιαισθητικό σπαρτιάτικο κράνος και δίπλα την ρήση Μολών Λαβέ. Το πραγματικό πρόβλημα αυτών των ανθρώπων δεν είναι ότι απλά είναι ηλίθιοι, αλλά ότι το φωνάζουν κιόλας. Έχουν αυτοσυνειδησία τα άτομα, τι να λέμε τώρα; Θα ήθελα να γνωρίσω αυτό το υπέρλαμπρο μυαλό που κατάφερε να συνδυάσει τους Ολυμπιακούς Αγώνες (τους αρχαίους, όχι τους σύγχρονους. Στους σημερινούς ταιριάζει μια χαρά) με το πλέον πολεμοχαρές σύνθημα.

Το επιβεβαίωσα: οι καθηγητές της σχολής μου όντος ΔΕΝ διορθώνουν τα γραπτά. Πρέπει να παίζουν κάποιο καινούριο είδος ΠΡΟΠΟ. Και το λέω αυτό επειδή πέρασα ένα μάθημα και όχι επειδή το έμεινα.

Η τελευταία λέξη στον κόσμο των θεωριών συνωμοσίας: κάποιοι κλέβουν τα λεφτά της Ελλάδας, ώστε να πέφτουν οι μισθοί, να μην μπορούν οι νέοι να αγοράσουν σπίτι και να κάνουν παιδιά, και έτσι, μέσω της υπογεννητικότητας, να καταστραφεί η Ελλάδα, που ως γνωστό, όλοι την μισούν επειδή είναι η καλύτερη χώρα στον κόσμο και όλοι μας ζηλεύουν. Δοκίμασαν διάφορους τρόπους αυτοί οι μισέλληνες, αλλά κατέληξαν σε αυτόν που είναι και ο πιο σίγουρος.

Να θυμάστε πάντα τους χαρακτηρισμούς που δίνετε σε μια γυναίκα. Δύναται να γίνουν τα ερωτικά τους κουμπιά.

Μια κωλόγρια σήμερα στο λεωφορείο έβαλε τις φωνές σε δύο κοριτσάκια επειδή έπαιζαν και έκαναν φασαρία. Και μετά από λίγο όταν περάσαμε από μια εκκλησία έβαλε το σταυρό της. Πρέπει να έχει καιρό να δει 23άχρονο θυμωμένο. Με κοίταζε σαν ηλίθια.

Σε αυτή την χώρα απαγορεύεται να είσαι άθεος ή άθρησκος. Όσοι δικαιούνται φοιτητικό εισιτήριο οφείλουν να σηκώνονται αν κάποιος παπάς στέκεται επειδή δεν έχει άδειες θέσεις. Και αυτό ισχύει ακόμα και αν είναι νέος. Δηλαδή σηκώνεσαι για να κάτσει το σχήμα (που είναι άσχημο κιόλας). Και όταν λέω απαγορεύεται είναι κυριολεκτικά: αν μπει ελεγκτής πέφτει καμπάνα. Και να σου ' ρχεται ο Χαριτόπουλος και να λέει ότι εμείς ορμάμε στην θρησκεία. Φυσικά και το κάνουμε, αλλά μπροστά σε αυτό που κάνουν εκείνοι είναι ψιλοπράματα.

Και αυτό άτιτλο.

“Υπάρχει θεός;” ήταν το θέμα μιας ανοικτής συζήτησης με καλεσμένους όλους τους φιλόσοφους της ιστορίας. Ο πρώτος ομιλητής βγήκε στο βάθρο και άρχισε να αραδιάζει σκέψεις και μαθηματικές πράξεις προκειμένου να περάσει την άποψή του. Όταν τελείωσε, ένας αξύριστος γέρος που καθόταν πίσω-πίσω στην αίθουσα σήκωσε το χέρι του. Τόση ώρα άκουγε με το δάκτυλο στο μάγουλο και χαμογελούσε ειρωνικά.
“Πες μας Παρμενίδη” του είπε ο ομιλητής.
“Ήρθαμε εδώ”, άρχισε ο Παρμενίδης, “για να συζητήσουμε αυτό το πολύ σοβαρό θέμα. Όμως θαρρώ πως συμπεριφερόμαστε σαν παιδάκια. Γιατί πως γίνεται να ρωτάμε αν ο θεός ή οι θεοί υπάρχουν; Μήπως ακόμη και ο τίτλος της συζήτησης δεν είναι παιδιάστικος;”
“Τι εννοείς;” ρώτησε όλο περιέργεια ο ομιλητής.
“Από τη στιγμή που μιλάμε για κάτι, πάει να πει πως το γνωρίζουμε, το κατανοούμε, το αντιλαμβανόμαστε, άρα υπάρχει. Επομένως δεν μπορούμε να ρωτάμε αν υπάρχει αυτό που δεχόμαστε εκ των προτέρων ότι υπάρχει. Από αυτό βγαίνει ότι ο τίτλος της συζήτησης είναι πέρα για πέρα λανθασμένος. Αν όμως αυτό για το οποίο ρωτάμε δεν το γνωρίζουμε, δεν μπορούμε να το συλλάβουμε με την σκέψη μας, και άρα δεν υπάρχει, τότε η συζήτηση καταντά παιδιάστικη.” Σαν είπε αυτά τα λόγια ο Παρμενίδης κάθισε. Έκτοτε, δεν ξανατέθηκε θέμα αν κάτι υπάρχει ή όχι. (Υπάρχει κανείς σε αυτόν τον κόσμο που μπορεί να κατανοήσει τον θεό; Όχι. Θα μου πεις μα αυτό ακριβώς είναι η μαγεία. Θα σου πω πως αυτό είναι παραλογισμός -παρά τον λόγο- με την καντιανή έννοια.)

Δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο το πλαίσιο με το οποίο περιέβαλα την σκέψη του Παρμενίδη είναι σωστή ή έστω όμορφη, όμως νομίζω πως πέρασα ικανοποιητικά τον άκρατο ορθολογισμό του.

Άσχετο: γυναίκα είναι η επινίκια κραυγή της ομορφιάς επί της αλήθειας. Ευτυχώς.

Άτιτλο.

“Δεν με νοιάζει η εξωτερική εμφάνιση. Εγώ κοιτάζω μόνο τον εσωτερικό κόσμο του άλλου.”

Αυτή η φράση, την οποία έχω ακούσει χιλιάδες φορές μέχρι σήμερα, μόνο κάτω από μια χριστιανική νοοτροπία μπορεί να ειπωθεί. Απορρέει φυσικά από το διαχωρισμό της πραγματικότητας σε πνεύμα και ύλη -πάντα θα προτιμάται το πνεύμα, η μη-πραγματικότητα. Πρέπει να είσαι Έλληνας για να μπορείς να την περιφρονήσεις. Γιατί ο Έλληνας γνωρίζει πως δεν υπάρχει ομορφιά παρά μόνο στην αρμονία. Η ομορφιά και η σπουδαιότητα των αγαλμάτων της Αρχαϊκής και Κλασσικής περιόδου, πηγάζει ακριβώς από το ότι εναρμονίζουν τον εσωτερική με την εξωτερική ομορφιά. Μια απλή παρατήρηση κάποιου Δισκοβόλου ή ενός Κούρου αυτών των εποχών το μαρτυρά: γυμνασμένο και καλλίγραμμο κορμί χωρίς υπερβολές, που συνδυάζεται με την εσωτερική πειθαρχημένη, φιλόδοξη και προσηλωμένη στο στόχο της, θέληση. Νους υγιής εν σώματι υγιεί, έλεγαν.
Αυτή είναι η διαφορά μεταξύ του χριστιανισμού και του ελληνισμού. Ο πρώτος είναι ουτοπικός και αρνείται την πραγματικότητα (όπως όλες οι ουτοπίες άλλωστε), ενώ ο δεύτερος, λόγω έλλειψης κάποιας υπερβατικής πεποίθησης, λάτρης του εδώ και τώρα, θέλει να το τελειοποίησει. Δεν μπορεί να υπάρξει μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ δύο ανθρωπίνων πρακτικών και δεν υπάρχει πιο διεστραμμένο πράγμα από τον “ελληνοχριστιανικό πολιτισμό”.

Άσε που όποτε μου λένε αυτή την φράση δεν παραξενεύομαι καθόλου. Συνήθως την λένε οι άσχημοι. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η φράση θεωρείται σωστή και υγιής. Η δικτατορία των αδυνάτων.

Άτιτλο.

Η θεωρία του σκεπτικισμού, και ιδιαίτερα ο σημερινός τρόπος που την εκλαμβάνουμε, λέει ότι δεν μπορείς να (απο)δείξεις την διαφορά μεταξύ της Καραΐνδρου και του Βας-Βας. Όμως έτσι εκμηδενίζονται τα πάντα (προς μεγάλη ευχαρίστηση των άχρηστων). Ναι, όλα είναι σχετικά (δηλαδή όλα είναι ένα), αλλά δεν είναι όλα ίσα και όμοια.

Καημένε ανθρωπάκο.

Προς μεγάλη μου απογοήτευση, ο lockheart (http://lock-heart.blogspot.com/) δημοσίευσε μια ανάρτηση που καταρχάς δεν τιμά καθόλου τον ίδιο και τους αναγνώστες του και, κατά δεύτερο, δείχνει την πλήρη του άγνοια για τον φιλόσοφο. Είμαι σίγουρος πως πολλοί θα βρεθούν και θα πουν πως υποστηρίζω τον Νίτσε εδώ –κάνουν λάθος. Θέλω να μιλήσω για την άγνοια.
Λοιπόν, ο lockheart δημοσίευσε κάποια αποφθέγματα του Νίτσε, συμπεριλαμβάνοντας και την υποτιθέμενη «προσωπική του άποψη» στην ανάρτηση (μόνο προσωπική άποψη δεν έχει η ανάρτηση, αφού δεν διάβασε Νίτσε). Το ότι ο ίδιος δεν διάβασε καθόλου Νίτσε, βγαίνει από την πρόταση που έγραψε: «μην ξεχνάτε ότι αμέσως μετά το βιβλίο του «Ο Θεός είναι νεκρός» τρελάθηκε». Φυσικά ο Νίτσε ποτέ του δεν έγραψε τέτοιο βιβλίο, ούτε σκόπευε να κάνει όπως το «Θέληση για Δύναμη». Παρόλα αυτά, ο ίδιος επιμένει ότι αυτή η πρόταση είναι «περιφραστικό» λάθος του, το οποίο εγώ δεν δέχομαι γιατί η πρόταση έχει και εισαγωγικά, άρα είναι αρκετά προσεγμένη για να κάνει ένα τόσο τερατώδες λάθος.
Το ότι δεν διάβασε Νίτσε, βγαίνει και από τις απαντήσεις του στα σχόλιά μου. Όποιος θέλει μπορεί να δει. Επίσης παραδέχτηκε εμμέσως, ότι πήρε τις πληροφορίες και τα αποφθέγματα του φιλόσοφου, από ιστοσελίδες.
Στην «εισαγωγή» της ανάρτησής του, γράφει αυθαίρετα ψέματα, όπως, ότι ο Νίτσε και ο Φρόιντ έπαιρναν (ναρκωτικές) ουσίες.
Στην συνέχεια, παρουσιάζει έναν Νίτσε, ολότελα βουτηγμένο σε ψυχικά παιδικά τραύματα –εκεί αναγνωρίζει ο lockheart την φύτρα του αντι-χριστιανισμού του.

Η απογοήτευσή μου δεν πηγάζει από το ότι ξευτιλίζει τον Νίτσε (θα ήμουν βλάκας αν το έκανα) αλλά από το ότι ενώ δεν τον έχει διαβάσει, χωρίς να γνωρίζει ούτε στο ελάχιστο την φιλοσοφία του, τον κατακρίνει. Φυσικά ο lockheart είναι ακραιφνής χριστιανός, και, προφανώς μπήκε σε κάποια ιστοσελίδα ομοϊδεατών του, πήρε όσα ήθελε να πάρει και έκανε το γούστο του.

Σκεφτείτε πόσα πράγματα γεννήθηκαν από την άγνοια: ο χριστιανισμός σκοτώνοντας τον Ιησού. Η Σοβιετική Ένωση κατακρεουργώντας τον Μαρξ. Η Ανατολική Γερμανία. Οι ναζιστές στο έργο του Νίτσε. Οι σημερινοί έλληνες φασίστες. Ο ελληνοχριστιανικός πολιτισμός (αντίφαση εν εαυτή).
Εν ολίγοις, κάθε μεγάλο κακό γεννιέται από την άγνοια και την διαστρέβλωση μερικών που, είτε θέλουν να μετατρέψουν κάποιες ιδέες σε ιδεολογήματα, είτε, λόγω του ότι εθελοντικά δεν διαβάζουν τον δημιουργό της ιδέας, ακούν από άλλους τις ιδέες του και βγάζουν αυθαίρετα (και κακόγουστα) συμπεράσματα.
Ο lockheart, εν αγνοία του, μας παρουσίασε τον εαυτό του ως αμόρφωτο και άξεστο ως προς την φιλοσοφία (δεν παραβλέπεις τον Νίτσε αν διαβάζεις φιλοσοφία), και ταυτόχρονα, θύμα της μονόπλευρης αντίληψης κάποιων άλλων. (Προσωπικά, αν μου καταλόγιζαν τέτοιες κατηγορίες, θα ντρεπόμουν να ξαναγράψω κάτι πριν πρώτα βελτιωθώ).

Το δηλώνω ευθέως, ο Νίτσε μου αρέσει. Όμως δεν είναι αυτός ο λόγος της αντεπίθεσής μου. Ο λόγος είναι το ότι ο lockheart ενώ δεν τον διάβασε, βγαίνει και τον κατηγορεί με αισχρά ψέματα μηρυκάζοντας άλλους. Για να μην σχολιάσω το τι γίνεται στα σχόλια της ανάρτησής του. Κάθε καημένος την είδε φιλόσοφος και με δυο λεξούλες «διορθώνουν» τον Νίτσε. Αφού είστε εξυπνότεροί του και καλύτεροί του, γιατί δεν βγάζετε βιβλίο ρε; Γιατί δεν διορθώνετε εσείς τον κόσμο;
(Και για όποιον ενδιαφέρεται περαιτέρω και να καταλάβει την έλλειψη κάθε κριτικής σκέψης του lockheart, ας διαβάσει την προ-προηγούμενή μου ανάρτηση με τίτλο «αναστήστε τον επιτέλους!» και έπειτα να διαβάσει το σχόλιο που άφησε ο lockheart. Ήταν τόσο εκτός, όσο το ψάρι έξω από το νερό.)

Νεκρά κοχύλια.

α’
Αδειανές διαδρομές ζωής
που η ίδια η μήτρα τους
τις ξέβρασε σε κάποια αμμουδιά.
Χρωματιστά σώματα
που μια μοίρα ακαλούπωτη αποφάσισε γι’ αυτά.

Νεκροταφεία οι παραλίες
που τα μικρά παιδιά περίχαρα μαζεύουν
τα απομεινάρια ζωής κάποιων άλλων
αγνοώντας στην αθωότητά τους
την παραλία των δικών τους κοχυλιών.

β’
Όταν οι άλλοι κολυμπάνε
εγώ μαζεύω όνειρα.
Όνειρα ψεύτικα, αληθινά
τι σημασία να έχει πια;

γ’
Το κάθε κοχύλι
έχει την δικιά του παραλία
γι’ αυτό είναι τόσο όμορφα.
Ας γίνουμε λοιπόν εμείς, τα καλύτερα.
Ας γίνουμε εμείς, τα αγαπημένα των παιδιών.

(Αφιερώνεται στην παρέα της Ύδρας.)

Αναστήστε τον επιτέλους!

Ο Χριστός ακόμη δεν «αναστήθηκε». Ο λόγος του -η διδασκαλία του- μένει χωμένος κάτω απ’ τις πλαδαρές σάρκες των μαυροφορεμένων. Όλη η ουσία του λόγου του, μένει καταχωνιασμένη στις τσέπες αυτών των μισάνθρωπων, βαθιά μες το σκοτάδι. Αυτοί, οι συνονόματοί του, που άλλη σχέση μαζί του απ’ το όνομα, δεν έχουν.
Την Κυριακή δεν θα αναστηθεί ο Χριστός. Ούτε μέσα μας, ούτε πουθενά αλλού. Την Κυριακή αυτή, θα γίνει απλά ακόμη ένα μνημόσυνο. Ο χριστιανισμός που ξέρουμε, δεν είναι τίποτε άλλο από μια εξέλιξη του Ιουδαϊσμού. Κι όμως, ο Ιησούς είπε: «το σάββατον δια τον άνθρωπο εγένετο, ουχ ο άνθρωπος δια το σάββατον».
Την Κυριακή αυτή, στις εκκλησίες θα συνευρεθούν οι δολοφόνοι του Ιησού.

«Τι αρνήθηκε ο Χριστός; Καθετί που ονομάζεται σήμερα χριστιανικό.»

Ξέρετε γιατί φοράνε μαύρα; Για να μην φαίνονται τα αίματα.

Παιχνιδάκι.

Κ’ άλλο παιχνιδάκι. Και αυτή την φορά από την In The Sky. Η αυτοπαρουσίαση τελικά είναι σαγηνευτική –γνωρίζεσαι με τον εαυτό σου.

1)Όνομα: Χάρης
2) Γενέθλια: 2 Μαρτίου 1985
3) Ζώδιο: ιχθύς
4) Χρώμα μαλλιών: καστανά
5) Χρώμα ματιών: καστανά
6) Έχεις ερωτευτεί ποτέ; Ναι. Διάφορα πράγματα.
7) Είδος μουσικής που ακούς: ρεμπέτικα, jazz, blues, κλασικό rock.
8) Χαρακτήρας Disney /Warner Bross: καμιά βοήθεια;
9) Ποιος φίλος/φίλη σου μένει πιο μακριά; Όλοι. Και ο πιο κοντινός.
10) Πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι μόλις ξυπνήσεις: αν η μέρα είναι ηλιόλουστη.
11) Κάτι που έχεις πάντα μαζί σου και δεν το αποχωρίζεσαι: σημειωματάριό μου.
12) Τί έχεις στον τοίχο σου; Πίνακες από περιοδικά.
13) Τί έχεις κάτω απ' το κρεβάτι σου; Το πάτωμα.
14) Αν ήσουν μόνος/η στο σπίτι και άκουγες ένα βάζο να σπάει τί θα έκανες; Θα καθάριζα.
15) Αγαπημένος αριθμός: το άπειρο.
16) Αγαπημένο όνομα: ;;;;
17) Τα χόμπι σου: δεν έχω μέχρι να γίνω επαγγελματίας.
18) Που θα ήθελες να ήσουν τώρα; Εδώ.
19) Μια ευχή για το μέλλον: να μην σταματήσω να βάζω ευχές.
20) Αν μπορούσες να ταξιδέψεις στο χρόνο και να γυρίσεις πίσω, σε ποια εποχή θα πήγαινες; Το 500 π.κ.π. (Προ Κοινής Περιόδου, και όχι προ Χριστού) δίπλα στους προσωκρατικούς.
21) Φωτιά! Πάρε κάτι μαζί σου: τη γλάστρα μου.
22) Αγαπημένο λουλούδι: το γιασεμί μετράει;
23) Αγαπημένη σειρά: μακριά και αγαπημένοι με τις σειρές.
24) Αγαπημένη ταινία: Ρεμπέτικο.
25) Αγαπημένο τραγούδι: Damien Rice - Cheers Darlin'
26) Αγαπημένο βιβλίο: Η Πανούκλα του Καμί.
27) Αγαπημένο ζώο: το φίδι.
28) Αγαπημένο ρούχο: ;;;;
29) Αγαπημένος καλλιτέχνης/ιδα: Καββαδίας.
30) Αγαπημένο χρώμα: το καφέ.
31) Αγαπημένο φαγητό: αυτό που το κέρδισα. (δεν έχω φάει και πολλά τέτοια γεύματα ακόμα)
32) Με ποιον χαρακτήρα από cartoon (Disney, WB, comics) ταυτίζεσαι: κείνη η βοήθεια που λέγαμε;
33) Κακή συνήθεια: να ψάχνω συνέχεια τον λόγο των πραγμάτων, χάνοντας πολλές φορές την ομορφιά τους.
34) Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που σου αρέσει: το ότι δεν μου αρέσει η ταπεινοσύνη.
35) Χαρακτηριστικό της προσωπικότητάς σου που δεν σου αρέσει: όταν γίνομαι οξύθυμος.
36) Συνηθισμένη ατάκα: δεν υπάρχει δικαιολογία. (μετά από τόσα χρόνια, το ‘μαθα, ευτυχώς!)
37) Δουλειά που θα ήθελες να κάνεις: η δουλειά –εκτός της τέχνης και της φιλοσοφίας- είναι δουλεία.
38) Μεγαλύτερος φόβος: ο χρόνος.
39) Η καλύτερη pizza; Η μία συν μία δώρο.
40) Πιστεύεις ότι τα κατοικίδια ζώα είναι...: εξανθρωπισμένα (όχι εξημερωμένα)

Ευθυμήστε! Είναι θεού θέλημα!

Αν τα πάντα τα έπλασε ο Θεός, τότε και ο Διάβολος είναι δικό του δημιούργημα. Τότε γιατί οι χριστιανοί τον μισούν τόσο πολύ; Μισούν έργο του Θεού τους;

Και αν όντως ο Διάβολος είναι έκπτωτος άγγελος ο οποίος έκανε ανταρσία κατά του Θεού, αλλά ο τελευταίος τον αφήνει στην ησυχία του, αυτό δεν σημαίνει ότι ο Διάβολος ενεργεί με την συγκατάβαση του Θεού; Ή μήπως δεν είναι παντοδύναμος για να τον ακυρώσει; Ή μήπως δεν είναι πανάγαθος;

Και αν δεχτούμε ότι ο Θεός αφήνει τον Διάβολο να δρα για να μας δοκιμάσει αν έχουμε την δύναμη να ανεβούμε την σκάλα της αρετής του, αυτό δεν σημαίνει ότι παίζει μαζί μας και δεν ακούει τις προσευχές και των πιο εκλεκτών πιστών του; Και αν παίζει μαζί μας, πως δεν ντρέπεσαι να προσκυνάς έναν Θεό ο οποίος παίζει με την ύπαρξή σου και την αιώνια ζωή σου;

Αν ο Θεός μας έδωσε ζωή από απεριόριστη αγάπη (πως γίνεται αυτό; Αφού δεν…υπήρχαμε, πως μας αγαπούσε;) γιατί μας την ζητά όλη πίσω; (το ιδανικό του χριστιανισμού είναι η απόλυτη άρνηση της ζωής. Όποιος δεν το κατάλαβε αυτό ας ανοίξει κανένα βίο αγίου.)

Προσέξτε σενάριο: ο θεός μας έπλασε από απεριόριστη αγάπη, παρόλο που δεν υπήρχαμε. Άφησε τους πρώτους ανθρώπους σε ένα ειδυλλιακό τοπίο στο οποίο δεν υπήρχε ούτε θάνατος, ούτε εργασία, ούτε πόνοι κατά την γέννα. Πριν περάσει πολύς καιρός, ο διάβολος έκανε την εμφάνιση του. Τόσα πολλά λάθη είχαν τα πρώτα κιόλας δημιουργήματα του θεού (ναι αυτού του υπέρτατου!), που αμέσως υπέπεσαν στην πρώτη παγίδα που τους παρουσιάστηκε. Έπειτα ο θεός εκδικήθηκε του ανθρώπους (ναι, αυτός ο ευσπλαχνικός, πανάγαθος, παντοδύναμος!) για την αδυναμία που ο ίδιος τους έδωσε, και τους καταδίκασε να πεθαίνουν κτλ. Μετά από μερικά χιλιάδες χρόνια, μετάνιωσε για αυτές τις τιμωρίες που μας έδωσε και έστειλε τον γιο του, που δεν είναι γιος του, αλλά ένα κομμάτι από ίδιο αλλά και ταυτόχρονα κάτι διαφορετικό, να θυσιαστεί, για να ανακαλέσει τις τιμωρίες του. Όμως, μαντέψτε: παρόλη την θυσία του θεού του ίδιου, οι κατάρες παρέμειναν. Πεθαίνουμε, δουλεύουμε, πονάνε οι γυναίκες στην γέννα. Μετά από 300 χρόνια, ο θεός θυμήθηκε να δώσει εντολή στους ανθρώπους να γράψουν την αποτυχημένη διαδρομή του γιου του που δεν είναι ακριβώς γιος του, στην γη, για να έχουν οι άνθρωποι κάτι να διαβάζουν, γιατί οι αρχαίοι έλληνες ήταν πολύ βαρετοί. Την εντολή αυτή της συγγραφής, την άκουσαν πολλοί, περίπου 32, αλλά οι 28 δεν είχαν καλό σήμα και έτσι τα γραφτά τους πέρασαν στην λογοκρισία, αφού δεν έγραψαν ότι ακριβώς τους είπε το περιστέρι.
Στην συνέχεια, οι πιστοί αυτού του αποτυχημένου θεού, έγιναν πολλοί και επειδή είχαν παιδικά τραύματα με τους αρχαίους έλληνες, όταν μεγάλωσαν βάλθηκαν να τους αφανίσουν. Κυρίως όμως κατέστρεψαν τα αγάλματά τους και τα γραφτά τους, γιατί τα πρώτα είχαν μικρές ατέλειες ως προς την ποιότητα του μαρμάρου, και τα δεύτερα επειδή ήταν πολλά και βαριούνταν να τα διαβάσουν. Αν δεν υπάρχουν βιβλία δεν θεωρείσαι αγράμματος, έτσι; Ε λοιπόν έπραξαν σύμφωνα με την κοινή λογική.
Όσο περνούσε ο καιρός τόσο αυτοί πολλαπλασιάζονταν. Έφτασαν σε σημείο να γίνουν παντοκράτορες του κόσμου, και άρχισαν να αψηφούν την πορεία του αποτυχημένου θεού τους και έκαναν του κεφαλιού τους. Στο όνομα βέβαια δεν άλλαξαν τίποτα, απλά στις πράξεις τους. Κάλλιο να σου βγει το μάτι… Έτσι, οι οπαδοί εκείνου του θεού επί γης, έγιναν οι πιο άθεοι.
Στις μέρες μας, η εκκλησία παρόλο τον πλούτο της, δεν πληρώνει φόρους γιατί δεν γίνεται οι απεσταλμένοι του θεοί να ασχολούνται με την κοινωνική ζωή. Αλλά οι ίδιοι παίρνουν ότι τους δίνουν. Μαλώνουν μεταξύ τους, δέρνονται μόλις σκεφτούν γυναίκα οι μοναχοί, δεν τρώνε καλά και πολλά άλλα. Ταυτόχρονα, έχουν κατειλημμένες τις ομορφότερες θέσεις για τις εκκλησίες τους, παρόλο που ξέρουν ότι αυτός ο κόσμος είναι ψεύτικος και κακός και θέλουν να φύγουν όσο το δυνατό γρηγορότερα από ‘δω.

I love this religion!

Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην ντόπα.

Όλοι σοκαρίστηκαν με την είδηση του ντοπαρισμού των αρσιβαριστών μας. (Εγώ προσωπικά όχι, γιατί δεν με ενδιαφέρει πόσα κιλά σηκώνει ένας άνθρωπος, ούτε θεωρώ αυτό το βάρβαρο άθλημα ως πολιτισμό ή εξευγενισμένη ανθρώπινη ασχολία). Αυτοί έπαιρναν και θα παίρνουν, φαρμακευτικές ντόπες. Εμείς παίρνουμε ψυχολογικές και κοινωνικές. Με ενδιαφέρουν οι δεύτερες. Μήπως το μέσο, το βύσμα, οι γνωριμίες, η διαφθορά, δεν είναι κοινωνικές ντόπες που σου δίνουν ώθηση να νικήσεις στον πρωταθλητισμό της καριέρας; Είναι αυτό που λέγαμε για την βλακεία. Δεν έχει επίγνωση του εαυτού της. Έτσι και το θέμα με το ντοπάρισμα. Όλοι χρησιμοποιούμε ντόπες στην κοινωνία μας. Όσοι δεν έχουν, χάνουν. Όσοι παίρνουν τις πιο παράνομες –άρα και τις πιο δυνατές- έχουν περισσότερες πιθανότητες ανέλιξης.

Κι όμως έγινε μεγάλη είδηση αυτό το θέμα. Να ‘ναι άραγε γιατί το έθνος μας είδε τον εαυτό του κατάμουτρα;

Έστω, με μια υπογραφή.

Το μεσημέρι προσπαθούσα να γράψω κάτι για τα διάσημα όρια της Τέχνης –το οποία φυσικά αρνούμαι- μέχρι τη στιγμή που μου ήρθε ένα email με θέμα έναν ξεφτιλισμένο καλλιτέχνη του σκοτωμού (κυριολεκτικά), ο οποίος πήρε ένα αδέσποτο σκυλί, το έδεσε με ένα κοντό σχοινί στον τοίχο μιας Γκαλερί «τέχνης» και το άφησε να πεθάνει αργά από την πείνα και τη δίψα. Όσοι ενδιαφέρονται -και έχουν γερό στομάχι- ας δουν αυτό το βίντεο: http://www.youtube.com/watch?v=tzFBD-LgKV0&feature=related
Υπάρχει κάτι το πολύ ανήθικο όταν ένας άνθρωπος αγγίζει ένα ζώο με μη θετικά συναισθήματα. Ο Νίτσε, κατέρρευσε πνευματικά την στιγμή που αγκάλιαζε τον λαιμό ενός αλόγου καθώς ο αμαξάς του το έδερνε με το καμουτσίκι. Υπάρχει μια ανώτερη ηθική που μπόρεσαν να αγγίξουν μόνο όσοι ονομάστηκαν μέχρι τώρα ανήθικοι: ο σεβασμός στην ζωή.
Το στοίχημα της ανθρωπότητας θα κριθεί –και κρίνεται- στην στάση μας απέναντι στα ζώα. Ενδεικτικά αναφέρω, πως σχεδόν όλοι οι δικτάτορες μισούσαν τις γάτες. Ο λόγος είναι προφανής, αν σκεφτεί κανείς τα χαρακτηριστικά μιας γάτας.
Κάποιος μπορεί να σκέφτεται πως εδώ μεταξύ ανθρώπων και γίνονται βαρβαρότητες, στα ζώα δεν θα κάναμε; Είναι διαφορετικό. Οι προθέσεις ενός ανθρώπου ξεκαθαρίζουν απ’ τις πράξεις του σ’ εκείνους που δεν έχουν καμιά δύναμη και βρίσκονται στο έλεός τους (η ουσία της Ελευθερίας). Στην Κίνα, ξεριζώνουν την γούνα από τα κουνάβια ενώ αυτά είναι ακόμη ζωντανά. Ο Χριστιανικός θεός (ή καλύτερα οι δημιουργοί του) δεν είναι τυχαίο που μας έδωσαν πλήρη και απόλυτη εξουσία απέναντι στα ζώα. «Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι» του Κούντερα, είναι ίσως το καλύτερο βιβλίο γι’ αυτό το θέμα.

Εδώ μπορείτε να υπογράψετε ως ένδειξη διαμαρτυρίας για το έγκλημα που έκανε εκείνο το ελεεινό έκτρωμα στο σκυλί: http://www.petitiononline.com/13031953/petition.html

Ψηλά οι σημαίες ρε!

(Ελύτης, Τσιτσάνης, ουζάκι, Ακρόπολη, χρυσαφένιος ήλιος.
Αυτή η πόλη είναι κάτι περισσότερο από μαγική.

Στον αντίποδα, η υπέρμετρη μιζέρια και ασχήμια της καθημερινότητας.
Φασαρία, αυτοκίνητα, εξευγενισμένος κανιβαλισμός, ζητιανιά, καυσαέριο.

Κι όμως, οι αρχαίοι εξυμνούσαν το μέτρο.)

Ας μιλήσουμε λιγάκι για την βλακεία. Βρίσκεται πάνω στις σημαίες και κάτω απ’ αυτές. Την ξεχωρίζουμε από κάτι συνθήματα που πετάνε αλύπητα οι μάζες. Κυριαρχεί στην λέξη «ασφάλεια». Κύριοι εκφραστές της τελευταία, οι Μακεδονομάχοι, οι οποίοι μόλις σχολάσουν από την εφορία, από το ΙΚΑ, ή από την ΔΕΗ, μεταμορφώνονται αυτόματα σε κήρυκες του Ελληνισμού. Φυσικά, η βλακεία δεν έχει επίγνωση του εαυτού της, όπως ακριβώς και η τρέλα. Έτσι, οι σκοπιανοί (ή οι Τούρκοι ή οτιδήποτε άλλο) «μακεδονομάχοι», είναι γελοίοι ενώ εμείς είμαστε υπερήφανοι και πάντα με το μέρος του δίκιου. Οι ηλίθιοι είναι ανίκητοι είναι ο τίτλος ενός βιβλίου. Άντε να δούμε που θα μας βγάλει αυτό το σκηνικό.

Είναι ειρωνεία να βρίζουμε τους Αμερικάνους. Έχουμε τόσα πολλά κοινά, που είναι σαν να βρίζουμε τον εαυτό μας.

7 πληγές.

Μπλογκοπαίχνιδο. 7 πληγές ονομαζόμενο. Ευχαριστώ την in the sky που με κάλεσε –παρόλο που το καθυστέρησα πολύ.

1) Είμαι ανίκανος να πιστέψω. Σε οτιδήποτε. Σε κάποιο μου σχόλιο παλιά, έγραψα ότι πάντα έβαζα ταμπέλες στον εαυτό μου για να έχω πάντα κάτι να προδίνω. Και αλήθεια, δεν υπάρχει τίποτα που να μην έχω προδώσει –ακόμα και μένα τον ίδιο. Είναι πολύ ηδονικό. Και καταστροφικό.

2) Μισώ αυτό το blog. Πολύ.

3) Αποφάσισα τι θα γίνω στα 21 μου, δηλαδή ποτέ δεν είχα δρόμο –τον έφτιαξα. Και όταν κάποια με ρώτησε, πως και έτσι; Εσύ ποτέ σου δεν είχες τέτοιες τάσεις, της απάντησα με μεγάλη της έκπληξη, πως αυτό θέλω να γίνω επειδή δεν μπορώ να το καταφέρω. Κοινώς, πεισματάρης του κερατά. Κάποτε θα φάω τα μούτρα μου, είμαι σίγουρος.

4) Είμαι αμφιθυμικός. Απ’ την μια ο ιερός πρωτογονισμός και απ’ την άλλη ο τραγικά σκεπτόμενος άνθρωπος. Και όσο πιο πολύ με έλκει το δεύτερο, τόσο περισσότερο αγαπώ το πρώτο.

5) Είμαι υπερβολικά περίεργος. Δεν έχει τίποτα που να μην με ενδιαφέρει, εκτός του ποδοσφαίρου και της κατινιάς του καθένα. Από μικρός είχα την απορία πως είναι ο θάνατος. Αλλά αφού ξέρω πως είναι το μόνο σίγουρο που θα μάθω, λέω να το καθυστερήσω λιγάκι.

6) Είναι φορές που γίνομαι υπερβολικά ευαίσθητος και στις πιο μικρές λεπτομέρειες που συμβαίνουν γύρω μου, και είναι φορές που αγγίζω απόλυτα το ιδανικό του κυνισμού. Ακόμα και εδώ μαξιμαλιστής, τρομάρα μου…

7) Είμαι πεπεισμένος ότι ο άνθρωπος είναι ένας θνητός θεός. Και με πιάνει ίλιγγος που οι περισσότεροι γύρω μου δεν νιώθουν ούτε καν ημίθεοι. (Δεν άκουσα κανένα να του αρέσει ο ίλιγγος.)

Διονύσης Χαριτόπουλος.

Στην προηγούμενη LiFo διάβασα ένα απόσπασμα που το υπογράφει ο συγγραφέας Διονύσης Χαριτόπουλος. Δεν τον γνωρίζω σαν συγγραφέα –ούτε πρόκειται να τον διαβάσω ποτέ μετά από αυτό που είπε.

«Μου τη δίνει ο χλευασμός και η επιθετικότητα των τάχα προοδευτικών και μοντέρνων εναντίον της θρησκείας… Η θρησκεία είναι μια λαϊκή φιλοσοφία και μια ικανή παρηγοριά για τη μεταφυσική αγωνία του απλού ανθρώπου. Αν του τη πάρουμε, με τι θα αναπληρώσουμε το κενό, με την εικόνα του Ρουβά ή της Φαραντούρη; Οι κάθε λογής προοδευτικοί κάνουν σαν τη χαζή που θέλει να μπει στην εκκλησία με τα βυζιά ή τον κώλο έξω και δεν την αφήνει ο παπάς!»

Σκέψη πρώτη: πως κατάφερε το πιο αιμοβόρο δημιούργημα του ανθρώπου να θεωρείται απειλημένο; Και μιλώ φυσικά για την θρησκεία, την οποία αν εδώ δεν την υποστηρίζει, τουλάχιστο την προστατεύει.

Σκέψη δεύτερη: ο εν λόγω συγγραφέας αποτελεί έξοχο παράδειγμα της μετριότητας. Η μάλλον, είναι ένα υπέροχο αντιπροσωπευτικό δείγμα αυτής της νοητικής και σωματικής ανικανότητας, του λεγόμενου αγνωστικισμού. Το ξέρω πως δεν μπορεί να αποδειχθεί η ύπαρξη ή μη του θεού, όμως το να μην παίρνει κανείς θέση, είναι δειλία ή ανικανότητα -ειδικά απέναντι σε τέτοια θέματα. «Πόλεμος!» φώναζε ο φιλόσοφος.

Σκέψη τρίτη: ο κ. Χαριτόπουλος εδώ, δεν παίρνει θέση απέναντι στο ζήτημα του θεού, όμως θεωρεί χρέος του να στηρίζει τον λαό. Άρα θεωρεί ότι ο λαός έχει ανάγκη από καθοδηγητές και νιώθει πως ο ίδιος (!!!) θα του προσφέρει αυτήν την σωτηρία. Νιώθει ανώτερος από τον λαό, νιώθει φωτισμένος, ο οποίος μετά που έσωσε τον εαυτό του, στέκεται σαν άγιος πάνω από τον λαό και τον προστατεύει.

Απ’ τον Καζαντζάκη, τον Καρυωτάκη, τον Ελύτη και άλλους τόσους, που τουλάχιστον (και στο ελάχιστο) είχαν το θάρρος της άποψής τους, ξεπέσαμε στον εν λόγω συγγραφέα, ο οποίος δηλώνει δημόσια και ταυτόχρονα, ότι δεν ξέρει αν υπάρχει θεός, αλλά νιώθει χρέος του να «αναπληρώσει το κενό» του λαού, ότι δεν νιώθει ότι είναι μέρος του «απλού» λαού, και διατηρεί μια υπεροπτική στάση απέναντί του. Αν είναι δυνατόν!
Παραφράζοντας δυο πραγματικούς συγγραφείς: Όποιος δεν έχει το θάρρος της γνώμης του, πρέπει να υπακούει. Όχι να παρουσιάζεται προστάτης!

Ελπίζω αυτό το κείμενο να πέσει στα χέρια του για να καταλάβει πως δεν μιλά σε ηλίθιους και θύματα της δημοσιότητας, όπως ο ίδιος νομίζει, αλλά σε σκεφτόμενους ανθρώπους.

Χριστιανικά πράματα.

Σπατάλησα πάλι τις ώρες μου σε βίους αγίων. Τόση αηδία μαζεμένη νιώθεις μονάχα στα μοναστήρια και στα «ιερά βιβλία» του Χριστιανισμού. Τι είναι άγιος; Αυτός που μισεί την ζωή μέχρι το κόκαλο. Η πιο ταπεινή στιγμή της ανθρώπινης ιστορίας είναι η στιγμή της γέννησης του χριστιανισμού. Ούτε καν σαν μυθολογικό έργο δεν αξίζει -είναι κακόγουστο.
Ευλογημένος όμως να ‘ναι. Όσα δεν μου έμαθαν δεκάδες βιβλία για την ζωή, μου το έμαθε ο χριστιανισμός. Ότι είναι αντίθετο του χριστιανισμού, δοξάζει την ζωή. Όπου αγγίζει ο χριστιανισμός, βρωμοκοπάει θάνατος. Να τι μου έμαθε.
Όλη η ουσία του χριστιανισμού εξαντλείται σε αυτό που είπε ο απόστολος Παύλος: «ει κατά άνθρωπον εθηριομάχησα εν Εφέσω, τι μοι το όφελος; Ει νεκροί ουκ εγείρονται, φάγωμεν και πίωμεν, αύριο γαρ αποθνήσκομεν». Αν δεν ανασταίνονται οι νεκροί, πια η ουσία της πίστης μας και του κινδύνου που υποφέρουμε για αυτήν; Ας φάμε και να πιούμε γιατί αύριο πεθαίνουμε! Το παίζουν ταπεινοί, για να κερδίσουν όμως όλα τα πλούτη: τον παράδεισο. Μεροκαματιάρηδες ηθοποιοί.

(Βγήκε και το «Όταν έκλαψε ο Νίτσε» του Yalom σε έργο. Η αλήθεια είναι ότι περίμενα καλύτερη απόδοση αυτού του εξαίρετου βιβλίου. Οι γυναίκες που θα το δούνε, ας μην βιαστούν σε επιπόλαια συμπεράσματα. Μόνο μισογύνης δεν ήταν ο άνθρωπος.)

Αυτό δεν είναι ποίημα.

Καιρό τώρα ψάχνω,
Ξεσκίζω την σάρκα μου
Ψηλαφίζω το άσπρο κόκαλο
Ξετινάζω βιβλία
Και φυλλάδες
Με φλογισμένα μάτια
Καρδιά, χέρια και ψυχή
Όλα τρέμουν απ’ την απελπισία
Τίποτα! Δεν βρίσκω τίποτα!
Ούτε ένα κόκκο,
Μια σταλιά, απ’ την δροσερή κείνη ουσία
Π’ όλους τους καίει.
Τίποτα!
Χαίρομαι.
Φτιάχτηκα για να κοιτώ
Κατάματα κάθε ψέμα
Κάθε αλήθεια.
Το μάτι μου είναι λευκό
Και το γυρίζω απάνω
Σ’ αυτό το όργιο του Όλου
Και η καρδιά μου σκιρτάει.
Όμως ξέρω, πως αν μου δώσεις
Ένα κομμάτι πίστης
όλη την Γη θα κινήσω.

Καθημερινές ιστορίες.

Μάκη, πάρε τα ψιλά μου και άρχισε να χορεύεις, να τραγουδάς, να κάνεις ήχους σαν καλή μαϊμού που είσαι. Άλλωστε, ο ρόλος της μαριονέτας αυτός είναι. Πάρε χεραγκαλιά και αυτούς που σε χειροκροτούν και σε επιχορηγούν και ελάτε να σας κεράσω ένα ποτό. Ο καραγκιόζης είναι ελληνικός πολιτισμός, και εγώ υποστηρίζω τον πολιτισμό μας.
Ζαχόπουλε, πες τα όλα και μετά πέσε απ’ τον 8ο, για να μην αποτύχεις πάλι.
«Η αλήθεια γράφεται με κόκκινο». Ποιος δεν είδε αυτή την αφίσα; Και ποιος θα τους ξαναψηφίσει; Ποιος είπε ότι το ΚΚΕ δεν είναι δογματικό; Καημένοι. Είσαστε το πιο συντηρητικό κόμμα στον κόσμο. Είσαστε το ψέμα ενσαρκωμένο σε κόμμα. Άσε που είστε οι μόνοι στο κόσμο που αρνείστε την διαλεκτική της ιδεολογίας σας.
Γιατί η άλλη αφίσα; «Κρεμάλα στους φασίστες». Την υπογράφουν οι «αντί-φασίστες». Είδε κανείς σας πιο φασιστικό σύνθημα;
«Ο Σινάτρα είναι Έλληνας!». Το ακούσαμε και αυτό. Και μείς οι Κύπριοι είμαστε όλοι πουλημένοι. Μας τύφλωσαν στα λεφτά και δώσαμε την Κύπρο. Και έτσι βουτηγμένοι στα χρήμα, δεχόμαστε τον Τούρκο στην πατρίδα μας. Στενόμυαλοι, κακόμοιροι, μικράνθρωποι. Εγώ ξέρω έναν άνθρωπο, άπατρις, άθεος, που σπούδαζε σ’ άλλη χώρα και τα παράτησε για να πολεμήσει. Εσύ τι έκανες, βιβλιοπώλη; Υποστήριξες την Χούντα; Γιατί, η ιστορία λέει ότι οι αντιστασιακοί τότε, ήταν μετρημένοι στα δάκτυλα. Πιο δάκτυλο ήσουν; Α! δεν ήσουν κανένα. Πάρε λοιπόν το μεσαίο μου να έχεις και εσύ ένα.
Έξω οι Αλβανοί απ’ την Ελλάδα! Μετά θα πλουτύνουν και δεν θα μπορούμε να αγοράζουμε τις γυναίκες τους. Το ίδιο ισχύει και για τους βούλγαρους. Οι πακιστανοί είναι καλοί, ας μείνουν -οι γυναίκες τους δεν μας αρέσουν.

Πάλι μέθυσα.

Η ζωή είναι η τρελή πορεία ενός φλεγόμενου μετεωρίτη που πέφτει ελκυόμενος από την συμπαντική λάσπη. Όποιος δεν φλέγεται μαζί του είναι λογικός.
Αλλά λέω: όποιος δεν ζει για την τρέλα, είναι τρελός!
Αυτός μόνο που ένιωσε το παγωμένο χέρι του θανάτου, καταλαβαίνει την ζέστα του φιλιού της ζωής. Και αυτός που έχει δει βλαστό ρυζιού, καταλαβαίνει τι λέω.

Οι στρατιώτες και οι πιστοί με περιφρονούν. Τι με νοιάζει εμένα; Τα δικά μου άστρα είναι ο τρελός γερμανός, ο γιατρός Ριε, ο Χριστός με τους πειρασμούς του, ένας ισπανός καβαλάρης.

Εγώ ζω, γιατί ζωή σημαίνει ελευθερία. Από πού; Απ’ τον θάνατο. Πως το καταφέρνεις; Φανερώνοντάς τον. Δηλαδή; Να είσαι σύ ελεύθερος.

Και ακόμα αν υπάρχει θεός, θα τον συγχωρήσω.

Παραδοξολογίες.

Ο Έλληνας από μόνος του είναι παραδοξολογία. Μια ώρα ψάχνει να παρκάρει, δεν βρίσκει, και το μπήγει εκεί που ακριβώς απαγορεύεται, αλλά δεν φοβάται την αστυνομία. Πάει στα μπουζούκια, σουρώνει, μετά πιάνει το αυτοκίνητο αλλά δεν φοβάται αν θα τρακάρει. Πνίγεται στα δάνεια, δεν έχει να πληρώσει, όμως δεν φοβάται να δανειστεί κ’ άλλα. Παίρνει το παπάκι, οδηγεί σαν καμικάζι, ξέρει πως οι πιθανότητες να τρακάρει είναι τεράστιες, αλλά δεν φοβάται. Η χώρα πάει κατά διαόλου, αυτός εξακολουθεί το ίδιο τροπάριο, αλλά δεν φοβάται που κάποτε θα γίνει ξανά μετανάστης. Το μόνο που πραγματικά θυμώνει και εξεγείρεται ο Έλληνας, είναι άμα του πιάσεις την θέση στο παρκάρισμα. Γίνεται της μουρλής. Ότι θέλεις πιάσε του, εκτός του χώρου στάθμευσης.
Δεν φοβάται να χάσει την ζωή του (κάθε μέρα πεθαίνουν 6 άτομα μόνο από αυτοκινητιστικά…) αλλά τρέμει μην τυχών χάσει, την έτσι κ’ αλλιώς, άθλια δουλειά του. Τι Οιδιπόδεια συμπλέγματα μου λέτε;
Η μόνη λύση, είναι να πούμε του Έλληνα πως η πολιτική είναι σαν την θέση στάθμευσης. Εκεί να δεις διεκδίκηση.

(Κόφτε το πια με την αγιότητα του Χριστόδουλου. Ναι, όλοι λυπούνται για τον χαμό του. Ποιος χαιρόταν όταν υπήρχε; Οι δισκογραφικές; Κανείς δεν σας πιστεύει.)

Επιθανάτιο.

Πέθανε.
Τώρα όλα τα σκυλιά με τα ματωμένα δόντια, θα σταθούν με δέος μπρος στην αγιότητά του. Έγινε εξώφυλλο στις εφημερίδες. Αύριο είναι αργία. Προς τιμήν του. Όλοι φιλούσαν τα χέρια του. Τώρα θα γλείφουν τον θρόνο. Τώρα θα βαδίζουν τον δρόμο που άνοιξε. Για τον σκοταδισμό. Για τον φασισμό της πίστης. Για την εξουσία της πίστης. Έκανε την εκκλησία χώρο συναυλιών. Αφόρεσε τον Διαφωτισμό. Σύνθημά του το «όπισθεν ολοταχώς». Έκρινε και καταδίκαζε τα μικρά κόμματα (τα αριστερά) γιατί δεν δικαιούνται τα 2 και 3% να φέρουν γνώμη, έλεγε. Έκανε και μεταμόσχευση. Τώρα, με πιο νεφρό θα αναστηθεί την Δευτέρα παρουσία, δεν ξέρω. Για τον άνθρωπο Χριστόδουλο δεν με νοιάζει. Για τον αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο όμως με νοιάζει. Και έχω δικαίωμα να κρίνω. Και έχω υποχρέωση να κρίνω.
Πέθανε.

Ποίηση.

Τις τελευταίες μέρες βρίσκω διέξοδο μονάχα στην ποίηση. Εδώ είναι μερικά ποιήματα που ξεχώρισα.

«Εμείς ζούμε
Γιατί γεννηθήκαμε.
Εμείς ζούμε
Για να ζήσομε.
Εμείς ζούμε
Γιατί αγαπούμε.
Εμείς ζούμε
Κι ας πεθαίνουμε.»

…«Στον κόσμο τίποτε δεν έχει σημασία.
Εκτός της ζωής»…

Αλέκος Παππάς.

«Γι’ αποτυχίες σφάλματα
Τον εαυτό σου ακούω,
Συχνά να κατακρίνεις.

Μα όσο κι αν σε πίκρανε,
Μη φτάσεις ποτέ, ποτέ,
Στην άρση, εμπιστοσύνης»

«Το Χειμώνα,
Η φύση συνωμοτεί.

Την Άνοιξη,
Κηρύσσει την επανάσταση.

Το Καλοκαίρι,
Επικρατεί.

Μα το Φθινόπωρο,
Αρχίζει, να καταρρέει.»

Κώστας Πηγαδιώτης.

Είναι φανερό πως μ’ αρέσουν τα ολιγόλογα…

Για τον καθηγητή μου.

Είναι διδάκτωρ.
Σπούδαζε 10 χρόνια.
Τελείωσε τα καλύτερα πανεπιστήμια της Ελλάδας.
Είναι Κάποιος.
Είναι διδάκτωρ.
Λογιστικής.

Λιγάκι αργοπορημένος.

Καλή χρονιά εύχομαι σε όλους!

Η απουσία μου από το blog δεν ήταν τα διαβάσματα (της σχολής μου τουλάχιστο). Σας ευχαριστώ για το ενδιαφέρον και τις ευχές σας για το βιβλίο μας, αν και όπως είπε ένας φίλος μου ζωγράφος όταν είδε το έργο του εκτεθειμένο σε μια έκθεση, τελικά δεν μου αρέσει το δικό μου. Όπως και να έχει, εκείνο έγινε, τώρα κοιτάμε για άλλα, καλύτερα.

Τελικά η ρήση του Ηράκλειτου, «τα πάντα ρει», ισχύει απόλυτα. Δεν μπορείς να μπεις στο ίδιο ποτάμι δυο φορές. Φυσικά, δεν αλλάζει το ποτάμι, αλλά ο άνθρωπος που μπαίνει στο ποτάμι. Αυτό το νιώθω κάθε φορά που πάω στην Κύπρο. Νομίζω πως κάθε φορά βρίσκομαι και σε άλλη χώρα.

Μ’ αυτήν μου την μικρή απόδραση και με δυο καινούριους στόχους, ξεκινά για μένα η καινούρια χρονιά. Εύχομαι όλοι σας να ενεργοποιήσετε την βούλησή σας γι’ αυτήν την χρονιά.

Το βιβλίο μας.

Αυτό είναι το εξώφυλλο του βιβλίου μας. Καμιά 30αριά bloggers έγραψαν από μια ιστορία, τις οποίες ο εκδοτικός οίκος ΣΟΚΟΛΗ, τις συγκέντρωσε σε αυτό το βιβλίο. Ωραίο παιχνιδάκι ήταν. Ευχαριστώ τον artbomber (http://artbomber.blogspot.com/) για την εμπειρία που μας χάρισε.

Νίκος Καββαδίας.

Τρία πράματα στον κόσμο αυτό, πολύ να μοιάζουν είδα.
Τα ολόλευκα μα πένθιμα σχολεία των Δυτικών,
Των φορτηγών οι βρώμικες σκοτεινιασμένες πλώρες
Και οι κατοικίες των κοινών, χαμένων γυναικών.

Έχουνε μια παράξενη συγγένεια και τα τρία
Παρ’ όλη τη μεγάλη τους στο βάθος διαφορά,
Μα μεταξύ τους μοιάζουνε πολύ, γιατί τους λείπει
Η κίνηση, η άνεση του χώρου και η χαρά.

("Παραλληλισμοί", συλλογή Μαραμπού.)

[Όσα (δεν) λέει η Φιλοσοφία σε τόμους ολόκληρους, τα λέει σε δυο στίχους το Τραγούδι.]

Το χιούμορ του Θεού.

Μερικοί άνθρωποι είναι απίστευτο που πιστεύουν.
Στην πολυκατοικία μου σήμερα ήρθε μια περίεργη εφημερίδα με τίτλο: Το Ανέσπερον Φως (Ορθόδοξη Χριστιανική εφημερίδα).
Διαβάστε τι στέλνουν οι πιστοί σ’ αυτήν την εφημερίδα. Τα σχόλια στις παρενθέσεις είναι δικά μου.

-Ο Κύριος έδωσε λύση σε πρόβλημα για το οποίο προσευχόμουν για 10 χρόνια. Τον ευχαριστώ. (Ούτε καν ο θεός δεν γλύτωσε από την γραφειοκρατία)

-Ευχαριστώ τον Κύριο που με γλύτωσε από κάποιον που έβαλε το μαχαίρι του στο στήθος μου και ήθελε να με ληστέψει. (Υπηρεσίες ασφαλείας, ο Θεός.)

-Ευχαριστώ τον Κύριο για την ευλογημένη συντροφιά που είχαμε σε αδελφικό σπίτι. (Γραφεία εύρεσης φίλων, ο Ένας.)

-Ο Κύριος με βοηθάει να είμαι αυτάρκης σ’ αυτά που έχω. Τον ευχαριστώ. (Κουλοροποιείο, το Πνεύμα.)

-Ο Κύριος βρήκε δουλειά στην κόρη μου και πηγαίνει καλά. (Υπουργείο Απασχόλησης, ο Τριαδικός)

-Ευχαριστώ τον Κύριο για την ευλογημένη και πνευματική Κυριακή που πέρασα σε μοναστηριακή εκδρομή. (Ταξιδιωτικό γραφείο, ο Πανταχού.)

-Εδώ και δυο μήνες βρήκα δουλειά. Ο Κύριος με φροντίζει και τον ευχαριστώ. (Γραφείο εύρεσης δουλειάς, ο Παρόντας)

-Ο Κύριος ήταν μαζί μου στο χωριό. Η συνεχής παρουσία Του ήταν ζωντανή στη ζωή μου. (Αν νιώσεις ποτέ μόνος, μην διαστάσεις, προσευχήσου.)

Και έχει και άλλα. Λίγο πιο κάτω δίνει συμβουλές για την ανατροφή των παιδιών με αποσπάσματα από την Καινή Διαθήκη. Ότι πιο σύγχρονο δηλαδή.

Τελικά μου αρέσει πολύ αυτός ο Θεός. Δεν είναι μίζερος όπως τον Αλλάχ ας πούμε, ούτε τόσο απρόσιτος όσο ο Ιεχωβάς. Έχει χιούμορ.

Κώστας Βάρναλης.

Να μασάει ο χοντρός είναι δουλειά του,
γουργουρίζει η πατρίδα στην κοιλιά του!
Νόμος: ο που προδίδει κι απατά,
όλο και πιο ψηλότερα πατά!
Και συ, Λαέ, με την καμένη ανάσα
πότε θα κόψεις του χοντρού τη μάσα;
(28-11-73)

Επίστευα μωρό τους πιο μεγάλους,
τη μάνα, τον παπά και τους δασκάλους,
πως έσωσε τον κόσμον ο Χριστός
από πείνα, σκλαβιά και Χάρο Αυτός.
Καλά να το πιστεύουν τα μωρά,
μα και γάϊδαροι με μιαν πήχη ουρά;

Ελληνική Παιδεία.

Το Κρυφό Σχολειό αποδείχθηκε μύθος. (βλέπε βιβλίο: Το Κρυφό Σχολειό: Χρονικό ενός Μύθου.)

Στον γκρεμνό του Καιάδα στην αρχαία Σπάρτη, δεν έριχναν τα αδύναμα μωρά, αλλά συνήθιζαν να ρίχνουν αιχμάλωτους πολέμου και προδότες. Βρέθηκαν 40 περίπου σκελετοί ενήλικων ανδρών που οι αρχαιολόγοι θεωρούν πως ήταν πολεμιστές.

Οι αρχαίοι Ρωμαίοι όταν σταύρωναν δεν κάρφωναν τους καταδικασμένους στα χέρια για να μην πεθάνουν από αιμορραγία. Άλλωστε, ο κύριος λόγος ύπαρξης του σταυρού δεν ήταν για να σκοτώσουν, αλλά για να βασανίσουν. Όποιος έχει αυτιά ας ακούσει. Και έπειτα να πάει να προσέξει τις αγιογραφίες που παριστάνουν τον εσταυρωμένο.

Τα δυο Ιερά Βιβλία της Χριστιανοσύνης, η Παλαιά και η Καινή Διαθήκη, είναι αντιφατικά εκ βάσεως. Η Παλαιά εξυμνεί έναν σκληροτράχηλο εθνικιστή θεό, τον Ιεχωβά ή Γιαχβέ, και η Καινή τον αγαθό, γλυκό τριαδικό θεούλη.

Σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες, αν ο μύθος του Αδάμ και της Εύας ευσταθεί, τότε σημαίνει πως ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε στην γη το 4000 π.χ., παρόλο που οι ανασκαφές βρήκαν σημεία ανθρώπινης ζωής κατά πολύ παλαιότερες. Η ειρωνεία είναι πως αυτή την έρευνα την αναγνώρισε το Βατικανό.

Παιχνίδι. Βρες τις διαφορές:

ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ
(Α’, 18)
Του δε Ιησού Χριστού η γέννησις ούτως ην, μνηστευθείσης γαρ της μητρός αυτού Μαρίας τω Ιωσήφ, πριν η συνελθείν αυτούς ευρέθη εν γάστρι έχουσα εκ Πνεύματος Αγίου.

ΠΑΥΛΟΥ προς ΡΩΜΑΙΟΥΣ
(Α’, 3)
Περί του υιού αυτού, του γενόμενου εκ σπέρματος Δαυίδ κατά σάρκα.

Αυτή είναι η παιδεία μας. Αυτά μαθαίνουμε από μωρά. Αυτή είναι η «θεόπνευστη» Καινή μας Διαθήκη.

Συνέχεια.

Αυτή η ανάρτηση κανονικά ήταν η απάντηση στον Ευάγγελο (http://reflexivity.wordpress.com/) στο σχόλιο που άφησε στην προηγούμενή μου ανάρτηση. Αλλά επειδή είδα πως έλεγα πολλά, προτίμησα να κάνω καινούρια, και να συμπεριλάβω σε αυτήν ολοκληρωμένη την άποψή μου, γιατί παρεξηγήθηκα, είμαι σίγουρος.

Πριν 90 χρόνια, η Οκτωβριανή Επανάσταση, επιδίωκε –κυρίως- την ίση αφθονία αγαθών για όλους. Το κίνητρο αυτό ήταν, αλλά, απέτυχε οικτρά. Σήμερα, το πράγμα πηγαίνει αντίστροφα. Η κατανάλωση είναι αυτή που έρχεται πρώτη, μεταφέροντας μαζί της, έναν νέο κόσμο. Δεν μιλώ ούτε για σωτήριους κόσμους, ούτε για ευτυχία. Μιλώ για το πλάτεμα του ανθρώπινου ματιού. Άλλωστε αυτός είναι ο ρόλος της Αριστεράς. Ότι και αν σημαίνει αυτή η έννοια.
Προσωπικά, δεν έχω και πολύ σχέση με την κατανάλωση. Κοιταζόμαστε απλά. Αλλά αυτό –η κατανάλωση- δεν παύει να είναι μια πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα –και σίγουρα ανάγκη του ανθρώπου- που πρέπει, αν πραγματικά θέλουμε να «βάλουμε το δικό μας νερό στο αυλάκι», να πορευτούμε μαζί της. Ποτέ μου δεν μίλησα για αυτό-πραγμάτωση του ανθρώπου διαμέσου των αγαθών. Αλλά πρέπει να διαλυθεί αυτός ο πουριτανισμός που κυριαρχεί στις μέρες μας. Γι’ αυτό και η προηγούμενη ανάρτησή μου είναι λιγάκι επιθετική, ίσως να φαίνεται και επιπόλαια. Επίθεση. Έτσι θα την ονόμαζα. Γιατί, όπως φάνηκε και απ’ τα σχόλια, οι περισσότεροι είναι βαθιά διαποτισμένοι με τις παρλαπίπες των παπάδων, των δασκάλων, και τον ξύλινων κομουνιστών για την κατανάλωση. Το ΚΚΕ –αυτό με ενδιαφέρει, χωρίς να σημαίνει πως είναι το μόνο- στην Ελλάδα έχασε. Και έχασε κυρίως γι’ αυτόν τον λόγο. Δεν προχωρά με την εποχή του, έχει μείνει πίσω βλακωδώς, θεωρώντας τον κορεσμό των πραγματικών αναγκών του ανθρώπου –δεν υπάρχουν πλασματικές ανάγκες, καταλάβετέ το!- ως αλλοτρίωση και τα συναφή. Αυτό για το ΚΚΕ το έγραψα, γιατί αυτό είναι που υποτίθεται ότι αντιπροσωπεύει την αριστερά στην Ελλάδα. Και οι νέοι που έχει στους κόλπους του, οι πραγματικοί νέοι, που ακόμα πιστεύουν, καταστρέφονται.
Μακρηγορώ. Αυτό που ήθελα να πω, είναι ότι η κατανάλωση είναι απλά το δόλωμα. Ο καπιταλισμός γέννησε τον δολοφόνο του, τον καινούριο Δία. Προσφέρει λίγα-λίγα τα αγαθά στους πολίτες, στους φτωχούς, αυτοί ξυπνάνε, λένε και εγώ μπορώ, και κάποτε, όταν ξυπνήσουν πλήρως, θα γίνουν οι αλλαγές. (Dark_Era, νομίζω πήρες τις απαντήσεις σου.) Έτσι βλέπω εγώ τον κόσμο. Αντίστροφα. Οι άλλοι βλέπουν καταστροφή, εγώ βλέπω την «παπαρούνα που πολεμάει να σπάσει την άσφαλτο». Ο κόσμος δεν πάει ποτέ πίσω. Ο κόσμος ποτέ δεν ήταν καλύτερος από τον τωρινό. Δεν νιώθω καθόλου τύψεις όταν βλέπω νέες ψυχές να καίγονται στην φωτιά των καταστημάτων. Δεν νιώθω τύψεις γιατί ξέρω πως κάποτε θα έρθει ο κορεσμός των αναγκών αυτών, στο τέλος θα τις βαρεθούν, και θα στραφούν αλλού. Άλλωστε, σε καμιά εποχή δεν ήταν όλοι οι νέοι συνειδητοποιημένοι. Πάντα είχανε απώλειες.
Τι έρχεται; Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να δημιουργήσουμε κάτι, γιατί η τέλεια στιγμή, μια στιγμή μονάχα θα κρατήσει.

Κατανάλωση.

Επιστρέφω ξανά στο θέμα ταμπού της εποχής μας: την κατανάλωση.
Όλοι μιλάνε για την καταναλωτική μας κοινωνία με αρνητικά λόγια. Για ρωτήστε τους: Θα προτιμούσαν να μην έχουν την δυνατότητα να καταναλώνουν; Θα προτιμούσαν να ζούσαν στην Ρωσία των Τσάρων που μόνο οι προνομιούχοι είχαν αυτήν την πολυτέλεια; Ή μήπως θα ήθελαν να ζούνε στον μεσαίωνα; Ή μήπως να ήταν δούλοι στην αρχαία Ελλάδα;
Προφανώς όχι. Βέβαια κάποιος θα πεταχτεί και θα μου πει πως η υπερκατανάλωση αλλοτριώνει. Ή και ότι κάνει τους καταναλωτές να προσπαθούν να αυτό-επιβεβαιωθούν διαμέσου των αγαθών. Και τι μ’ αυτό; Δηλαδή ο δούλος που δεν είχε τίποτα, δεν ήταν αλλοτριωμένος; Ή οι Ρώσοι μουζίκοι που δεν είχαν πρόσβαση σε κανένα είδος μόρφωσης (λόγω της φτώχιας τους) ήταν πιο ευτυχισμένοι που ζούσαν στην άγνοια; Δηλαδή όλες οι άλλες κοινωνίες που δεν ήταν καταναλωτικές, δεν ήταν αλλοτριωμένες; Και τώρα που καταναλώνουμε αλλοτριώθηκε το ανθρώπινο είδος;
Όλες οι κοινωνίες που πέρασαν μέχρι τώρα, ήταν εν δυνάμει, καταναλωτικές. Απλά δεν είχαν πρόσβαση όλοι. Όλοι μας έχουμε αυτοκίνητο. Και αυτό είναι καταναλωτισμός. Σε παλαιότερες εποχές, άμαξες -που ήταν το αντίστοιχο- είχαν ελάχιστοι. Αν το βρίσκετε κακό και το αυτοκίνητο, πουλήστε το. Υπάρχουν (στις μεγάλες πόλεις) συγκοινωνίες. Στις μικρές περιοχές, όπως χωριά ή νησιά, ίσως και να μην χρειάζεται. Και η μεγαλύτερη ειρωνεία: όλοι δημοσιοποιούν τις απόψεις τους περί της κατανάλωσης στο διαδίκτυο (που είναι το πιο σύγχρονο είδος κατανάλωσης).
Για πολλούς, η πηγή της κατανάλωσης, είναι η διαφήμιση. Όποιος πιστεύει πως δεν μπορεί να αντισταθεί στις διαφημίσεις, ας μην τις παρακολουθεί. Και δεν κατάλαβα. Αν δεν έχεις την δυνατότητα να αντισταθείς στις διαφημίσεις, κι ότι σου πλασάρουν εσύ πας και το αγοράζεις, τι φταίει ο πωλητής; Μήπως δεν είναι δικό σου το φταίξιμο; Αν σου λείπει η βούληση, μην ρίχνεις αλλού τις ευθύνες. Η διαφήμιση υπάρχει για να ταΐζει ένα σωρό κόσμο. Είναι δουλειά καταρχάς, δεν είναι έγκλημα. Και στο κάτω-κάτω αν θες αγοράζεις. Δεν σε υποχρεώνει κανείς.
Είναι ο σημερινός τρόπος ζωής λένε. Ναι, αλλά ο σημερινός τρόπος ζωής, είμαστε εμείς. Εμείς τον κάναμε τρόπο ζωής. Είναι ο καθρέπτης μας, είναι η αλήθεια της εποχής μας. Με την σημερινή καταναλωτική κοινωνία δεν μας μένουν λεφτά, συνεχίζουν. Προφανώς αυτοί που το λένε αυτό δεν ξέρουν που πάνε τα τέσσερα τους. Γιατί αν ήξεραν, θα καταλάβαιναν πως παλαιότερα (κι όχι πολύ παλιά, καμιά 50αριά χρόνια πίσω) πολλά εκατομμύρια ανθρώπων, δεν έβλεπαν καν λεφτά στα χέρια τους.
Η κάθε εποχή έχει την αλήθεια της. Για πηγαίνετε να κηρύξετε την αλήθεια σας (περί υπερκατανάλωσης κτλ) στην Ερμού. Θα σας πάρουν με τις λεμονόκουπες. Κι επίσης θα πάρετε ένα μάθημα: αυτό που παπαγαλίζετε περί αλλοτρίωσης και τα τοιαύτα, δεν είναι αλήθεια της εποχής μας. Και, εν πάση περιπτώσει, η αλλοτρίωση δεν εξαρτάται από το αυτοκίνητο ή απ’ τα ρούχα ή απ’ τα σπίτια.

Η coca cola, μπορεί να είναι πουτάνα, αλλά πείτε μου έναν που δεν πήγε μαζί της. Και πείτε μου γιατί φταίει το κεφάλαιο ή οι διαφημίσεις που εσύ αγόρασες coca cola. Επειδή ήθελες αγόρασες και είμαι σίγουρος που σου άρεσε κιόλας. Και θα ξαναγοράσεις.

Να ακούτε τον ήχο της εποχής σας. Να τι πρέπει να κάνει πρώτα-πρώτα ο καθένας και ύστερα να μιλήσει.

Στρατευτείτε.

Δεν ακούτε εσείς βολεμένοι
Την δύναμη, την Κραυγή
Σε λίγο θα ‘μαστε πολλοί και μαζεμένοι
Σαν περάσει η νύχτα, την αυγή.

Ανίκανοι εμείς να πιστέψουμε
Μα τίποτε δεν μας λείπει
Τον άνθρωπο στον άνθρωπο για να επιστρέψουμε
Γιατί μεγάλη μας κυριεύει λύπη.

Και για ότι ετοιμαζόμασταν για καιρό
Ήρθε η ώρα να ξοφλήσουμε το Χρέος
Στο ρυάκι να μπει το δικό μας το νερό
Και όλοι να κοιτάν με Δέος.

(Στρατευτείτε. Πλησιάζει.)

Αντικατοχική.

Σήμερα στους δρόμους της Αθήνας, οι κυπριακές φοιτητικές παρατάξεις έκαναν αντικατοχική διαδήλωση. Σίγουρα θα πέρασαν και από την τουρκική πρεσβεία.

Απ’ ότι έμαθα, πήραν μέρος εκπρόσωποι απ’ όλα τα πολιτικά κινήματα: το Δράσις ΚΕΣ (αντίστοιχοι της Χρυσής Αυγής), η Πρωτοπορία (αντίστοιχοι της νεολαίας της Νέας Δημοκρατίας), κεντρώοι και η Προοδευτική (αντίστοιχοι της Πανσπουδαστικής).

Εκ πρώτης άποψης είναι θετικό. Όλοι διαδήλωσαν, άρα όλοι διαφωνούν με την κατοχή (και όχι, δεν είναι δεδομένο). Αλλά τίθεται ένα άλλο θέμα: την χώρα μου, την Κύπρο, κάποιος την πρόδωσε. (Βασικό χαρακτηριστικό της γενικότερης Ελληνικής Ιστορίας.) Και το μόνο σίγουρο και απαραβίαστο είναι ότι κάποιοι απ’ αυτούς που διαδήλωναν σήμερα το έκαναν. (Αυτό δεν σημαίνει πως μόνο μια παράταξη είναι υπεύθυνη).
Θέλω να μάθω την αλήθεια για να εμπιστευθώ κάποιον απ’ αυτούς. Επειδή είναι πρόσφατο σχετικά γεγονός, δεν πρόκειται να μάθουμε την αντικειμενική αλήθεια. Αλλά θέλω να μάθω γιατί ο πατέρας μου πήγε και πολέμησε. Θέλω να μάθω ποιος ήταν ο υπαίτιος αυτής της εισβολής. (Ούτε καν εισβολή δεν ήταν. Απόβαση αν την λέγαμε, καλύτερα θα ήταν. Οι Τούρκοι ήρθαν και έκατσαν. Έτσι απλά.)

Σε μερικούς που είχαν εμπλακεί τότε, και τώρα πια είναι νεκροί, το ονόματά τους δημοσιεύθηκαν και ξέρουμε τι έκαναν και τι όχι (Γρίβας, Σαμψών κτλ). Αλλά δεν πιστεύω πως κανένας απ’ τους ζωντανούς, που τώρα διοικούν την Κύπρο, δεν ήταν μπλεγμένος. Σίγουρα κάποιοι απ’ τους πολιτικούς και παπάδες που τώρα χαίρονται τις θέσεις τους, κάπως, με κάποιο τρόπο, έβαλαν και αυτοί το χεράκι τους. Οι αριστεροί τα ρίχνουν στους δεξιούς, οι δεξιοί στους αριστερούς. Κλασσικά πράματα.

Εγώ όμως δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ πλέον. Και η πίστη κλονίζεται πολύ εύκολα σε τέτοιες περιπτώσεις. Και ακόμα πιο δύσκολα, σταθεροποιείται.

Ζωροάστρες.

Οι νέοι δίπλα χαχανίζουν
Και τα παιδιά με τις σημαίες ελπίζουν

Με μιαν ιδέα ταυτίστηκαν
Ωσάν τον νέον κόσμο να μυρίστηκαν

Τα μυαλά τους θυσίασαν και το κορμί
Και βουτάν στην μάχη με ορμή

Το κακό στον κόσμο να ξεπαστρέψουν
Και ήσυχοι στα σπίτια τους να επιστρέψουν

Μα σαν Ζωροάστρες ενεργούν
Και την μεγάλη αγάπη αγνοούν.

Άντον Τσέχωφ.

Ο Άντον Τσέχωφ με τον Λέων Τολστόι.

Ο Νίκος Δήμου έχει συμπεριλάβει την επιλεγμένη συλλογή διηγημάτων του (http://doncat.blogspot.com/2007/09/blog-post_07.html) στα 30 καλύτερα βιβλία της Ευρωπαϊκής λογοτεχνίας από τον Μεσαίωνα μέχρι και το 1950.

Η ρεαλιστική γραφή, χωρίς περιττές εξάρσεις, είναι ο άξονας που γυρίζουν όλα του τα διηγήματα. Καθημερινά τα θέματα του, οι άνθρωποι παρουσιάζονται με τα ελαττώματά τους. Δεν εξιδανικεύει τους ήρωες του αλλά απεικονίζει ουσιαστικά την πραγματικότητα.

Αρκετά από τα διηγήματά του έχουν περάσει στον κινηματογράφο παλαιότερα. Τα περισσότερα απ' αυτά έχουν έκταση μονάχα 2-3 σελίδες. Μικρά αλλά μεστά νοήματος. Αποφεύγει συστηματικά τον διδακτισμό αλλά ταυτόχρονα σε διδάσκει. Αυτό είναι που τον καθιέρωσε ως μεγάλο λογοτέχνη. Η γραφή του είναι τόσο περιεκτική και συμπυκνωμένη που διαβάζοντας ένα του διήγημα νομίζεις πως διάβασες ένα ολόκληρο μυθιστόρημα. Κύρια θέματά του, η δουλοπρέπεια των ανθρώπων μπρος του χρήματος, η υποταγή τους στην παλιά Ρωσική Ιεραρχία, η αφέλεια, η φτώχεια και η δεισιδαιμονία. Συχνά είναι σατυρικά, με λεπτό χιούμορ αλλά προ πάντων, ευχάριστα.

Γεννημένος στην Ρωσία των τεράτων της λογοτεχνίας (1860-1904) όπως Ντοστογιέφσκι και Τολστόι, κατάφερε να επιβάλλει τον δικό του δρόμο και να καταξιωθεί ως ισάξιος τους χωρίς ο ίδιος να δηλώσει ποτέ εφάμιλλος τους.

Πολύ μου άρεσε κάτι που έγραψε σε μια επιστολή του (1900): "Θα ήθελα μόνο να πω στους ανθρώπους, με κάθε εντιμότητα: κοιτάξτε, κοιτάξτε, λοιπόν, πόσο άσχημα ζείτε, πόσο ανιαρή η ύπαρξή σας! Το σημαντικότερο είναι να το καταλάβουν αυτό. Αν το καταλάβουν, θα ανακαλύψουν σίγουρα μια διαφορετική ζωή, και πιο καλή. Ο άνθρωπος θα γίνει καλύτερος όταν θα του έχουμε δείξει πως είναι αυτή η ζωή".

Εθνική Εορτή.

Χαρήκατε; Χαιρετίσατε ναζιστικά τους Δημοκρατικούς σας ηγέτες; Ναι ε; Ε λοιπόν τώρα, επιστρέψτε στην βολή σας μέχρι την επόμενη εθνική εορτή.

Γιορτάζουμε ένα κάποιο Όχι σήμερα:
1) Κανέναν πόλεμο δεν πρέπει να γιορτάζουμε, εκτός και αν είμαστε ακραιφνείς φασίστες.

2) Στον πόλεμο δεν υπάρχουν νικητές. Μόνο οι ηλίθιοι πιστεύουν κάτι τέτοιο.

3) Οι παρελάσεις είναι σκουριασμένα κατάλοιπα των δικτατοριών του 20ου αιώνα.

4) Όσοι πιστεύουν ότι το Όχι το είπε ο Μεταξάς από μόνος του, είναι ανιστόρητοι. Το είπε ο Ελληνικός λαός. Ο Μεταξάς μάλλον συμβιβάστηκε...

Προσωπικά, μου φαίνεται πιο φυσιολογικό το ότι οι περισσότεροι μαθητές που συμμετείχαν σήμερα στην παρέλαση το έκαναν για να σβηστούν μερικές τους απουσίες, παρά να μου έλεγαν ότι το κάνουν γιατί νιώθουν περήφανοι. Να νιώθεις περήφανος για τους ανθρώπους που κάποτε αντιστάθηκαν σε μια στρατιωτική επίθεση,
είναι σωστό. Αλλά εγώ, πρώτα ντρέπομαι για εκείνους που έκαναν την επίθεση και μετά (και αν) χαρώ για κάτι. Γι' αυτό δεν νιώθω περήφανος. Ντρέπομαι για τον άνθρωπο που σκοτώνει άνθρωπο.
Μόνο οι εθνικόφρονες χαίρονται για την νίκη της χώρας τους σε έναν πόλεμο... Οι υπόλοιποι -όπως εγώ- ντρέπονται...

Νίκος Καζαντζάκης.

Σήμερα κλείνουν πενήντα χρόνια απ' τον θάνατο του Ν. Καζαντζάκη. Στις 26 Οκτωβρίου 1957 απεβίωσε ένας απ' τους μεγαλύτερους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς. Ο πατέρας μου είπε μια φράση γι' αυτόν που ποτέ μου δεν θα την ξεχάσω: "Νίκος Καζαντζάκης. Βάλσαμο στην ψυχή σαν αρρωστήσει. Βοήθεια και παρηγοριά στην ψυχή που πολεμά." Δεν έχω κάτι να προσθέσω. Με καλύπτει απόλυτα.
Ο ποιητής της Ελευθερίας, ο φιλόσοφος της Άσκησης, ο λογοτέχνης της Ελλάδας.
Τα βιβλία του μυρίζουν χώμα και φως.



Ο τάφος του στον προμαχώνα του Ηρακλείου.

Ο Καζαντζάκης δεν αφορίστηκε ποτέ απ' τους παπάδες. Επιλογή του ήταν να ταφεί εκτός νεκροταφείου. Θαμμένη, λίγο πιο κάτω είναι και η αγαπημένη του γυναίκα, η Ελένη Καζαντζάκη, η οποία πέθανε την μέρα των γενεθλίων του άντρα της: 18 Φεβρουαρίου 2004.



Οι γονείς του.

Όταν γεννήθηκε οι καφετζούδες έλεγαν πως θα γίνει Δέσποτας... Προς απογοήτευση των γονιών του αυτός πήρε έναν διαφορετικό δρόμο...
Ένας καθαρόαιμος Έλληνας. Ένας ανθρωποκεντρικός υμνητής του πνεύματος.

Ο Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, ο παππούς του όπως τον έλεγε, και στον οποίο έδωσε την Αναφορά του, έχει φέτος την τιμητική του.
Ο Άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης επηρέασε και τους δύο μεγάλους Έλληνες καλλιτέχνες. Ένα άγαλμα του Άγιου αυτού, κοσμεί και τον περίγυρο του μουσείου του Καζαντζάκη στους Βάρβαρους, στην Κρήτη.

Θυμάμαι όταν πήγα στο μουσείο του, δεν υπήρχε ούτε ένας Έλληνας εκεί μέσα. Μόνο καμιά εκατοστή ξένοι θαύμαζαν με σεβασμό. Έκαναν τόσο δρόμο γεμάτο στροφές απλά και μόνο για να δουν το μουσείο του. Σίγουρα ο μεγαλύτερος Έλληνας συγγραφέας, παρόλο που οι ραδιουργίες της τότε πολιτικής και θρησκευτικής εξουσίας, έκαναν τα πάντα ώστε να μην πάρει το βραβείο Νόμπελ, παρόλο που του είχε γίνει επίσημη πρόταση να θέσει υποψηφιότητα από τους διοργανωτές των βραβείων Νόμπελ. Του έγινε μάλιστα πρόταση να αλλάξει υπηκοότητα ώστε να αντιπροσωπεύσει κάποια άλλη χώρα και να πάρει το βραβείο, αλλά ο ίδιος δεν δέχτηκε. Το Νόμπελ αν ήθελε το είχε. Του άξιζε.

Ακόμη η φήμη του δεν αποκαταστάθηκε. Τείνει μάλιστα να γίνει σαν τους αρχαίους μας: λίγοι τους διάβασαν όμως όλοι μιλούν αυθαίρετα γι' αυτούς.

"Από τους τρεις δρόμους, ώ ψυχή μου που αρμενίζεις ανάμεσα στις Σειρήνες, από τους τρεις δρόμους, ώ ψυχή μου:
-Να παραδοθείς ολόβολη στις χαρές της γης και να σαπίσεις
-Να απαρνηθείς κάθε χαρά και να πεθάνεις μέσα σε μύρο αγιότητας
-Ο τρίτος δρόμος, ο δρόμος του Οδυσσέα, του αχόρταστου και πανούργου, παραμένει ακόμα ο καλύτερος."

Αυτό μας δίδαξε. Μας δίδαξε τι σημαίνει Άνθρωπος.